Μία μαμά εξομολογείται: «Η μέρα που σε γέννησα!»

Η κάθε ιστορία τοκετού είναι ξεχωριστή και κάθε μαμά έχει να διηγηθεί τη δική της εμπειρία για το υπέρτατο θαύμα της φύσης. Η Κάτια Κωττάκη, μία γενναία και δυνατή μαμά, διηγείται τη δική της ιστορία και θυμάται την ημέρα που μετά από πολλές ώρες υπομονής και επιμονής, κράτησε για πρώτη φορά στην αγκαλιά της το γιο της!

«Πρόσφατα μιλώντας για την εμπειρία της γέννας μου ξανά άκουσα:''Ταλαιπωρήθηκες πολύ ε;''

Μου ήρθε στο μυαλό εκείνη η στιγμή,εκείνη η μέρα πριν 3,5 μήνες που σε έφερα στον κόσμο πρώτο μου παιδάκι,αγοράκι μου!

41εβδομάδων με έναν μπέμπη να έχει γυρίσει εδώ και καιρό, αλλά να μην λέει να βγει! Και εγώ να αναρωτιέμαι γιατί μας κάνεις πείσματα, γιατί αργείς να κάνεις την έξοδο σου σε εμάς που θέλουμε τόσο να σε σφίξουμε στην αγκαλιά μας!

Με θυμάμαι τις τελευταίες μέρες να σου μιλάω και να σου λέω ότι σε περιμένω με ανυπομονησία!Θυμάμαι τον άντρα μου να με ρωτάει όλο και πιο συχνά:''μα πότε θα έρθει επιτέλους η στιγμή της γέννας;''Θέλαμε τόσο να σε δούμε μπέμπη μου....Είχα τόση περιέργεια να δω το προσωπάκι σου,να δω αν όντως μοιάζεις όπως στην εικόνα του 3D υπερηχογραφήματος που σε είχαμε φωτογραφία,με αρκετό μαλλάκι,όμορφα χειλάκια,το χεράκι σου κοντά στο πρόσωπο σου, αλλά με τα ματάκια κλειστά ακόμα!Είχες αργήσει να κάνεις την έξοδο σου από την κοιλίτσα μου που 9μήνες μεγάλωνες και προετοιμαζόσουν μέσα μου....Ποτέ όμως δεν έχασα την πίστη μου ότι θα έρθεις από μόνος σου όταν πραγματικά το θελήσεις και είσαι έτοιμος!Αλήθεια,μήπως σου άρεσε πολύ εκεί μέσα;

Τελικά οι μέρες περνούσαν,οι επισκέψεις μας στο νοσοκομείο κάθε 2 μέρες,τα ίδια υπερηχογραφήματα,συνεχώς εξετάσεις... Όλα σε έδειχναν μια χαρά,είχες μεγαλώσει αρκετά πλέον!Πότε θα έβγαινες;Το ένα νοσοκομείο είχε την μέθοδο περιμένουμε,έλα πάλι σε 2μέρες... Ο γιατρός όμως που βρήκα τελευταία στιγμή(ναι γίνονται και θαύματα τελευταία στιγμή)είδε τις εξετάσεις και μου πρότεινε καλύτερα να μην περιμένουμε άλλο!Ο πλακούντας είχε ήδη γεράσει,καλό θα ήταν να μην περιμέναμε! Η επόμενη πρόταση η πρόκληση τοκετού! Προγραμματισμένα λοιπόν θα μπαίναμε στο νοσοκομείο θα αρχίζαμε την πρόκληση και θα προχωράγαμε ελπίζοντας για το καλύτερο: έναν φυσιολογικό τοκετό!

Θυμάμαι μέχρι το προηγούμενο βράδυ της ημέρας που θα έμπαινα στο νοσοκομείο(τελευταίο δηλαδή στο σπίτι)να σε περιμένω,να σου μιλάω,να πιστεύω ότι κάτι θα γίνει και θα σε νιώσω να έρχεσαι,θα νιώσω τους πόνους,την προειδοποίηση ότι θα σε γεννήσω! Το πίστευα αλήθεια! Ίσως επειδή τώρα το άγχος είχε αρχίσει πλέον να με κυριεύει! Τελικά αλλιώς είναι η αναμονή και η προσμονή του να συμβεί μόνο του αυτό το γεγονός και αλλιώς το να ξέρεις περίπου πότε θα συμβεί!

