«Μανούλα, κάποιος σε χρειάζεται», το συγκλονιστικό γράμμα αυτής της μαμάς!

Στο γράμμα της γράφει πολύ απλά ότι συνειδητοποίησε ότι τα παιδιά της έχουν ανάγκη μόνο αυτή, μόνο την μαμά τους και κανέναν άλλο. Διαβάστε το συγκινητικό γράμμα της.

« Από τη μέρα που ήρθε η κόρη μας στο σπίτι, τα μεγαλύτερα αδέλφια της ήταν οι πρώτοι που μου είπαν ότι την άκουσαν να κλαίει, να κλαψουρίζει ή να μυρίζει κάπως ύποπτα. «Κάποιος σε χρειάζεται», μου είπαν. Δεν έχω ιδέα πώς ξεκίνησε όλο αυτό, αλλά στην αρχή με ενοχλούσε κάπως. Θα μπορούσα να απολαύσω ένα γρήγορο ντους... «Μανούλα, κάποιος σε χρειάζεται. Κλαίει το μωρό». Ή ίσως να ηρεμούσα για μια στιγμή, ξέροντας πολύ καλά πως το μωρό είχε αρχίσει να ξυπνάει... «Μαμά, κάποιος σε χρειάζεται!» Εντάξει! Αρκετά! Και για να μην αναφέρω πως οι ανάγκες του νεογέννητου ερχόντουσαν αντιμέτωπες μπροστά στις ανάγκες δύο μικρών αγοριών.

Πάντοτε κάποιος θέλει ένα σνακ, ένα τσιρότο, μια άλλη κάλτσα, παγάκια στο νερό του, ένα «νέο» παιχνίδι, να του σκουπίσω τις μύξες, μια αγκαλιά, μια ιστορία, ένα φιλί. Κάποιες μέρες μου φαίνονται ατέλειωτες και η μονοτονία του να με «χρειάζονται» μπορεί πραγματικά να με κουράσει. Και τότε, ξαφνικά, συνειδητοποίησα πως χρειάζονται «ΕΜΕΝΑ». Κανέναν άλλον. Κανέναν άλλον σε ολόκληρο τον κόσμο. Έχουν ανάγκη τη μανούλα τους.

Όσο πιο γρήγορα δεχτώ πως το να είμαι μαμά σημαίνει πως είμαι πάντοτε διαθέσιμη, τόσο πιο γρήγορα θα μπορέσω να διαχειριστώ αυτό το τρελό στάδιο της ζωής. Το να είμαι «μανούλα» είναι το καθήκον μου, είναι ένα προνόμιο και είναι τιμή μου. Είμαι διατεθειμένη να βρίσκομαι εκεί όποτε κάποιος με έχει ανάγκη, όλη μέρα κι όλη νύχτα. Το να είμαι μανούλα σημαίνει πως τη στιγμή που θα ξαναβάλω το μωρό στο κρεβάτι του στις 4 το ξημέρωμα αφού το θηλάσω, θα έχω να καθησυχάσω τον 3χρονο γιο μου που είδε εφιάλτη. Το να είμαι μανούλα σημαίνει πως επιζήσω μόνο με καφέ και τα αποφάγια των παιδιών μου. Το να είμαι μανούλα σημαίνει πως ο άντρας μου και εγώ δεν κάτσαμε να κουβεντιάσουμε εβδομάδες τώρα. Το να είμαι μανούλα σημαίνει να βάζω τις δικές τους ανάγκες πριν από τις δικές μου, χωρίς δεύτερη σκέψη. Το να είμαι μανούλα σημαίνει να έχω ένα σώμα που πονάει παντού κι μια καρδιά γεμάτη αγάπη.

Είμαι σίγουρη πως θα έρθει μια μέρα όπου κανείς δε θα με έχει ανάγκη, Τα μωρά μου θα έχουν φύγει από το σπίτι και θα είναι απασχολημένα με τη δική τους ζωή. Ίσως κάθομαι μόνη σε κάποιο οίκο ευγηρίας και βλέπω το σώμα μου να αργοσβήνει. Κανείς δεν θα με έχει ανάγκη τότε. Ίσως μάλιστα αποτελώ και βάρος. Φυσικά και θα έρχονται να με επισκέπτονται, αλλά η αγκαλιά μου δεν θα είναι πια το σπίτι τους.

