Τοκετός στο νερό. Η συγκλονιστική εμπειρία μίας μητέρας (εικόνες)

Μία μητέρα λοιπόν αποφάσισε να μοιραστεί τη δική της εμπειρία, περιγράφοντας την λεπτό προς λεπτό.

«Όταν έμεινα έγκυος για πρώτη φορά, έκανα ό,τι έκαναν κι όλες οι μητέρες που περιμένουν να φέρουν στον κόσμο το πρώτο τους μωρό. Διάβαζα βιβλία, πήγαινα σε μαθήματα που γίνονταν στο νοσοκομείο, μιλούσα με άλλες μητέρες για την εμπειρία τους κλπ. Είχα φτιάξει μέσα στο μυαλό μου ένα πλάνο και περίμενα ότι την ημέρα που θα πήγαινα στο νοσοκομείο όλα θα κυλούσαν όπως τα είχα σκεφτεί.

Όμως η πρώτη μου εμπειρία περιλαμβάνει ένα μεγάλο ταξίδι. Μπήκα στο νοσοκομείο όταν ο τοκετός βρισκόταν ακόμα σε αρχικό στάδιο, μου έσπασαν τα νερά, μου έκαναν επισκληρίδιο και μετά χρειάστηκε εμβρυουλκός για να βγεί το παιδί και φυσικά ένα σωρό ράμματα για το ράψιμο. Περπατούσα και πονούσα και πραγματικά. Πέρασαν αρκετοί μήνες κι εγώ έκανα διάφορες θεραπείες, όταν μου είπαν πως την επόμενη φορά που θα μείνω έγκυος θα πρέπει να γεννήσω με καισαρική. Μιας και το μωρό ήταν καλά και υγιές, όλοι μου έλεγαν ότι είχα μια επιτυχημένη γέννα. Εγώ όμως μέσα μου ένιωθα διαφορετικά κι ήμουν ψυχικά τραυματισμένη από την όλη διαδικασία.

Όταν έμεινα έγκυος ξανά άρχισα την έρευνα μου. Διάβασα ένα σωρό νέα βιβλία με εμπειρίες διαφορετικές αλλά και πολλά είδη τοκετού. Έμαθα αρκετά πράγματα κι ήμουν έτοιμη να έχω έναν τοκετό όπως ακριβώς τον θέλω εγώ. Ήμουν ενθουσιασμένη. Ο άντρας μου είδε την περίεργη λάμψη στο μάτι μου και απλός με ρώτησε τι ακριβώς θέλω να κάνω. Του είπα πως θα πάρω μαία ώστε να γεννήσω στο νερό. Με κοίταξε σαν να ήμουν τρελή αλλά δεν είπε τίποτα, απλώς μου έγνεψε καταφατικά.

Μαζί με τη μαία βρήκαμε ένα νοσοκομείο που είχε κατάλληλες εγκαταστάσεις για τοκετό στο νερό και φτιάξαμε το πλάνο τοκετού. Αφού τα είχα κανονίσει όλα, ηρέμησα και πέρασα μια υπέροχη περίοδο εγκυμοσύνης αναμένοντας την ώρα του τοκετού.

Δύο ημέρες πριν από την πιθανή ημερομηνία τοκετού, άρχισαν οι δυνατές συσπάσεις. Αυτή την φορά δεν ήταν οι γνωστές Βaxton-Hicks, ήταν κανονικές συσπάσεις ανά 10-12 λεπτά. Μίλησα με τη μαία η οποία μου υπενθύμισε ότι ο δεύτερος τοκετός πάντα είναι πιο γρήγορος από τον πρώτο για αυτό και πρέπει να είμαστε σε ετοιμότητα.