Θα μπαίναμε Κυριακή βράδυ στο νοσοκομείο,με τις απαραίτητες τελευταίες εξετάσεις,την προτετοιμασία και την διαμονή στο δωμάτιο!Άντρας, γονείς, αδέλφια ήταν εκεί μαζί μου, βλέποντας στα μάτια τους την ίδια αγωνία με την δική μου(όσο κι αν θέλαν να μου το κρύψουν). Τους θυμάμαι τώρα και δακρύζω....Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα πρόσωπα τους,την δικιά τους αναμονή,τον δικό τους φόβο....Τελικά κοντά σου χρειάζεσαι τους πολύ δικούς σου ανθρώπους που ξέρεις ότι σε αγαπάνε! Δεν θα ξεχάσω στην είσοδο του νοσοκομείου τον φύλακα να μας ρωτάει:''θέλετε κάτι; Ψάχνετε κάτι; ο λόγος επίσκεψης σας;''

''Πρόκειται να γεννήσουμε''απαντάμε εμείς!''Ποια θα γεννήσει;''Δεν μας πίστευε,δεν έβλεπε καμιά τεράστια κοιλιά και απορούσε!Μέχρι εκείνη τη στιγμή χαμόγελαγα,ήμουν πολύ αισιόδοξη!

Τους χαιρετάω βιαστικά,πάμε να ξεκινήσουμε την προετοιμασία(ότι περιλαμβάνει για μια γυναίκα που θα προσπαθήσει να γεννήσει φυσιολογικά)ναι,η αλήθεια είναι ότι για μένα η όλη προετοιμασία δεν ήταν και η καλύτερη στιγμή μου....λίγο αστεία,λίγο περίεργη,λίγο πέρα από τα συνηθισμένα....Δεν μου άρεσε, όμως τι να κάνεις; Σκέφτεσαι τα άτομα που σε περιμένουν έξω και χαμογελάς,σκέφτεσαι ότι σε λίγες η πολλές ώρες θα γεννάς,για αυτό περνάς τώρα ότι περνάς...

Η προετοιμασία τελείωσε,η πρώτη φωτογραφία ήταν το βραχιολάκι που μου φόρεσαν με το όνομα μου λόγω εισαγωγής... Την έστειλα στον άντρα μου και στην οικογένεια που με περίμενε απέξω,έτσι να συγκινηθούν λιγάκι!(είχα το κινητό μαζί μου και μπορούσα να γράφω στον άντρα μου). Πέρασε η ώρα,μεσάνυχτα....πήγαμε στο δωμάτιο να τακτοποιηθώ....εκεί θα άρχιζε η πρόκληση τοκετού ανά κάποιες ώρες....εγώ ήθελα να βγω από το δωμάτιο,να πάω στον άντρα μου που ήταν στον διάδρομο να κάνουμε βόλτες....οι υπόλοιποι είχαν φύγει πλέον,είχε μείνει φυσικά ο άντρας μου και η μαμά μου,οι υπόλοιποι θα ερχόντουσαν το πρωί πλέον όπου θα ξεκινάγαμε σιγά σιγά για τον τοκετό(εάν μέχρι τότε δεν με είχαν πιάσει πόνοι!)Υποτίθεται άλλωστε ότι έπρεπε να κοιμηθώ το βράδυ να ξεκουραστώ,κάτι που δεν κατάφερα!

Έκανα 2,3φορές μπάνιο,βόλταρα έξω και απλά λίγο ξεκουράστηκα ξαπλώνοντας,το μάτι δεν έκλεινε με τίποτα!Πολύ αγωνία!Πολύ περισσότερη όταν ξημέρωσε και έφτασε η ώρα για να με πάρουν... πόνους μέχρι τότε δεν είχα ακόμη... θα αρχίζαμε την προσπάθεια... 7 η ώρα!Πήρα μαζί μου δυο πράγματα και με ανέβασαν... σε έναν χώρο με πολλές μαίες,πολλούς γιατρούς,θα έλεγα σε έναν χώρο που μόνο ηρεμία δεν έχεις!