Τα φιλιά μου δεν θα είναι η γιατρειά τους. Δεν θα έχω να σκουπίζω τη λάσπη από τις μπότες τους και ούτε να δέσω τις ζώνες τους. Θα έχω διαβάσει το τελευταίο παραμύθι, 7 φορές στη σειρά. Δεν θα μπορώ να επιβάλλω τάιμ-άουτ. Δεν θα έχω να ετοιμάσω καμία τσάντα και κανένα μπολάκι να γεμίσω με σνακ. Είμαι σίγουρη πως η καρδιά μου θα αποζητά να ακούσει αυτές τις μικρές φωνούλες να φωνάζουν «Μανούλα, κάποιος σε χρειάζεται!»

Προς το παρόν, ανακαλύπτω την ομορφιά του να θηλάζεις στις 4 το πρωί στο χαριτωμένο μας παιδικό δωμάτιο. Κοιτάζουμε τη θέα των βελανιδιών από τη μοβ φωλιά μας. Παρακολουθούμε σιωπηλά καθώς το χιόνι πέφτει στο έδαφος κι ένα κουνέλι ξεπηδά από το κατάλευκο τοπίο. Είμαστε μόνοι, εγώ και το μωράκι μου, ενώ στη γειτονιά επικρατεί σκοτάδι και ησυχία. Μόνο σε μας δίνεται η ευκαιρία να δούμε το χλωμό φεγγάρι και τις σκιές να παίζουν στους τοίχους.

Σκεπαζόμαστε αγκαλιά κάτω από μια κουβέρτα και τη νανουρίζω ώσπου να κοιμηθεί. Είναι 4 το ξημέρωμα κι είμαι τόσο κουρασμένη και εκνευρισμένη, αλλά δεν πειράζει, με χρειάζεται. Μόνο εμένα. Και ίσως να την χρειάζομαι και εγώ. Γιατί αυτή είναι που με κάνει μανούλα. Κάποια μέρα θα κοιμηθεί ως το πρωί χωρίς να σηκωθεί μέσα στη νύχτα. Κάποια μέρα θα κάθομαι στο αναπηρικό μου καροτσάκι, με την αγκαλιά μου άδεια, να ονειρεύομαι αυτές τις ήρεμες νύχτες στο παιδικό μας δωμάτιο. Τότε που με χρειαζόταν και έμοιαζε να είμαστε μονάχα οι δυο μας σε όλο τον κόσμο.

Μπορώ να συνηθίσω στην ιδέα ότι με έχουν ανάγκη; Κάποιες φορές είναι σίγουρα κουραστικό. Εξουθενωτικό. Δεν σημαίνει πως θα πρέπει να χαίρομαι την κάθε στιγμή. Είναι καθήκον. Ο θεός με έκανε μητέρα τους. Είναι μια δουλειά που πάντα λαχταρούσα, χωρίς ακόμη να την καταλαβαίνω. Ένα τριήμερο ο σύζυγός μου δεν μπορούσε να πιστέψει πόσες φορές είπαν τα αγόρια μας «Μανούλα. Μανούλα. Μανούλα!» «Πάντα έτσι κάνουν;» με ρώτησε έντρομος, με τόνο συμπαράστασης.

«Μάλιστα. Κάθε μέρα, όλη μέρα. Αυτή είναι η δουλειά μου». Πρέπει να παραδεχτώ πως είναι η πιο δύσκολη δουλειά που χρειάστηκε ποτέ να κάνω. Σε μια προηγούμενη ζωή ήμουν μάνατζερ εστιατορίου σε μια πολύ δημοφιλή αλυσίδα στο Palm Beach Gardens της Φλόριντα. Το να είναι Σάββατο βράδυ, 7.30 η ώρα και η κουζίνα να έχει γεμίσει από παραγγελίες, να έχεις μια καθυστέρηση 2 ωρών και να πέφτει και ξαφνικά το ρεύμα δεν συγκρίνεται σε καμία περίπτωση με το να είναι Τρίτη, 5 το απόγευμα στο σπίτι των Μόρτον. Επιτρέψτε μου να προσθέσω επίσης πως οι πελάτες εστιατορίων στη Νότια Φλόριντα δύσκολα είναι ευχαριστημένοι. Είναι όμως παιχνιδάκι πλάι σε δυο άυπνα παιδιά που ζητούν λιχουδιές μέσα στη νύχτα.