Προσπάθησα να ηρεμήσω αλλά ο πόνος δεν με άφηνε να συγκεντρωθώ. Άλλαξα στάσεις έκατσα στην μπάλα αλλά και πάλι ο πόνος εκεί δυνατός δεν με άφηνε να χαλαρώσω. Οπότε αποφάσισα να κάνω κάτι άλλο. Άρχισα να πακετάρω και να κάνω δουλειές. Το να είμαι σε κίνηση με βοήθησε αρκετά και δεν πονούσα τόσο, όσο όταν καθόμουν. Το βράδυ δυσκολεύτηκα να κοιμηθώ και το πρωί ξύπνησα αρκετά νωρίς. Με κοίταξε ο άντρας μου και μου είπε πως το καλύτερο είναι να βγούμε έξω βόλτα. Κι αυτό κάναμε. Βγήκαμε έξω και περπατούσαμε για αρκετή ώρα στο πάρκο. Το επόμενο πρωινό πήγα να με δει η μαία. Οι συσπάσεις ήταν ακόμα μεταξύ 9 και 12 λεπτών. Η διαστολή μου μόλις 2 cm. Είναι δεύτερο παιδί λέω. Έπρεπε πιο γρήγορα να είναι ο τοκετός. Η μαία συμφώνησε μαζί μου, αλλά έπρεπε να περιμένουμε. Στην αρχή ήμουν στενοχωρημένη αλλά μετά νευρίασα. Δεν μπορώ να περιμένω άλλο, είπα στον άντρα μου. Πάμε σπίτι να συνεχίσουμε την ζωή μας και όποτε θέλει ας έρθει δεν μπορώ να μετράω κάθε λίγο και λιγάκι και να είμαι στην αναμονή.

Άλλες δυό ημέρες πέρασαν με τις ίδιες συσπάσεις όταν μια νύχτα ξεκίνησαν δυνατές κάθε 7 λεπτά. Δεν προλάβαινα να χαλαρώσω κι η μία σύσπαση ερχόταν μετά την άλλη και μέχρι να καταλάβω τι μου συμβαίνει έσπασαν τα νερά πάνω στο κρεβάτι. Ο άντρας μου που κοιμόταν, πετάχτηκε αμέσως επάνω, με πήρε και με έβαλε να καθήσω στο μπάνιο στο ζεστό νερό. Εκείνος ξαναπήγε στο δωμάτιο μην ξέροντας τι να κάνει. Οι πόνοι ήταν δυνατοί και το σώμα μου ήξερε τι έκανε. Άρχισα να φωνάζω, πάρε τη μαία και τη μαμά μου πρέπει να πάω στο νοσοκομείο.

Η μητέρα μου έμεινε με το παιδί. Φτάσαμε στο νοσοκομείο κι οι πόνοι πλέον ήταν τόσο δυνατοί που δεν άντεχα άλλο. Η μαία με εξέτασε και μου είπε πως έχω διαστολή 6cm. Μόνο 6; Δεν το πιστεύω, αρχίζω να κλαίω, δεν άντεχα άλλο πόνο κι έπρεπε να περιμένω για ακόμα 4cm. Ενώ ούρλιαζα η μαία μου μιλούσε σα να ήμουν μικρό παιδί για να με ηρεμήσει. Με έβαλε να περπατήσω στον διάδρομο όπου μου φάνηκε πραγματικά μεγάλος.

Είχε πλέον ξημερώσει για τα καλά, όταν σε μια εξέταση είδαμε ότι επιτέλους είχα διαστολή 10. Και το σώμα μου ήταν έτοιμο για τον τοκετό. Χρειάστηκα 18 λεπτά και 10 δυνατά σπρωξίματα για να φέρω στον κόσμο την κορούλα μου, η οποία γεννήθηκε μέσα στο νερό και μετά πήγε στα χέρια της μαίας μου. Την έβαλαν επάνω μου κι εκεί κατάλαβα ότι ο μαραθώνιός μου είχε τελειώσει. Είχα καταφέρει να γεννήσω όπως ήθελα χωρίς καμία παρεμβολή και όμως πάντα υπό το βλέμμα της μαίας και των ειδικών.

Η πρώτη γέννα με την δεύτερη μπορώ πλέον να πω ότι είναι σαν την μέρα με τη νύχτα. Δεν θα τα είχα καταφέρει όμως αν δεν είχα την υποστήριξη της μαίας, των ειδικών αλλά και των δικών μου ανθρώπων.

Στο τέλος βρήκα επιτέλους την γαλήνη μου!»