Οι δουλειές του σπιτιού δεν αφορούν μόνο στις γυναίκες

Θυμάμαι ένα βράδυ, ως νέα μαμά, να τακτοποιώ το δωμάτιο της κόρης μου πριν την βάλω για ύπνο καθώς κοιτούσε η πεθερά μου. «Οι δουλειές μιας γυναίκας δεν σταματούν ποτέ», είπε χαριτολογώντας και απολύτως συνειδητά. Εγώ αυτό το σχόλιο το βρήκα τρομερά ενοχλητικό.

Τακτοποιούσα τα πράγματα μόνο γιατί την φιλοξενούσαμε εκείνη την περίοδο. Διαφορετικά, θα είχα αφήσει τις στοίβες με τα βιβλία και τον σωρό των παιχνιδιών στην ίδια θέση. Αλλά είχα μάτια πάνω μου, μάτια που είχα δει να σκανάρουν την κάθε μου κίνηση.

Δεν σκέφτηκα παραπάνω το σχόλιο της πεθεράς μου από εκείνο το βράδυ μέχρι δύο χρόνια αργότερα. Ενώ μάζευα τα παιχνίδια της κόρης μου από το καθιστικό της πεθεράς μου πριν φύγω, η 92χρονη μητέρας της πεθεράς μου με κοίταξε, αναστέναξε και είπε: «Αχ, οι δουλειές μιας γυναίκας δεν σταματούν ποτέ».

Τότε ήταν που μου έγινε το κλικ. Αυτό το μήνυμα έχει περάσει σε πολλές γενιές γυναικών. Το γεγονός ότι συμμαζεύω και καθαρίζω το σπίτι μεταφράζεται ως μία εγγενώς γυναικεία δουλειά και αναμφισβήτητα αποτελεί προσδοκία.

Αυτό δεν συμβαίνει μόνο στην οικογένεια του άντρα μου. Πολλές γυναίκες ακούν και αισθάνονται βαθιά αυτή την πεποίθηση καθημερινά.

Ορκίστηκα τότε να μην πω ποτέ μια τέτοια φράση μπροστά στην κόρη μου. Αντίθετα, σκέφτηκα: Μερικές φορές οι δουλειές μια γυναίκας στο σπίτι ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΝ.

Λίγο μετά από αυτή τη συνάντηση, μου θύμισε ξανά αυτό το μήνυμα καθώς η πεθερά μου θρηνούσε για τις δουλειές που είχε μπροστά της ένα όμορφο Σάββατο

Το επόμενο Σάββατο άκουσα την πεθερά μου να λέει αναστενάζοντας « Πρέπει να βάλω τα σεντόνια στο πλυντήριο .» . Προσπάθησα να φανταστώ τον άντρα της να λέει κάτι αντίστοιχο, αλλά το μόνο που μπορούσα να φανταστώ ήταν να περνούσε τη μέρα στον καναπέ βλέποντας ποδόσφαιρο ή πηγαίνοντας βόλτα στο καφενείο της γειτονιάς.

Την επόμενη μέρα, φορτώσαμε το αμάξι με τα απαραίτητα, πήραμε την μικρή μας κόρη και τον σκύλο και πήγαμε για πεζοπορία στο δάσος. Ίσως να βάλαμε σκούπα εκείνο το βράδυ, αλλά πιθανώς όχι. Υπήρχαν άπλυτα ρούχα στον κάδο του πλυντηρίου, τα οποία θα ήταν εκεί και αύριο.

Στη δική μου οικογένεια, η γιαγιά μου είχε έξι παιδιά και έκανε αγροτικές δουλειές στα χωράφια της οικογένειας. Φρόντισε έναν μεγάλο κήπο, μαγείρευε πολλά γεύματα κάθε μέρα και κάθε πρωί σέρβιρε στον παππού μου το τσάι του. Όταν ο παππούς μου πέθανε άρχισε να απολαμβάνει σακουλάκια ποπ κορν και φυστικοβούτυρο κατευθείαν από το βάζο. «Ω, ποτέ δεν μου άρεσε η μαγειρική» μου εξομολογήθηκε όταν την ρώτησα.

Δεν έχω ούτε μισή ανάμνηση από τον παππού μου στην κουζίνα. Οι αναμνήσεις τοποθετούν μόνο τη γιαγιά μου σε αυτό το δωμάτιο του σπιτιού.

Έχουμε προχωρήσει πολύ όσον αφορά την ισότητα των φύλων και είμαι πολύ ευγνώμων για την πρόοδο. Δεν θα έλεγα, όμως, ποτέ στην κόρη μου να συμβιβαστεί σε μία «άνιση» σχέση.

Θέλω η κόρη μου να αναγνωρίσει πόσο σκληρά δουλεύουμε ο πατέρας της και εγώ. Απέχω πολύ από το να παραμελώ όλες τις δουλειές του σπιτιού που πρέπει να γίνουν. Όπως οι μαμάδες έχουν χρόνο να διπλώσουν τα ρούχα, έτσι οι μπαμπάδες έχουν χρόνο να τα πλύνουν.

Η κόρη μου και εγώ έχουμε τόσα πολλά να μάθουμε από τις δυνατές, εργατικές γυναίκες που ήρθαν πριν από εμάς, αλλά έχουμε και πράγματα να ξεμάθουμε. Μπορεί να υπάρχει χαρά στις δουλειές του σπιτιού- παίρνω μεγάλη ικανοποίηση όταν μαγειρεύω για την οικογένειά μου- ωστόσο, σίγουρα δεν είναι μια «δουλειά» μόνο για γυναίκες.

^{Πηγή: mother.ly}