«Τα μάτια σας δεκατέσσερα, κάθε φορά που είστε βόλτα με τα παιδιά σας!».

Γράφει η Μαργαρίτα Νικολάου

Όταν ήμουν 8 ετών, έπαιζα στη γειτονιά μου με τους φίλους μου κρυφτό. Τα όρια του παιχνιδιού ήταν «αδιανόητα» για τα σημερινά δεδομένα. Μπορούσαμε να κρυφτούμε περιμετρικά σε απόσταση 3 χιλιομέτρων. Μέτραγε ο Βαγγέλης στην κολόνα της ΔΕΗ και εμείς τρέχαμε και κρυβόμασταν τρεις δρόμους πάνω από το σπίτι μας.

Τι και αν ήταν εννέα το βράδυ, ο Βαγγέλης ο καημένος έψαχνε και όταν απελπιζόταν, φώναζε σε κάθε στενό να «βγούμε» και να ξετρυπώσουμε από την κρυψώνα μας... Τώρα; Ούτε να το σκέφτομαι δεν θέλω. Κρυβόμασταν άφοβα, χωρίς έγνοιες και οι γονείς μας, μας άφηναν! Δεν είχαν κάτι να φοβηθούν.

Εγώ, όμως δεν θα άφηνα τη δική μου κόρη να παίξει κρυφτό και να απομακρυνθεί από το σπίτι, τρεις δρόμους πιο πέρα. Άλλες εποχές τότε και άλλες εποχές τώρα. Τότε ήταν όμορφα. Τότε χαιρόσουν το παιχνίδι στο χωματόδρομο έξω από το σπίτι σου ή στην πάνω γειτονιά. Τότε δεν υπήρχαν άνθρωποι που ήθελαν το κακό σου, τουλάχιστον όχι τόσο έντονα όσο υπάρχει τώρα.

Δεν υπάρχει μέρα που να μην ανοίξω την τηλεόραση και να μην ακούσω για κάποιο παιδί το οποίο αγνοείται. «Μα πώς χάθηκε;», «Οι γονείς του που ήταν; Γιατί το άφησαν να φύγει; Γιατί το άφησαν από τα μάτια τους;». Και τότε σκέφτομαι πώς για κάποια λεπτά και εγώ έχω αφήσει τη δική μου κόρη από τα μάτια μου. Άθελά μου. Ασυναίσθητα..

Άφηνα για λίγο από το βλέμμα μου τη μικρή μου, για να ψάξω στην τσάντα για νερό ή για να απαντήσω στο τηλέφωνό μου. Προχθές μάλιστα συνειδητοποίησα ότι φοβάμαι πια, παραπάνω από το φυσιολογικό. Σε μια ταβέρνα, που δίπλα είχε παιδική χαρά και πάρκο, σε έναν ήσυχο πεζόδρομο, δεν άφησα την κόρη μου να ευχαριστηθεί το παιχνίδι με τα άλλα παιδιά.

Συνέχεια της φώναζα, μη και μη, μέχρι που ήρθε και έκατσε κοντά μου. Ομολογώ πώς ήμουν υπερβολική, αλλά αν κάποιος τη στιγμή που κοίταζα να βάλω σαλάτα στο πιάτο μου την άρπαζε; Αν κάποιος της φώναζε να τον πλησιάσει;

Είναι μικρή, μόνο 5 ετών και όσες φορές και αν την έχω προειδοποιήσει να μην εμπιστεύεται ξένους ανθρώπους, ξέρω πως τη δεδομένη στιγμή θα επηρεαστεί από τον δόλο που θα έχει σκεφτεί «εκείνος» που θα θέλει να την πάρει μακριά μου. Μια καραμέλα, μια σοκολάτα, ένα σκυλάκι είναι πάντα ένα καλό δέλεαρ για ένα παιδί. Όσο χρονών και αν είναι. Όσο και αν του έχουν μιλήσει οι γονείς του.

Το νου σας στα παιδιά σας και τα μάτια σας δεκατέσσερα!