«Περί ηλιθιότητας και εξυπνάδας», η Δέσποινα Καμπούρη κάνει την αυτοκριτική της
Έχω νιώσει πολλές φορές εντελώς ηλίθια στη ζωή μου. Όχι «ηλίθια» - ανόητη. Έχω νιώσει όμως «ηλίθια» - εύπιστη και αφελής.
Όταν ήμουν μικρή «ηλιθιωδώς» πίστευα πώς όποιος επιτυγχάνει τους στόχους του χρησιμοποιώντας το όποιο μέσο, είναι ένας έξυπνος άνθρωπος.
Πάντα μου άρεσε να παρατηρώ τους ανθρώπους: Επέλεξα να κινούμαι αθόρυβα, να μιλάω λίγο και να αφήνω τους άλλους να βγάζουν τα συμπεράσματά τους για μένα χωρίς να τους διαψεύδω ακόμη κι αν μου έλεγαν στα μούτρα μου «Είσαι χαζή! Ξύπνα! Κάνε αυτό! Κάνε εκείνο! Τους αφήνεις να σε χρησιμοποιούν! Μα πόσο αφελής είσαι τελικά;».
Δίνοντας ευκαιρίες σε ανθρώπους που δεν τις άξιζαν, απέκτησα τη ικανότητα να διακρίνω τα λαμόγια. Πιστεύοντας σε κακόπιστους ανθρώπους, έμαθα να αγαπώ και να ξεχωρίζω τους καλόπιστους και τους τίμιους. Ούσα λοιπόν, «ηλίθια», άνοιξα τα μάτια μου και είδα τα πράγματα στην κανονική τους διάσταση, όσος ψυχικός πόνος κι αν χρειάστηκε να νιώσω για να φτάσω εκεί.
Διαβάστε περισσότερα στο Queen.gr
