«Κι αν κάποιος πει στην κόρη μου ότι δεν είναι όμορφη;» Μία μαμά μας εξηγεί πώς να μάθουμε στις κόρες μας να αγαπούν το σώμα τους!

Παιδιά που δεν θα στερούνται αυτοπεποίθησης και θα αγαπούν τον εαυτό τους όπως είναι. Αυτό προσπάθησε η Αμερικανίδα blogger Lynn Morrison και μητέρα δύο κοριτσιών να κάνει. Κάνοντας την αυτοκριτική της στη σελίδα της «The nomad mom diary» έγραψε ένα κείμενο για το πώς περνάει τα λάθος μηνύματα- πρότυπα στην κόρη της. Διαβάστε παρακάτω και ίσως βοηθήσει και εσάς.

«"Μαμά, έλα γρήγορα!", φώναξε η κόρη μου από το μπάνιο του επάνω ορόφου. Εξφενδονίστηκα, πιστεύοντας ότι θα τη βρω μισοβυθισμένη στην μπανιέρα. Αντί αυτού βρήκα την 5,5 ετών κόρη μου ανεβασμένη στο σκαμνάκι του μπάνιου, με κατεβασμένο το εσώρουχό της, να κοιτάζεται στον καθρέφτη.

"Το κατέβασα και τώρα μπορώ να δω όλο μου το σώμα!", μου εξήγησε όσο στρεφόταν πότε απ' τη μία και πότε απ' την άλλη, κοιτάζοντας τον εαυτό της στον καθρέφτη. Κοίταξε το μπράτσο της και σχολίασε περήφανη: "Είμαι πολύ δυνατή!"

Στα μάτια μου ήταν τέλεια. Και ήταν τέλεια και στα δικά της μάτια όμως!

Ξέρω όμως ότι κάποια μέρα, κάποιος θα της πει ότι δεν είναι τέλεια. Κι όσο το σκέφτομαι, θυμώνω. Φωνές μέσα μου με κάνουν να γίνομαι έξαλλη. Γιατί κάποιος, κάποιος βλάκας κάποτε θα εμφανιστεί και θα πει στο τέλειο παιδί μου ότι τα πόδια της είναι παχουλά ή ότι η μύτη της είναι στραβή, όπως του πατέρα της η μύτη. Θα κοιτάξει τα αδύνατα μπράτσα της και θα της πει «Φάει κάτι». Κάποιος κάποτε θα τη δει και θα της πει ή να τρώει περισσότερο ή να πάψει να τρώει. Κάποιος θα έρθει μια μέρα και θα αλλάξει τον τρόπο που η κόρη μου βλέπει το σώμα της.

Όσο κοιτάζεται αυτάρεσκα μπροστά στον καθρέφτη το μυαλό μου δεν σταματάει να σκέφτεται, ποιος θα μπορούσε να είναι αυτός που θα την πληγώσει.

Έχει μια παρέα κοριτσιών στο σχολείο, που τα περισσότερα από αυτά έχουν μεγαλύτερες αδερφές. Μήπως είναι κάποιο από αυτά τα κορίτσια; Βρίσκεται σε αυτή την ηλικία που το χειρότερο που μπορούν να της πουν αυτή τη στιγμή είναι "Δεν θέλω να είμαι η καλύτερή σου φίλη πια"

Πλησίασα την υπέροχη κόρη μου και την αγκάλιασα. "Κοίταξέ μας, μαμά" μου είπε δείχνοντάς μου τον καθρέφτη. Σήκωσα το κεφάλι μου και κοίταξα μερικές γκρίζες τρίχες, έπειτα κοίταξα τις ρυτίδες στο μέτωπό μου και με την παλάμη μου, τέντωσα το δέρμα μου για να εξαφανιστούν. Ξάφνου άκουσα χαχανητά. Γύρισα και είδα την κόρη μου να αντιγράφει τις κινήσεις μου. Με κοίταξε και είπε "Μαμά, είσαι όμορφη!".

Όπως φάνηκε εγώ είμαι εκείνος ο βλάκας... Εγώ είμαι ο άνθρωπος που της μαθαίνει να ενδιαφέρεται για το τι πιστεύει ο κόσμος. Εγώ είμαι αυτή που της δείχνω τις άσχημες σκέψεις. Μου λέει "Βάλε το μαύρο παντελόνι!" κι εγώ της απαντάω ότι έχω παχύνει πολύ και δεν μου πάει καθόλου πια. Μου λέει «Μαμά, είσαι όμορφη!» κι εγώ της λέω όχι, δείχνοντάς της όλα μου τα ψεγάδια ένα-ένα. Εγώ είμαι αυτή που της επισημαίνω με κάθε τρόπο, πόσο δεν μου αρέσει ο εαυτός μου!

"Όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω σαν εσένα!"

Το κοριτσάκι μου, δεν βλέπει το ίδιο πρόσωπο που βλέπω και εγώ, μια γυναίκα μεσήλικη, κουρασμένη, που δεν αγαπά το σώμα και το πρόσωπό της. Θέλει να μοιάσει στην δυναμική Θεά που βλέπει, σε αυτή που διώχνει τους κακούς ανθρώπους μακριά, σε αυτή που την κρατάει στην αγκαλιά της και της δίνει απλόχερα την αγάπη της.

Έδιωξα τις αρνητικές σκέψεις απ' το μυαλό μου. Δεν θα γίνω εγώ αυτή που θα συντρίψει την αυτοεκτίμησή της. Δεν θα της μεταφέρω τις χιλιάδες ανασφάλειες που με τυραννούν.

Αύριο το πρωί θα ξυπνήσω και θα της πω ότι και οι δύο είμαστε όμορφες. Και θα το λέω ξανά και ξανά και ξανά, κάθε μέρα, μέχρι να το πιστέψω και μέχρι να κάνω τη μικρή μου κόρη να πιστεύει το ίδιο για τον εαυτό της.

Και κάποτε, κάποια μέρα, κάποιος θα της πει ότι δεν είναι τέλεια. Και τουλάχιστον αυτός ο "κάποιος", δεν θα είμαι εγώ.»