Συντάκτρια του Mothersblog, αναρωτιέται: «Πρέπει να παρεμβαίνουμε ανάμεσα σε γονείς και τα παιδιά τους»

Της Εύης Ματίεβιτς

Παλιά δεν ήταν έτσι. Τρέχαμε να βοηθήσουμε την γιαγιά που έπεσε, αν τσακώνονταν κάποιοι στον δρόμο προσπαθούσαμε να τους χωρίσουμε, αν χανόταν κάποιο παιδί ψάχναμε να βρούμε τους γονείς του..

Διαβάζοντας ότι πλέον δεν ασχολούμαστε με τους γύρω μας, σκέφτηκα: «Μπα, δεν ισχύει. Δεν θα το έκανα ποτέ»... Και τελικά το έκανα, μόλις χθες!

Πηγαίνω με τα παιδιά μου και τον άντρα μου στο πάρκο. Όπως κατεβαίνουμε μια κατηφορίτσα πλακόστρωτη, μια μαμά μιλάει στο κινητό της, τσουλάει ένα καρότσι και μπροστά τρέχει ένα μικρό κοριτσάκι περίπου 4 ετών.

Εγώ -η αλήθεια να λέγεται- έχω ένα κόλλημα με το να τρέχουν τα παιδιά στο δρόμο. Φοβάμαι μην ξεφύγουν, μην τα πατήσει κανένα αυτοκίνητο, μην πέσουν και χτυπήσουν κλπ, αλλά ο κάθε γονιός έχει το δικό του σκεπτικό και είναι λογικό. Μάλιστα, βλέποντας το κοριτσάκι αυτό να τρέχει, για λίγα δευτερόλεπτα μου πέρασε αυτό από το μυαλό μου: μην πέσει και χτυπήσει.

Δεν περνάνε λίγα δευτερόλεπτα από την σκέψη μου και ακούω θόρυβο σαν να έπεσε. «Το ήξερα» λέω από μέσα μου. Γυρνάω πίσω μου και βλέπω το κοριτσάκι ξαπλωμένο μπρούμυτα να κλαίει. Δεν κουνιέται, μόνο κλαίει και είμαι σίγουρη πως θα έχει σκίσει λίγο το γόνατό της, από τις πέτρες που είναι κάτω, γιατί φόραγε φούστα με λεπτό καλσόν. Ναι, όλα πρόλαβα να τα δω μέσα σε δευτερόλεπτα..

Όταν άκουσα το πέσιμο με έπιασε πόνος στην καρδιά λες και ήταν δικό μου παιδί, γύρισα να δω αν είναι καλά και σκέφτηκα «να τρέξω»; Γύρισα προς την μαμά που είχε το καρότσι, σκέφτηκα θα θέλει βοήθεια. Εκείνη χαλαρή – και δεν το κρίνω προς Θεού- συνέχισε να μιλάει στο κινητό της, δεν πήγε το βήμα της πιο γρήγορα και απλώς της είπε «Είσαι καλά; Δεν έχεις τίποτα».

Σίγουρα κάτι το σοβαρό δεν είχε, ένα απλό χτυπηματάκι και ξέρω ότι σε μια δύσκολη κατάσταση, πάνω από όλα πρέπει να κρατήσεις ήρεμη στάση και να μην κάνεις τα πράγματα χειρότερα, αλλά βλέποντας να συνεχίζει να μιλάει στον κινητό και να μην τρέχει στο παιδί της και να είναι αρκετά χαλαρή ...αποφάσισα να μην κάνω τίποτα... Σκέφτηκα ότι θα βρω και τον μπελά μου... ή να άκουγα κουβέντες τύπου «τι σε νοιάζει εσένα...μια χαρά είναι.. εσένα περιμέναμε» κλπ.

Και φτάνω λοιπόν στο εξής συμπέρασμα: Μήπως τελικά δεν βοηθάμε, όχι τόσο γιατί δεν θέλουμε, αλλά γιατί φοβόμαστε την αντίδραση του άλλου; Πχ στην περίπτωσή μου, μπορεί η μητέρα να θέλει τα παιδιά της να σκληραγωγηθούν και να μην τα κανακεύει. Πώς μπορώ εγώ να ανακατευτώ;

Τελικά συνέχισα το δρόμο μου, αλλά μέχρι τώρα σκέφτομαι αν τελικά έκανα καλά η όχι... Πού έχουμε φτάσει! Να θέλουμε να βοηθήσουμε τον συνάνθρωπό μας και τελικά να λέμε «καλύτερα να μην ανακατευτώ»...