Υπομονή... Αυτό χρειάζονται όλες οι μαμάδες!

Γράφει η Μαργαρίτα Νικολάου

Όταν έμαθα ότι ήμουν έγκυος, πολλά πράγματα περνούσαν καθημερινά από το μυαλό μου. «Θα είμαι καλή μαμά;», «Δεν θα κάνω τα λάθη που κάνουν οι άλλοι γονείς!», «Δεν θα μαλώνω το παιδί μου!», «Θα κουβεντιάζω μαζί της!», «Θα παίζουμε μαζί!», «Θα μαγειρεύουμε μαζί!», και άλλες τέτοιες σκέψεις.

Μετά ήρθε η γέννα και μετά τη γέννα η πρώτη αγκαλιά, το πρώτο χάδι, το πρώτο φιλί και το πρώτο ξενύχτι. Και τα χρόνια περνούσαν και η υπομονή μου... χάθηκε. Έπιασα πολλές φορές τον εαυτό μου να φωνάζει, να ωρύεται, να χάνει τον έλεγχο για ανούσια (τώρα που το σκέφτομαι) πράγματα. Όπως για παράδειγμα, όταν η μικρή μου ήταν δύο ετών και έχυσε το πιάτο με τις φακές στο πάτωμα, όταν δεν με άκουσε και έβγαλε όλα τα ρούχα της από το συρτάρι και τα σκόρπισε σε όλο το σπίτι, όταν έχυσε το γάλα της επάνω στο κρεβάτι που μόλις είχα αλλάξει σεντόνια, όταν πήρε τις νερομπογιές και ζωγράφισε όλα τα πλακάκια στο μπαλκόνι, όπως όταν την έπιασα να παίζει στο μπάνιο με τα νερά και είχε τελειώσει όλο το αφρόλουτρό της.

Πράγματα, που τώρα που τα σκέφτομαι είναι αστεία. Πράγματα που αντί να με κάνουν να γελάσω εκείνη τη δεδομένη στιγμή, με έκαναν να φωνάζω σαν την τρελή του δάσους, «Φύγε από μπροστά μου τώρα!». Και κάπου εκεί, συνειδητοποίησα ότι έχω χάσει τον έλεγχό μου. «Πού πήγε η υπομονή μου; Πού πήγε η αναισθησία μου; Κάθομαι και τα βάζω με ένα πεντάχρονο μωρό;». Αυτό σκέφτηκα και άρχισα να ψάχνω τον παλιό μου εαυτό.

Θυμήθηκα, όταν ήμουν παιδί τι με ενοχλούσε. Θυμήθηκα, τι πραγματικά ήθελα εγώ από τη μαμά μου. Τι πραγματικά με πλήγωνε. Τι πραγματικά σκεφτόμουν, όταν έκανα ασυναίσθητα κάποια ζημιά. Και τότε προσγειώθηκα στην πραγματικότητα. Συνειδητοποίησα, ότι αυτό που πραγματικά χρειαζόταν το παιδί μου από εμένα, πέρα από τη στοργή και την αγάπη, ήταν η υπομονή μου.

Πώς θα γίνουμε υπομονετικοί γονείς;

Τα παιδιά μας, χρειάζονται μια υπομονετική μαμά. Μια μαμά που δεν θα φωνάζει με το παραμικρό. Μια μαμά, που θα φιλτράρει τα πράγματα πριν ξεσπάσει, που θα τα ζυγίζει. Αυτό κάνω και εγώ. Πριν υψώσω τη φωνή μου, τώρα πια σκέφτομαι. «Τι ζημιά έκανε; Γιατί το έκανε; Το ήθελε; Μήπως το έκανε για να τραβήξει την προσοχή μου; Αξίζει να «τσακωθώ» μαζί της και να τη στεναχωρήσω;». Όσο σκέφτομαι όλα τα παραπάνω, τόσο ηρεμώ και τόσο απολαμβάνω τις μέρες μαζί της. Ακόμη και με τις σκανταλιές της.

Και εμείς υπήρξαμε παιδιά. Και εμείς κάναμε ζημιές και σκανταλιές, όταν όμως η μαμά μας, μας φώναζε στεναχωριόμασταν. Το ίδιο συμβαίνει και με τα παιδιά μας. Κάθε φωνή και κάθε μάλωμα, πονάει. Όσο ένα παιδί μεγαλώνει, τόσο πρέπει να μεγαλώνει και υπομονή μας. Αρπάξτε την ευκαιρία και απολαύστε την κάθε μέρα με τα παιδιά σας. Τα χρόνια περνούν γρήγορα και τα παιδιά μεγαλώνουν. Δεν θα είναι για πολλά χρόνια «παιδιά». Οπότε, μανούλες και μέλλουσες μανούλες, σας συμβουλεύω να έχετε υπομονή! Είναι το κλειδί για να έχετε μια όμορφη σχέση με τα παιδιά σας χαρίζοντάς τους περισσότερες όμορφες αναμνήσεις κοντά σας!