Μια φορά κι έναν καιρό, είχα χρόνο. Για μένα. Τώρα, τα νύχια μου χρειάζονται περιποίηση. Το σουτιέν μου δεν στρώνει καλά. Το ψαλίδι για μπούκλες φαίνεται πώς δεν λειτουργεί πια. Δεν μπορώ να κάνω ένα ντους χωρίς να έχω κοινό. Άρχισα να φοράω κρέμα για τα μάτια. Δεν μου ζητάνε ταυτότητα πια για να αγοράσω αλκοόλ. Αυτό είναι απόδειξη πως έγινα μαμά. Απόδειξη πως κάποιος με έχει ανάγκη. Όπως χθες βράδυ...

Στις 3 το ξημέρωμα άκουσα μικρά βηματάκια στο δωμάτιό μου. Αν δεν κουνηθώ, αν δεν αναπνεύσω, μπορεί να επιστρέψει στο δωμάτιό του, σκέφτηκα. Ναι, καλά.

«Μανούλα».

«Μανούλα». Λίγο πιο δυνατά.

«Ναι». Σιγοψιθυρίζω.

Σταματάει, ενώ τα μεγάλα του μάτια φέγγουν μες τη νύχτα.

«Σ' αγαπώ».

Κι έτσι ξαφνικά, χάθηκε πάλι. Έτρεξε στο δωμάτιό του. Τα λόγια του όμως παρέμειναν στην ατμόσφαιρα. Μακάρι να μπορούσα να απλώσω το χέρι μου και να τα πιάσω, να αρπάξω τις λέξεις του και να τις αγκαλιάσω κοντά στην καρδιά μου. Η απαλή φωνούλα του ψιθύρισε την καλύτερη πρόταση σε όλο τον κόσμο. Σ' αγαπώ. Τα χείλη μου σχηματίζουν πια ένα χαμόγελο και εγώ αργά αργά ξεφυσώ, σαν να φοβάμαι πως θα διώξω πέρα την ανάμνηση με την ανάσα μου. Πέφτω και πάλι για ύπνο και αφήνω τις λέξεις του να φωλιάσουν στην καρδιά μου.

Μια μέρα αυτό το μικρό αγόρι θα γίνει ολόκληρος άντρας. Δεν θα μου ψιθυρίζει τέτοιες γλύκες κουβέντες τις πρώτες πρωινές ώρες. Θα έχω να ακούω απλά τον λευκό θόρυβο από το μηχάνημα στο κομοδίνο και τα ροχαλητά του άντρα μου. Θα κοιμάμαι ήρεμη τα βράδια χωρίς να ανησυχώ για κάποιο άρρωστο παιδί ή κάποιο μωρό που κλαίει. Θα είναι όλα μια ανάμνηση. Τα χρόνια αυτά που με χρειάζονται είναι πολύ κουραστικά, αλλά περνούν σε μια στιγμή. Πρέπει να σταματήσω να ονειρεύομαι τη μέρα που όλα θα γίνουν πιο εύκολα.

Γιατί, η αλήθεια είναι πως, μπορεί να είναι πιο εύκολα, αλλά ποτέ δεν θα είναι καλύτερα από ό,τι σήμερα. Σήμερα, που είμαι γεμάτη μύξες και σάλια. Σήμερα, που έχω τα στρουμπουλά αυτά χεράκια γύρω απ' το λαιμό μου. Σήμερα είναι μια τέλεια μέρα. «Μια μέρα» θα κάνω πεντικιούρ και θα μπορώ να κάνω ντους με την ησυχία μου. «Μια μέρα» θα ασχοληθώ και πάλι με τον εαυτό μου. Σήμερα όμως πρέπει να ασχοληθώ με κάποιον άλλον, πρέπει να φύγω, κι ας είμαι κουρασμένη, κι ας είμαι λερωμένη, με αγαπάνε «τόσο» πολύ.

Κάποιος με χρειάζεται!».