Εκεί η εμπειρία ήταν ακόμα πιο τραγική... Λόγω κλίματος, λόγω ότι κάθε γιατρός που πέρναγε σε εξέταζε κιόλας... μέχρι να έρθει ο δικός σου! Οι πόνοι δεν ερχόντουσαν όπως και η διαστολή άφαντη! Αφού περάσαν ώρες άρχισαν κάποιοι πόνοι αλλα πιο καλά τους έδειχνε το μηχάνημα παρά η δική μου αντίδραση! Ακόμα δεν ήταν έντονοι,παλευόντουσαν! Η όλη διαδικασία εκεί πέρα όμως,δεν παλευόταν με τίποτα! Πόνοι ερχόντουσαν και φεύγαν, διαστολή όμως ακόμα στο 1,2... Μία απίστευτα αξέχαστη στιγμή ήταν όταν χάσαμε τους παλμούς σου μωρό μου... Πώς να ξεχάσω το κλάμα του φόβου μου μην τυχόν πάθεις κάτι μπέμπη μου; Τρόμαξα... Μου τοποθέτησαν μάσκα και παίρνοντας εγώ γρήγορες ανάσες, από εμένα έπαιρνες και εσύ....Μέχρι που επανήλθες...

Είχαμε κλείσει πλέον 8,9ωρο... μεσημέρι προς απόγευμα και κανένα φως στον ορίζοντα,εγώ άυπνη,κουρασμένη από το όλο κλίμα,απογοητευμένη από την ελάχιστη διαστολή που θα μας πήγαινε ξημερώματα,τρομαγμένη από αυτό που έπαθες... ήρθε η ώρα της απόφασης... συνεχίζουμε την προσπάθεια και αν πάει όσο πάει η καισαρική; Ήταν πλέον 5η ώρα μετά από 10ώρες προσπάθειας,κούρασης και φόβου ήρθε η ώρα να πάμε για καισαρική μπέμπη μου!Αυτό ένιωσα πως ήταν πιο ασφαλές,άλλωστε δεν είχα άλλες δυνάμεις,αυτό έλεγε η διαίσθηση μου... Συγνώμη εάν δεν είναι ότι καλύτερο...

Θυμάμαι τις μαίες να αλλάζουν βάρδια και να μου λένε το πόσο δυνατή ήμουν μέχρι τώρα να συνεχίσω για φυσιολογικά... Πόσο το ήθελα δεν περιγράφεται... Πόσο μέχρι την προηγούμενη μέρα,βράδυ το πίστευα ότι θα συμβεί!Και τελικά εδώ καταρρίπτω την φράση''ότι θέλεις πολύ γίνεται''!Τελικά κάποια πράγματα δεν εξαρτώνται μόνο από εμάς,την σκέψη και την θέληση μας!Έτσι λοιπόν και το πως θα γεννήσεις δεν μπορείς να το ξέρεις σίγουρα από πριν....Δεν μπορείς να ξέρεις τι θα συμβεί,αν όλα θα πάνε καλά,απλά ελπίζεις!

Με πήραν για το χειρουργείο! Η στιγμή που πανικοβλήθηκα περισσότερο από κάθε άλλη! Χωρίς καμία αντίστοιχη(δόξα το θεό)εμπειρία πριν,με φόβιζε μόνο η ιδέα του ψυχρού δωματίου και της διαδικασίας....Από το άγχος μου,με θυμάμαι με το ζόρι να μιλάω στους γιατρούς,λίγο βουρκωμένη,λίγο απογοητευμένη γιατί να μην γεννήσω φυσιολογικά, γιατί όλα να πάνε τόσο δύσκολα για μένα και το παιδί μου....Όμως αυτό ήταν και δεν άλλαζε.

