Σα βγεις στον πηγαιμό νύχτα για νερό, έχε το νου σου μη πατήσεις το τουβλάκι!

Της Ελένης Κεχαγιά

Τι πιο απλό και συνηθισμένο από το ξυπνήσεις μεσονυκτίς και να θελήσεις να πας έως την κουζίνα να πιεις νερό. Ή στο... μέρος που λέγαν και οι γιαγιάδες μας! Φυσικά ξυπόλητος. Και τι πιο συνηθισμένο σε ένα σπίτι που κυριαρχούν τα παιδιά, να πατήσεις κάτι.

Τι; Ένα τρενάκι ή αυτοκινητάκι, ένα κυλινδρικό παιχνίδι το οποίο μπορεί να σε φτάσει αστραπιαία στην κουζίνα.

Οριζοντίως ή καθέτως είναι ελάσσονος σημασίας, ιδιαίτερα τη στιγμή που προσπαθείς μέσα στον ύπνο σου να καταλάβεις τι σου συνέβη.

Υπάρχουν όμως και άλλα αντικείμενα τα οποίο όχι μόνο δε θα σε βοηθήσουν να «πας» πιο γρήγορα αλλά θα σε ακινητοποιήσουν εκεί, ανήμπορο με γουρλωμένα τα μάτια και τα δόντια σφιγμένα από τον πόνο. Και τη φωνή σιωπηλή για να μη σηκώσεις και όλο το σπίτι στο πόδι. Μία πλαστική κούκλα. Ένα μικρό φλιτζανάκι από κουζινικά. Ένα τουβλάκι. Ένα παιδικό σφυράκι. Οσο πιο μικρό, τόσο πιο επώδυνο.

Και να 'ταν μόνο αυτά. Τι γίνεται αν περπατάς μέσα στο μισοσκόταδα και πατήσεις κάτι μαλακό που δεν ξέρεις τι ακριβώς είναι. Μία πάνινη κούκλα. Ένα λούτρινο! («Τι! Πάτησα ψόφιο ποντίκι», δεν είναι ακραία σκέψη εκείνη την ώρα). Μία πλαστελίνη.

Κατάρα! Αφού τα μάζεψες όλα. Αφού την έχεις ξαναπατήσει και έχεις το νου σου, πως γίνεται πάλι κάτι να ξεφυτρώνει. Και γιατί πάντα να το πατάς εσύ!

Και όμως γίνεται.

Καταλήγω ότι η πιο ασφαλής λύση μέχρι τουλάχιστον να μεγαλώσουν τα παιδιά να έχετε δίπλα το νερό σας.

Στην ανάγκη και την... πάπια σας!

Περιμένουμε τις δικές σας ιστορίες εδώ!