Πέντε χρόνια μαζί! Η μικρή μου Νικόλ, μεγάλωσε και με γέμισε συγκινήσεις και περηφάνια!

Γράφει η Μαργαρίτα Νικολάου

08:00 το πρωί μπήκα στο μαιευτήριο με προγραμματισμένο τοκετό και 17.10 γέννησα με φυσιολογικό τοκετό τη μικρή μου πριγκίπισσα, τη μικρή μου Νικόλ. Ένα πλασματάκι με πολλά μαύρα μαλλάκια (τότε κατάλαβα που οφείλονταν και οι ξινίλες) και μια όμορφη φατσούλα. Δεν σας κρύβω ότι δεν σταμάτησα να κλαίω από τη χαρά μου. Είχα γεννήσει. Είχα γίνει μάνα και η χαρά μου ήταν απερίγραπτη.

Σιγά σιγά τα χρόνια περνάνε και δυστυχώς σαν μάνα, δεν τα καταλαβαίνω. Πότε ήταν μωρό; Πότε έκλαιγε για την πιπίλα της; Πότε στάθηκε στα πόδια της και έκανε τα πρώτα της βηματάκια; Πότε είπε «Μαμά»; Τώρα πια, είναι ένα μεγάλο κορίτσι που κάθε μέρα με γεμίζει συγκινήσεις και περηφάνια. Φέτος ήταν η χρονιά της. Φέτος έκανε πράγματα που ποτέ δεν φανταζόμουν ότι ένα 4χρονο παιδάκι θα μπορούσε να κάνει.

Πέρυσι το Μάη η δασκάλα του μπαλέτου της Ισιδώρα Γαλατοπούλου, με παρότρυνε να πάω τη μικρή μου σε μια οντισιόν που ζητούσαν παιδάκια για την παράσταση η «Μελωδία της Ευτυχίας».

«Που να πάω το παιδί; Μα είναι μικρή; Δεν ξέρει να τραγουδάει, πόσο μάλλον να σταθεί μπροστά σε κοινό έχοντας ρόλο».

«Πήγαινέ τη δεν έχεις να χάσεις κάτι», μου είπε. Η Νικόλ ακούγοντας τη συζήτησή μας μου είπε, «Μαμά θέλω να με πας να τραγουδήσω».

«Που να σε πάω αγάπη μου» της είπα, «Εκεί που είπε η κυρία Ισιδώρα. Μου είπε να πάω και να τραγουδήσω.»
«Εσύ θες να πας;», «Ναι, μαμά μου θέλω!».

«Και ποιο τραγούδι θα πεις», «Τον Απρίλη μαμά, του Μίκη Θεοδωράκη»! Το παιδί μου όχι μόνο ήθελε να πάει, αλλά ήξερε και το τραγούδι του Μίκη Θεοδωράκη. Δεν σας κρύβω ότι ξαφνιάστηκα. Παρόλα αυτά όμως και αφού το κουβέντιασα με τον άνδρα μου, την πήγαμε. Όχι ότι θα περνούσε, απλά για να της φύγει ο καημός και για να μην έχουμε τη γκρίνια στο σπίτι, μιας και το όριο ηλικίας ήταν από 5 ετών και πάνω.

Περιμέναμε υπομονετικά, πήραμε το νούμερο της σειράς μας και ήρθε κάποιο παιδί από την παραγωγή και μας την πήρε, «Θα έρθει μαζί μας. Εσείς θα περιμένετε εδώ. Μόλις τελειώσει θα σας τη φέρουμε». Για πρώτη φορά μετά από τέσσερα χρόνια η μικρή μου Νικόλ, θα ήταν κάπου χωρίς τη μαμά και τον μπαμπά. Τρόμαξα. «Παναγία μου, που έφερα το παιδί;» Ο άνδρας μου με καθησύχασε και απλά υπομονετικά περίμενα.