Η επισκληρίδιος έγινε (για αυτό φοβόμουν πιο πολύ η αλήθεια είναι) και μετά από λίγο ξεκίνησε και το χειρουργείο....Βλέποντας ένα πράσινο πανί και γιατρούς από πάνω μου και στο δωμάτιο!Η ώρα πέρασε γρήγορα... Μπήκαμε 5 και... 6 παρά τέταρτο σε γέννησα!Δευτέρα 6 παρά τέταρτο το απόγευμα, σε κοίταξα για πρώτη φορά,σε φέρανε στο πρόσωπο μου να σε δω,πόσο μικρούλης ήσουν,ίσα που πρόλαβα να σου δώσω ένα φιλί στο στόμα... ναι στο στόμα... αυτό αισθάνθηκα,αυτό έκανα... ήσουν το παιδί μου,το παιδί μας, το πλασματάκι που 41εβδομάδες τώρα περιμέναμε με τόση αγωνία για να σε αντικρίσουμε,να σου δώσουμε όλη μας την αγάπη...

Από την μία να σε βλέπουμε μέσα από μία οθόνη,και από την άλλη να σε κρατάμε στα χέρια μας... Την ώρα που σε βγάζανε από μέσα μου, σε ένιωσα το ξέρεις; Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτό το τράβηγμα που ένιωσα όταν έβγαινες... Δεν πόνεσα, όμως σε αισθάνθηκα! Και ύστερα άκουσα το πιο γλυκό κλάμα όλου του κόσμου, το δικό σου! Μετά, μέσα στα πράσινα ρούχα του νοσοκομείου,του χειρουργείου σε πήγαν να σε δει ο μπαμπάς σου,οι γιαγιάδες,οι παππούδες σου,η θεία,ο θείος σου... Όσοι περίμεναν αγωνιώντας απέξω από το χειρουργείο....Ο μπαμπάς σου αμέσως σε έβγαλε 2φωτογραφίες,αφού πρώτα σε πήρε την πρώτη του αγκαλίτσα!Ξέρεις αυτές οι 2 φωτογραφίες,είναι πιο όμορφες που έχουμε!Είσαι νεογέννητο, μωρό λίγων λεπτών!

Βγαίνοντας από το χειρουργείο,είχα ακόμα πολύ άγχος,ένιωσα κάποια στιγμή να μου κόβεται η ανάσα,η καρδιά μου σαν να σταμάτησε... Εκεί στο διπλανό δωμάτιο από το χειρουργείο,με είχαν αφήσει μόνη μου ελεγχόμενη από ένα μηχάνημα η πίεση μου και οι χτύποι μου... ένιωθα τόσο μόνη,φοβισμένη αν όλα πήγαν καλά,αν θα είμαι καλά από εδώ και πέρα,αν θα είμαι όπως πριν... Θυμάμαι επιτέλους να βλέπω για λίγο τον άντρα μου που μπήκε μέσα πριν με πάνε στο δωμάτιο...

Μέχρι εκεί τα θυμάμαι όλα έντονα... Μετά άρχισα σιγά σιγά να μην τα θυμάμαι όλα πολύ καλά... Θυμάμαι ότι όσο ήμουν ακόμα με την νάρκωση της επισκληριδίου,άρχισα να νιώθω καλύτερα,δεν πονούσα ακόμα,είχα διάθεση... Ρώταγα συνεχώς που είσαι,που σε έχουν σε ήθελα δίπλα μου,αυτό μου είχαν πει... Γρήγορα έμαθα όμως πως το πρώτο βράδυ δεν θα σε είχα μαζί μου, γιατί έπρεπε να σου δώσουν μια αντιβίωση που εγώ κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης έπρεπε να πάρω και δεν πήρα... στεναχωρήθηκα πολύ... όμως ο γιατρός ήρθε να με καθησυχάσει....του το ζήτησα και μπόρεσε να πει να σε φέρουν!Όπως κι έγινε!

Ευτυχώς από το πρώτο βράδυ σε είχα δίπλα μου,κοιμόσουν τόσο γλυκά... άρχισα να σε ταΐζω, να σε θηλάζω μέσα στην αγκαλίτσα μου...

