«Είμαστε χωρισμένοι. Πρέπει να πάμε κοινές διακοπές με τον πρώην σύζυγο μου για χάρη των παιδιών;»

Σύμφωνα μάλιστα με το νόμο, έχουν δοθεί συγκεκριμένες μέρες που θα περνάει χρόνο το παιδί με τον γονιό που έχει φύγει από το σπίτι και δεν έχει την επιμέλειά του.

Είναι γεγονός ότι το διαζύγιο αποτελεί μια νέα συνθήκη με σημαντικές συναισθηματικές και κοινωνικές επιπτώσεις, τόσο για τους ίδιους τους συντρόφους όσο και για τα παιδιά. Ο τρόπος που μέχρι τώρα γνώριζαν ότι υπάρχουν μαζί ως οικογένεια αλλάζει ριζικά. Ποικίλα θέματα ανακύπτουν, όπως το ποιος θα μένει με ποιον, κάθε πότε θα επισκέπτεται ο γονέας που φεύγει από το σπίτι, και συνήθως ο πατέρας, τα παιδιά, πόσο συχνά θα μπορούν να επικοινωνούν μαζί του, ποιος θα τα πηγαινοφέρνει από τα φροντιστήρια ή με ποιον από τους δύο θα πηγαίνουν διακοπές.

Τα νέα αυτά ερωτήματα πολλές φορές εγείρουν άγχος, φόβο και ενοχή στα παιδιά. Ξαφνικά βρίσκονται αντιμέτωπα με διλήμματα, που μέχρι πρότινος δεν τα είχαν απασχολήσει. Σε αυτά ανήκει και η διαδικασία των διακοπών. Οι περίοδοι αυτές συνιστούν ευκαιρίες χαλάρωσης και ξεκούρασης ολόκληρης της οικογένειας, ενώ δίνεται η δυνατότητα να περάσουν πολύ χρόνο μαζί και να έρθουν πιο κοντά. Όταν οι γονείς έχουν χωρίσει, ίσως αναρωτιούνται αν είναι καλό να εξακολουθούν να κάνουν διακοπές με τους πρώην συζύγους και τα παιδιά ή όχι. Η απάντηση σε αυτό δεν είναι μονοσήμαντη και εξαρτάται από διάφορους παράγοντες.

Συχνά οι γονείς σκέφτονται τις κοινές διακοπές από ενοχές, ότι στερούν στα παιδιά τους τον πατέρα ή την μητέρα, ή από μια επιθυμία τα πράγματα να είναι όπως και πριν ή και από άρνηση ότι τίποτε δεν έχει αλλάξει. Κατά συνέπεια, στην περίπτωση που οι δύο γονείς μπορούν να συνεργάζονται προς όφελος των παιδιών τους και πιστεύουν ότι το να βρεθούν όλοι μαζί ξανά ως οικογένεια σε διακοπές είναι κάτι που το «αντέχουν» και δεν θα επιφέρει γκρίνιες ή καβγάδες, αλλά θα περάσουν όμορφα, τότε, ναι, θα ήταν μια καλή επιλογή.

Πολλές φορές ξεχνάμε ότι τα παιδιά μας χαίρονται όταν μας βλέπουν να είμαστε καλά, γιατί δεν αισθάνονται ότι ευθύνονται τα ίδια για τα προβλήματά μας αλλά ούτε και ότι έχουν την υποχρέωση να κάνουν κάτι για να μας βοηθήσουν. Η απόφαση, λοιπόν, έγκειται, στην εκτίμηση του βαθμού που ο καθένας μπορεί να καταφέρει να ευχαριστηθεί μια τέτοια κατάσταση ώστε να προσφέρει και στα παιδιά του.

Στην περίπτωση που αποτελεί μια απόφαση καθαρά από ενοχή, δηλαδή για χάρη των παιδιών, αλλά ο ίδιος ο γονιός δεν το επιθυμεί πραγματικά, τότε θα χρειαστεί να το ξανασκεφτεί. Η καταναγκαστική πράξη του να πάμε όλοι μαζί διακοπές απλά και μόνο για να είναι τα παιδιά και με τους δύο γονείς του, δεν προσφέρει οφέλη. Αντίθετα, είναι πιθανό να δημιουργήσει τύψεις, πίεση και θυμό, καθώς νιώθουν ότι θυσιάζονται για τα ίδια.

Αυτό που έχει μεγαλύτερη αξία είναι αρχικά να ρωτήσετε τα ίδια τα παιδιά τι θέλουν. Αν σε αυτό που θα σας ζητήσουν νιώθετε ότι μπορείτε να ανταποκριθείτε και θα είναι μια ευχάριστη και θετική εμπειρία για όλους τότε δεν έχετε κανένα λόγο να μην προχωρήσετε. Δεν υπάρχουν απόλυτοι κανόνες πλοήγησης στις νέες καταστάσεις που μας φέρνει η ζωή. Αν πάλι βλέπετε ότι το συναισθηματικό κόστος θα είναι πολύ μεγάλο εξηγήστε στα παιδιά σας ότι αυτό που ζητούν δεν μπορεί να υλοποιηθεί αυτή την στιγμή και προτείνετέ τους εναλλακτικές που θα τα απαλλάξουν από το βάρος και την ενοχή.

Μαρίνα Μόσχα
Ψυχοθεραπεύτρια, Συνεργάτης του Ινστιτούτου Ψυχικής και Σεξουαλικής Υγείας του Θάνου Ασκητή

Κάντε τις ερωτήσεις σας στην Ψυχοθεραπεύτρια της σελίδας μας εδώ!