Μετά από δύο ώρες, βγήκε ο υπεύθυνος της παραγωγής και μας ανακοίνωσε τα ονόματα των παιδιών που πέρασαν. Μέσα στα ονόματα, ήταν και της Νικόλ μου. Κοίταξα όλο έκπληξη τον άνδρα μου. «Μπα, την πέρασαν επειδή είναι μικρούλα μώρε, είπα»! Αφού βγήκε την αγκάλιασα σαν να έλειπε χρόνια. «Αγάπη μου πώς πέρασες; Σου άρεσε; Θες να ξανάρθεις;» Ο λόγος που τη ρώτησα ήταν απλός! Αν δεν είχε περάσει ωραία, δεν υπήρχε λόγος να ξαναπάμε. «Ναι μαμά, μου άρεσε. Γνώρισα την κυρία Θέμις είναι πολύ καλή!».

Αφού της άρεσε και περνούσε ωραία, ξαναπήγαμε. Ποτέ δεν θα έβαζα σε μια τέτοια δοκιμασία το παιδί μου αν δεν ήταν ευτυχισμένο. Έτσι λοιπόν, κάθε φορά που περνούσε στην επόμενη φάση, τη ρώταγα πώς πέρασε, αν κουράστηκε ή αν θέλει να σταματήσει. Και πάντα η απάντησή της ήταν, «Μαμά περνάω πολύ όμορφα, μου αρέσει που τραγουδάω και χορεύω».

Τελικά πήρε το ρόλο της Γκρετλ. Ήταν το μικρότερο κορίτσι στην παράσταση και όταν βγήκε για πρώτη φορά στη σκηνή, μπροστά στο κοινό με έκανε να δακρύσω. Με έκανε να γεμίσω χαρά, περηφάνια και με έκανε να καταλάβω ότι δεν ήξερα το ίδιο μου το παιδί. Δεν ήξερα ότι μπορεί να τραγουδήσει. Δεν ήξερα ότι μπορούσε να κάνει κάτι τόσο σπουδαίο. Και όμως το έκανε. Από φίλους, γνωστούς και αγνώστους θεατές, κάθε φορά που φεύγαμε από το θέατρο, τη σταμάταγαν στο δρόμο και της έλεγαν μπράβο. Μου έλεγαν να τη χαίρομαι. Κάτι που δεν άκουσα βέβαια από κανέναν γονιό που είχε το δικό του παιδί στην παράσταση (πέρα από 2-3 μαμάδες μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού μου) που αν και περάσαμε τόσο πολλά μαζί, η ζήλια, ο φθόνος και η υπεροψία της καθεμιάς τις έκανε να πούνε πράγματα, που ειλικρινά έπεσα από τα σύννεφα. Πράγματα που καμία μαμά δεν θα έπρεπε να σκέφτεται και να λέει για ένα άλλο παιδί, καθώς η ίδια είναι μάνα και έχει παιδιά.

Ποτέ όμως δεν θα στεκόμουν εκεί. Ούτε ζήτησα και το λόγο. Δεν με ένοιαζε. Απλά με πείραξε, «Για εμένα πες ό,τι θες αλλά όχι για το παιδί μου». Μου έφτανε που το παιδί μου για την ηλικία του έκανε πράγματα που ούτε φανταζόμουν και το πιο σημαντικό; Το απολάμβανε. Μάλιστα για να ήταν εκεί σε μια τόσο μεγάλη παραγωγή, είχε ταλέντο. Κανένας δεν θα εμπιστευόταν ένα ρόλο σε μία τετράχρονη αν δεν ήταν σίγουρος. Γνώρισε σημαντικούς ηθοποιούς, τους αγάπησε με την αθωότητα της ηλικίας της και τους έκανε να γελάνε με ό,τι και αν έκανε. Ένα παιδί που ήταν κλειστό στον εαυτό του και ντροπαλό, όταν ανέβαινε στη σκηνή ήταν άλλος άνθρωπος. «Στρατιώτης» όπως τη χαρακτήρισε η μία της δασκάλα του προνηπίου. «Η Νικόλ, θα κάνει ό,τι της πεις και θα το κάνει σωστά!»