Τις πρώτες φορές τα καταφέρναμε,μετά όμως άρχισα να πονάω πολύ,το στήθος μου,οι αδένες μου γύρω από αυτό,δεν μπορούσα πλέον να ευχαριστηθώ την όλη όμορφη διαδικασία... είχε γίνει επίπονη για μένα,ειδικά όταν άρχισαν και οι πόνοι της καισαρικής στη τομή που δεν μπορούσα ούτε να σηκωθώ από το κρεβάτι αδυνατούσα πλέον να σε θηλάσω... σου ζητάω συγνώμη που δεν μπόρεσα να σου δώσω το μητρικό γάλα μου,όμως ήταν πραγματικά κάτι δύσκολο για εμένα... Αισθάνομαι το ίδιο ακριβώς και όταν σε ταΐζω με το μπιμπερό σου μπεμπάκο μου... Σου δίνω τροφή να αναπτυχθείς,να μεγαλώσεις...

Σε κρατάω στην αγκαλιά μου,μου κρατάς το χέρι,με κοιτάς στα μάτια... ΣΕ ΑΓΑΠΑΩ και αυτό δεν καθορίζεται από το αν σε θήλασα η αν γέννησα φυσιολογικά!Όπως και να έχει και για τα δύο προσπάθησα και αυτό μετράει,ήθελα με όλη μου την καρδιά,είχα όλη την θέληση όμως όπως προείπα κάποια πράγματα δεν εξαρτώνται μόνο από το τι θέλουμε!

Πέρασαν ήδη 3,5 μήνες από εκείνη την μέρα που σε έφερα στον κόσμο!Και για να απαντήσω στο αρχικό ερώτημα:''Ναι,ταλαιπωρήθηκα πολύ για να σε φέρω στον κόσμο και λίγο μετά αφού σε γέννησα και πονούσα πολύ....Δεν μπορούσα ακόμα να σε χαρώ από τον πόνο!Όμως ξέρεις κάτι;Θα το ξανά έκανα χίλιες φορές για σένα μάτια μου,για σένα γιε μου,που σε βλέπω μέρα με την μέρα να αλλάζεις τόσο πολύ,να μεγαλώνεις...

Αφού είχε τελειώσει η γέννα,ο γιατρός μου είπε ότι έτσι κι αλλιώς θα πηγαίναμε για καισαρική τελικά,αφού είχες στριμωχτεί αρκετά και είχες περίεργα το χεράκι σου(περίπου όπως στην φωτογραφία του 3D υπερήχου σου που είχες το χεράκι κοντά στο πρόσωπο σου)Ένιωσα μια μικρή δικαίωση όταν το άκουσα αυτό,ξέρεις γιατί; Γιατί ένιωσα πως πήρα την σωστή απόφαση,πως έκανα το καλύτερο για εσένα,πως μπόρεσα να σε διαισθανθώ,αρχίσαμε ήδη να επικοινωνούμε μάνα και γιος, γιατί να σε ταλαιπωρούσα αγγελούδι μου...

Αυτή τη γλυκιά ταλαιπωρία λοιπόν άγγελε μου για εσένα χίλιες φορές να την ξανά ζούσα,για σένα και για το αδελφάκι σου που κάποια στιγμή θα θέλεις να σου προσφέρουμε εγώ και ο μπαμπάς σου και δεν θα μπορούσα ποτέ να στο στερήσω!Σε ερωτεύτηκα από το πρώτο λεπτό που σε ένιωσα μέσα μου,που έμαθα ότι υπάρχεις,σε αγάπησα από την πρώτη στιγμή που ένιωσα να γεννιέσαι,που σε είδα πρώτη φορά και σε φίλησα!Δεν αλλάζω την γέννηση σου με τίποτα στον κόσμο ψυχή μου!Αυτό να θυμάσαι!

Για σένα, σε σένα γιε μου....η μαμά σου Κάτια!»

Την ιστορία της Κάτιας διαβάσαμε στο thesmellofmom.blogspot.gr