«Γι' αυτό τα μικρά παιδιά χαμογελούν. Γιατί είναι άξια αυτής της αγάπης. Άξια αυτής της ομορφιάς»

Στα μικρά σου δάχτυλα μπλέκονται οι νότες και λα λα λα μας τραγουδούν και μας φτιάχνουν μελωδίες τόσο μοναδικές όπως τα σγουρά μικρά φιλιά στο κεφάλι σου. Παίξε μας, μικρέ, την ομορφιά του κόσμου, τα πρωινά τιτιβίσματα από το δέντρο έξω απ το μπαλκόνι, τα τραγούδια των κυμάτων που σκάνε στα μικρά σου δαχτυλάκια, τα νανουρίσματα μιας μάνας που ξαγρυπνούν δίπλα σε παιδικά κρεβάτια.

Παίξε μας, μικρέ, τα πρωινά μονιάσματα με φίλους στην αυλόπορτα του σχολείου και την μελωδία της καμπάνας που χτυπά τις Κυριακές και μοσχομυρίζει η πλάση φρεσκοψημένη πίτα.

Χάιδεψε απαλά τις χορδές και φτιάξε τα δικά σου παραμύθια.

Να τα φυλάξουμε σε μια κασέτα στο χρονοντούλαπο.

Να μη μεγαλώσει ποτέ.

Να μείνει μικρή και γλυκιά κι αγνή και να σε βλέπει να μεγαλώνεις και να αλλάζεις και να σε καμαρώνει.

Να σου θυμίζει πως κάποτε έφτιαξες τραγούδια για την πλάση ολόκληρη και τα χάρισες στα ουράνια τόξα.

Να σου θυμίζει πως κάποτε το άπειρο το κράτησες στα τοσοδένια χέρια σου και το κανες τραγούδι.

Σαν βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη, μικρέ, να εύχεσαι να ναι μακρύς ο δρόμος. Να μη φοβηθείς τα μεγάλα κύματα και τις τρικυμίες ακόμη κι αν σου βρέξουν τις μπούκλες. Να μη τρομάξεις αν κάποιες στιγμές νιώσεις μοναξιά, γιατί συνήθως οι δύσκολοι και μοναχικοί δρόμοι σε οδηγούν στο πιο λαμπερό ξέφωτο. Να μη σταματήσεις το ταξίδι, αλλά ακόμη κι αν το κάνεις να ξεκινήσεις ξανά από εκεί που σταμάτησες με μεγαλύτερη όρεξη. Να μη χορταίνεις να θαυμάζεις την όμορφη φύση και τα πλάσματα της, γιατί ακόμη και το πιο ταπεινό ζουζούνι μπορεί να σου δώσει τεράστια μαθήματα ζωής και θάρρους. Να χαμογελάς στις κακουχίες για να μαλακώνεις τον καημό τους και να αγαπάς σα να ναι η τελευταία μέρα που μπορείς να αγαπήσεις.

Μια φορά κι έναν καιρό σε έναν κόσμο μαγικό, ένα μικρό αγόρι έκατσε στη μέση του πλήθους για να μου διδάξει κάτι. Να μου διδάξει πως η ομορφιά που κυνηγώ να κατακτήσω είναι χωμένη σε ένα τόσα δα παφλασμό ενός κύματος. Στο πρώτο αντίκρισμα του ολόγιομου φεγγαριού με όλη τη λάμψη που κουβαλά μαζί του. Στα νάζια της κουνημένης ουράς ενός μαλλιαρού κόκερ που θα με προσπεράσει και στην ιλιγγιώδη ταχύτητα με την οποία θα κάνει ένας πιτσιρικάς πατίνι με τον φιλαράκο του. Και μόλις τη βρω, θα καθίσω ανακούρκουδα στη μέση του πλήθους σα μικρό σγουρομάλλικο αγόρι. Και θα την αφουγκραστώ, καθώς μου ψιθυρίζει πως είναι πάντα μαζί μου και μ ακολουθεί. Μόνο που της αρέσει να χώνεται σε μικρά κι ασήμαντα μέρη έτσι που μόνο οι ταπεινοί κι οι πραγματικά άξιοι να μπορούν να τη δουν.

Γι αυτό τα μικρά παιδιά χαμογελούν. Γιατί είναι άξια αυτής της αγάπης. Άξια αυτής της ομορφιάς. Και την βρίσκουν παντού και καταφέρνει να εμφανιστεί και να τους χαμογελάσει πονηρά.

Ελισάβετ Παντζαρίδου
Little Black Books

Διαβάστε επίσης:
«Για τα παιδιά μου»: Το γράμμα μιας μαμάς στη 12χρονη κόρη της Ελένη και τον 3 ετών γιο της Λουκά