Η ίδια η σκηνοθέτις της παράστασης, η Θέμιδα Μαρσέλλου, όταν τη ρώτησα για το πώς διάλεξαν τη Νικόλ για το ρόλο μου απάντησε: «Τη Νικόλ, την είδα στην τρίτη οντισιόν που έκανα για παιδάκια.(Είχαν προηγηθεί δύο για το Άννυ.) Είναι το μόνο παιδάκι στην ηλικία των 4 ετών που μπόρεσε να ανταποκριθεί στη διαδικασία. Την επιλέξαμε, γιατί ήταν ψύχραιμη, έδειχνε χαρούμενη, είχε θάρρος, καταλάβαινε τι της ζητούσαμε και το έκανε και ήταν πολύ σωστή φωνητικά στα διάφορα τεστ που πέρασε, πράγμα σπανιότατο για την ηλικία της» και συνέχισε απαντώντας μου στο ερώτημα, αν ήταν δύσκολο στο να δουλέψει κανείς με ένα τετράχρονο, «Θέλει μια ειδική φροντίδα, μιας και ένα τόσο μικρό παιδί που δεν έχει μεγάλη εμπειρία να λειτουργεί σε μια ομάδα, πόσο μάλλον με τις ιδιαίτερες απαιτήσεις που έχει μια επαγγελματική παράσταση, δεν μπορεί εύκολα να προσαρμοστεί. Επί της ουσίας πάντως, ήταν εντυπωσιακά συνεργάσιμη για την ηλικία της! Νομίζω πως η Νικόλ στην ηλικία της, αντιλαμβάνεται και βιώνει τη διαδικασία της παράστασης με έναν δικό της τρόπο...ίσως τον υγειέστερο απ'όλους μας! Παίζει! Τηρώντας τους κανόνες του παιχνιδιού.Τόσο απλά...Έχω την αίσθηση ότι το κοινό δεν την απασχολεί ιδιαίτερα, ούτε την αγχώνει. Της δίνει μόνο χαρά, όταν γελάει και φυσικά όταν τη χειροκροτεί!».

Όταν ακούς τέτοια λόγια για το παιδί σου, από έναν άνθρωπο όπως η Θέμιδα, γεμίζεις από περηφάνια. Το ίδιο έκανα και εγώ, φούσκωσα σαν το παγόνι. Πιστέψτε με το ίδιο θα κάνατε και εσείς. Είναι ένα αλλιώτικο συναίσθημα να ακούς καλά λόγια για το παιδί σου. Λόγια που σε συγκινούν και λόγια που σε κάνουν να καταλάβεις ότι δεν ήταν λάθος να πάρεις την απόφαση να πάει το μωρό σου σε ένα θεατρικό έργο.

Η Νικόλ ήταν τεσσάρων και υποδυόταν τη Γκρετλ. Στην αρχή της παράστασης έλεγε, «Είμαι η Γκρετλ και είμαι πέντε»!. Τώρα όμως μπορεί να λέει ότι είναι η Νικόλ και είναι πέντε και επισήμως!

«Μωρό μου πάντα να χαμογελάς και πάντα να κάνεις πράγματα που ΜΟΝΟ ευτυχισμένη σε κάνουν. Να θυμάσαι πώς τόσο η μαμά όσο και ο μπαμπάς θα είναι πάντα στο πλευρό σου να σε στηρίζουν σε κάθε σου βήμα. Ακόμη και όταν μεγαλώσεις πάντα θα βρισκόμαστε στο πλάι σου διακριτικά. Σε αγαπώ όσο τίποτε άλλο. Είσαι η χαρά της ζωής μου. Το χαμόγελό σου είναι το δικό μου χαμόγελο και η δύναμη που κάνει την καρδιά μου να χτυπά. Σε ευχαριστώ για όσες χαρές και περήφανες στιγμές μου έχεις χαρίσει!».

Θα κλείσω λέγοντας σε όλους τους γονείς να είναι υπερήφανοι για τα παιδιά τους και πάντα να τα στηρίζουν στις όποιες επιλογές κάνουν και αφιερώνοντας το παρακάτω τραγούδι στην κόρη μου και σε όλες τις μανούλες του νιώθουν αντίστοιχα για τα παιδιά τους.