«Ό,τι πιο σοκαριστικό έχω ζήσει στη ζωή μου ως μαμά»

Συνήθως γράφω για ευχάριστα πράγματα ή έστω όχι για τόσο στενάχωρα πράγματα. Συνέβη όμως κάτι που θα ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας. Όχι για να με συμπονέσετε, όχι για να πείτε «πω πω» αλλά για να μπορέσετε να αντιδράσετε με διαφορετικό τρόπο και όχι με τον τρόπο που αντέδρασα εγώ.

Χθες το πρωί, 7.00 π.μ. για την ακρίβεια, χτύπησε το ξυπνητήρι μου ως συνήθως για να ετοιμαστώ εγώ για τη δουλειά και η επτάχρονη κόρη μου για το καλοκαιρινό camp όπου πηγαίνει.

7.10 π.μ
«Νικόλ, νινάκι μου ξύπνα μωρό μου!»
«Μαμά, πάω τουαλέτα»

Ως συνήθως, ακολουθώ για να βεβαιωθώ ότι δεν θα κοιμηθεί στη λεκάνη, μιας και το βάρβαρο πρωινό ξύπνημα για τη Νικόλ, είναι ό,τι πιο δύσκολο.

7.11 π.μ
«Μαμά, με πονάει η κοιλιά μου», μου είπε το παιδί μου, ρωτώντας τη, να μου εξηγήσει το πού ακριβώς πονάει και πώς είναι αυτός ο πόνος. Η Νικόλ όμως, αντί να μου περιγράψει τον πόνο συνέχισε, «Μαμά», μου είπε με παγωμένο βλέμμα, «Τα βλέπω όλα μαύρα».

Κατάλαβα ότι πρόκειται για λιποθυμία. Στον πανικό μου, την αρπάζω στην αγκαλιά μου και κατευθύνομαι προς το σαλόνι να την ξαπλώσω στον καναπέ. Παράλληλα της μιλάω.

7.12 π.μ
Ο χρόνος σταμάτησε. Το παιδί μου είχε ανοιχτά μάτια, κίτρινο χρώμα, «άψυχο» κορμί.

«Νικόλ, μίλα μου... Νικόλ», φώναζα ενώ παράλληλα την είχα ξαπλώσει και της είχα σηκώσει τα πόδια ψηλά. Αμέσως άρχισα τα χαστούκια, με δάκρυα στα μάτια. «Έχασα το παιδί μου... Πάει...». Δεν μου μιλούσε, δεν ανταποκρινόταν. Το βλέμμα της ήταν καρφωμένο στο πουθενά. Άρχισα, να της φωνάζω πιο δυνατά ενώ παράλληλα σκεφτόμουν που είναι τα «ρημάδια» τα κλειδιά να ανοίξω την πόρτα να φωνάξω «Βοήθεια», που είναι το τηλέφωνο να καλέσω το 166.

7.13 π.μ
«Μαμά, πότε ήρθαμε από το μπάνιο στο σαλόνι;», ήταν οι πρώτες της λέξεις όταν επανήλθε. Την αγκάλιασα και αμέσως τα δάκρυα αγωνίας, έγιναν δάκρυα ευτυχίας. Έπεσα πάνω της και της έδωσα αμέτρητα φιλιά.

Τηλεφώνησα στον σύζυγό μου και ήρθε από τη δουλειά του. 7.30 ήμασταν στο Παίδων Πεντέλης όπου έγιναν οι απαραίτητες εξετάσεις. Τέλος καλό όλα καλά. Η διάγνωση; Ορθοστατική υπόταση.

Αφού το πρώτο σοκ πέρασε και μιλώντας με τους γιατρούς, αποδείχτηκε ότι πάνω στον πανικό μου έκανα πολλά λάθη και μάλιστα το ένα μετά το άλλο. Αυτός είναι και ο κυριότερος λόγος που γράφω σήμερα το άρθρο αυτό. Για να σας ενημερώσω, ώστε να μην κάνετε το ίδιο λάθος με εμένα, αν σας συμβεί κάτι αντίστοιχο.

Ξέρω αρκετά πράγματα για τις πρώτες βοήθειες. Αλλά τη στιγμή που χρειαζόταν να έχω ψυχραιμία ώστε να τις εφαρμόσω, δεν είχα. Έβλεπα το παιδί μου χωρίς αισθήσεις, έκλαιγα, φώναζα και το μυαλό μου ήταν κενό. Λάθος, λάθος, λάθος.

Πρώτο λάθος
Πήρα το παιδί μου στην αγκαλιά μου τη στιγμή που μου είπε ότι ζαλιζόταν, ενώ έπρεπε να την ξαπλώσω επί τόπου στο μπάνιο και να της σηκώσω τα πόδια ψηλά.

Δεύτερο λάθος
Την πήρα αγκαλιά με αποτέλεσμα ακόμη και αυτά τα μερικά δευτερόλεπτα που μεσολάβησαν μέχρι να την πάω από το μπάνιο στο σαλόνι, να μην οξυγονώνεται ο εγκέφαλός της.

Όπως μου εξήγησαν οι γιατροί, λίγο η κούραση της προηγούμενης μέρας στην πισίνα, λίγο το γεγονός ότι σηκώθηκε απότομα από το κρεβάτι, λίγο ότι πίεσε την κοιλίτσα της κατά την ούρηση, οδήγησε σε πρωινή υπόταση. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την λιποθυμία. Αν είχα κάνει όλα τα παραπάνω σωστά, θα είχε αποφευχθεί η απώλεια των αισθήσεων αυτό το ένα λεπτό.

Από τις εξετάσεις, διαπιστώθηκε ότι η κόρη μου έχει ορθοστατική υπόταση. Πράγμα που σημαίνει, ότι θα υπάρξουν και άλλες λιποθυμίες στο μέλλον. Είτε όταν αδιαθετήσει για πρώτη φορά, είτε όταν της πέσει η πίεση ξανά. Οι γιατροί τη συμβούλεψαν όταν αισθάνεται ότι μαυρίζουν όλα γύρω της, να ξαπλώνει επιτόπου σηκώνοντας τα πόδια ψηλά για να μην πέσει και χτυπήσει το κεφάλι της, ενώ αν το αισθανθεί όταν βρίσκεται στο σχολείο ή κάπου αλλού, να είναι σε καθιστή θέση, να βάλει το κεφάλι ανάμεσα στα γόνατα, να τεντώσει τα χέρια προς τα κάτω, σφίγγοντας πολύ τις γροθιές της.

Αυτό που έζησα χθες, ήταν ίσως ό,τι πιο σοκαριστικό έχω ζήσει στη ζωή μου ως μαμά. Ελπίζω και εύχομαι καμία μαμά να μη βρεθεί ποτέ στη θέση μου.

Καλημέρα σας!
Μαργαρίτα