Γιατί όλοι οι γονείς λέτε, «ατα», «μαμ» και «νάνι»;
Ποτέ δεν κατάλαβα για ποιο λόγο, οι γονείς μιλάνε στα -κάτω των τριών ετών- παιδιά τους χρησιμοποιώντας λέξεις που δεν χρησιμοποιούν επ΄ουδενί οι ενήλικες μεταξύ τους.
Γράφει η Έλια Κωνσταντινίδη
Για παράδειγμα, δεν θα πάρει ποτέ μια μαμά τηλέφωνο τη φίλη της να της πει "'Ελα Μάνια, πάμε άτα που θέλω να δω κάτι καινούργια παπά για έναν γάμο και να κάνουμε και μαμ;". ΔΕΝ είναι λέξεις αυτές. Ένα παιδί μπορεί να τις λέει όταν είναι μικρό, γιατί δεν είναι σε θέση να τα προφέρει όλα, αλλά γιατί να μαθαίνουμε εξ' αρχής ανυπόστατες λέξεις στα παιδιά μας; Γιατί να υποτιμάμε τις δυνατότητες και την αντίληψή τους;
Αρχικά, κάνοντας μια προσπάθεια να κατανοήσω την κατάσταση, το μυαλό μου πάει στο εξής. Είσαι γονιός και φαντάζομαι θέλεις απεγνωσμένα να αρχίσεις να επικοινωνείς και λεκτικά με το παιδί σου, πέρα από γελάκια, αγκαλιές και άλλα τέτοια γλυκά, που κάνουν τα παιδάκια και σου λιώνουν την καρδιά.
Στην προσπάθεια να το κινητοποιήσεις να μιλήσει, απλουστεύεις τις λέξεις που μπορεί να το δυσκολέψουν, μήπως και τα βρείτε κάπου στη μέση. Γιατί όμως να υποτιμάμε έτσι τον παιδικό νου; Τα παιδιά, κάθε ηλικίας, είναι πανέξυπνα. Είναι σε θέση να επεξεργαστούν τα πάντα, να αφομοιώσουν τα πάντα, απλώς το κάθε παιδί θέλει το χρόνο του στο να δείξει τι ξέρει.
Ένας άλλος λόγος, που τον κατανοώ απόλυτα, μπορεί να είναι ότι όταν έχεις απέναντι σου ένα τόσο γλυκό πλάσμα, οι λέξεις είναι λίγες και "στεγνές" για να βγάλουν αυτό που έχεις μέσα σου. Οπότε χρωματίζεις τη φωνή σου ανάλογα και αρχίζεις τα "αγκού", "τα", "παπαπα", "νάνι" κλπ. Εδώ δεν μπορώ να πω κάτι, γιατί καλώς ή κακώς μας βγαίνει ένας τέτοιος, πιο ανάλαφρος εαυτός μπροστά στα μωρά. Είναι κάτι αντίστοιχο με το "πού είσαι εσύ μωρέ, πού 'σαι;" που λέμε στους σκύλους -εδώ μπροστά σου, πού να 'μαι.
Όμως, είναι ωραίο να αντιμετωπίζουμε ισάξια με μας τα παιδιά μας και να πηγαίνουμε μαζί τους όλο και στα πιο "βαθιά", μέχρι εκεί που μπορούν να ακολουθούν. Είναι ωραίο να συνειδητοποιήσουμε ότι είναι μικροί άνθρωποι και πρέπει να τους σεβόμαστε και να τους αντιμετωπίζουμε ανάλογα. Είναι ωραίο να δείχνουμε υπομονή και να τους δίνουμε απλόχερα τη γνώση μας. Είναι ωραίο να ξέρουμε ότι κάποια στιγμή, θα έχουν εκείνα δίκιο κι εμείς άδικο. Είναι ωραίο να ξέρουμε ότι θα έρθει η μέρα που θα μας μαθαίνουν εκείνα καινούργια πράγματα, που δεν θα γνωρίζουμε. Είναι ωραίο να καταλάβουμε ότι ο γονιός, δεν έχει πάντα δίκιο. Είναι ωραίο να βλέπεις ένα κομμάτι του εαυτού σου να εξελίσσεται και να έχεις συμβάλει σε αυτό απ΄ την πρώτη κιόλας μέρα.
