Πόσες φορές έχετε πει «όχι» στο παιδί σας σήμερα;
Αναρωτηθήκατε πόσες φορές καθημερινά χρησιμοποιείτε τη λέξη «όχι» απευθυνόμενες στα παιδιά σας; Πόσες φορές, πριν καν προλάβει το παιδί να ολοκληρώσει τη φράση του, εσείς έχετε πει ένα βροντερό και απόλυτο «ΟΧΙ»;
Είναι ίσως από τις λίγες λέξεις, αν όχι η μοναδική, που τη λέμε -όλες μας- τόσο μα τόσο συχνά και κυρίως αυθόρμητα. Πολλές φορές μάλιστα δεν συνειδητοποιούμε σε τι ακριβώς λέμε «όχι», τι ακριβώς απορρίπτουμε. Αυτή καθαυτή την πράξη ή ό,τι επακολουθήσει;
Σύμφωνα με την Barbara Coloroso συγγραφέα του βιβλίου « Kid’s Are Worth It», η λέξη «όχι» υπερ χρησιμοποιείται χάνοντας συχνά την αποτελεσματικότητά της. Επομένως, θα πρέπει να βρούμε μία εναλλακτική λέξη αντί του όχι, έτσι ώστε όταν τη λέμε να γνωρίζουν και τα παιδιά ότι την εννοούμε. Ποιες θα μπορούσαν να είναι αυτές; Η Barbara Coloroso προτείνει τουλάχιστον τρεις εναλλακτικές.
Για παράδειγμα, στην ερώτηση «Μαμά, μπορώ να έχω ένα μπισκότο;» η σωστή απάντηση είναι «ναι, αργότερα». Το παιδί είναι προετοιμασμένο να ακούσει «όχι», και του είναι δύσκολο να αντιδράσει στο «ναι, αργότερα». Η δεύτερη εναλλακτική σε μια ερώτηση όπως «Μαμά μπορώ να πάω στο σπίτι ενός φίλου;» θα μπορούσε να είναι «δώσε μου ένα λεπτό». Αυτό δεν είναι άρνηση ούτε και συγκατάβαση, όμως του δίνεται την εντύπωση ότι θέλετε λίγο χρόνο να το σκεφτείτε πριν του απαντήσετε. Η τρίτη εναλλακτική που αφορά στους εφήβους και στη πιθανή ερώτηση όπως «μαμά, μπορώ να έχω τα κλειδιά του αυτοκινήτου;», η απάντηση είναι «ναι, αλλά θα έρθω κι εγώ».
Αποφεύγοντας να λέμε συνεχώς τη λέξη «όχι», στην πράξη δίνουμε ουσία στη λέξη όταν την χρησιμοποιούμε. Έτσι, όταν λέει," μπορώ να μείνω έξω όλη τη νύχτα; » τότε η απάντηση προφανώς είναι «όχι». Τα παιδιά πρέπει να γνωρίζουν ότι υπάρχουν όρια και ότι πρέπει να τηρούνται. Όταν για παράδειγμα λέμε ότι πρέπει να επιστρέψουν στο σπίτι καθορισμένη ώρα, αυτό πρέπει να ισχύει στην πράξη. Ειδάλλως θα υποστούν τις συνέπειες.
Σύμφωνα με την οικογενειακή σύμβουλο Mary Gordon, τα παιδιά νοιώθουν ασφάλεια όταν δικαιολογούμε την άρνησή μας ακόμα κι αν εκείνη τη στιγμή αισθάνονται θυμό ή απογοήτευση. Είναι η προσωπική τους δικλείδα ασφαλείας έστω και αν δεν το παραδέχονται.
Από την άλλη, οι γονείς δεν πρέπει να είναι άκαμπτοι λέγοντας «όχι» με ευκολία, αλλά με υπομονή να ακούνε τα παιδιά και αναλόγως να απαντούν.
