Στις 14 Σεπτέμβρη του 2014, ήμουν οκτώ μηνών έγκυος, συνέχιζα να δουλεύω χωρίς διάλειμμα και το μεγαλύτερο μου πρόβλημα ήταν που θα βρω εκείνο το παιδικό ροζ φωτιστικό – πολυέλαιο για το δωμάτιό σου.
Δεν έχω καμία ιδέα -τη στιγμή που σου γράφω αυτές τις γραμμές- για το πώς πέρασαν έξι ολόκληρα χρόνια, χρόνια χαράς και αϋπνίας, τέτοιας που μόνο εσύ ξέρεις να προκαλείς από νεογέννητο μέχρι και σήμερα που ξεκινάς την Πρώτη Δημοτικού.
Πώς φτάσαμε από τα θήλαστρα και τις πάνες, στα βιβλία και την αλφαβήτα. Να κάνουμε ενημέρωση γονέων για μάσκες, για το πώς θα μάθουν τα πρωτάκια μας να μπαίνουν μόνα στην τάξη και πώς θα πρέπει να σε αφήνω στην πόρτα του σχολείου χωρίς δράματα και αγκαλιές. Λες και πήρα μια ανάσα κι εσύ έγινες ένα μέτρο και τριάντα εκατοστά. Λες κι εκείνο το μωράκι των 2.660 γραμμαρίων που ζύγιζα 10 φορές τη μέρα (αλήθεια λέω) έγινε σε ένα βράδυ κοντζάμ κοπέλα!
Και μην φανταστείς πως είμαι από εκείνες τις μαμάδες που βάζουν τα κλάματα σε κάθε γιορτή του σχολείου και σε κάθε κατόρθωμα. Αυτές τις κορόιδευα! Και κοίτα τώρα που πρέπει να σε αφήσω στα κάγκελα, εγώ που σε έβαζα με κλάματα στην πόρτα του παιδικού σταθμού κάθε πρωί τότε που ήσουν μωράκι και να μωρέ, έχει κολλήσει ένα σκουπιδάκι στην μέσα μεριά των ματιών μου.
Και ξέρεις είμαι σίγουρη πως αύριο δεν θα διστάσεις, θα μπεις με φόρα μέσα, θα ψάξεις να δεις αν είσαι στο Α1 ή στο Α2 και σαν γνήσια Σκορπίνα δεν θα κοιτάξεις ούτε πίσω την φτωχή Ταυρίνα μάνα!
Και κοίτα που για πρώτη φορά θα βάλω εγώ τα κλάματα. Λες και κοιμήθηκα οχτώ μηνών έγκυος και ξύπνησα με ένα παιδί Δημοτικού. Πότε ψέλιζες μα- μα και πότε γράφεις την αλφαβήτα, πότε έκανες τα πρώτα σου βήματα και πώς χάνεσαι τρέχοντας σε ένα μεγάλο προαύλιο.
Κι εγώ που φέτος τα φοβάμαι όλα, έχω εσένα να μου λες πως δεν πειράζει μαμά, ας βάλουμε και μάσκα, ας χάσουμε και τις εκδρομές, εγώ θέλω να πάω στο σχολείο μου.
Κι έχεις ήδη αποφασίσει ότι θα σε πάει βόλτα στο μουσείο η νονά, να κάνεις εκείνη την επίσκεψη που δεν προλάβατε πέρσι στο νηπιαγωγείο με την δασκάλα και το μόνο που λες πως θα σε δυσκολέψει, είναι οι αγκαλιές που δεν θα μπορείς να κάνεις.
Ευτυχώς στο σπίτι ξέρεις πως οι αγκαλιές δεν σταματάνε ποτέ. Κι αν σου φωνάζω ότι πρέπει να κοιμηθείς, ότι έφτασαν πάλι μεσάνυχτα και δεν κοιμάσαι, ότι δεν θα ξυπνάς το πρωί, με ρίχνεις με μια αγκαλιά. Και δεν στο κρύβω πως φοβάμαι, μήπως μαζί με το Δημοτικό, αραιώσουν κι αγκαλιές και κλείσω τα μάτια κι από έξι, σε βρω δεκαέξι, έφηβη που ούτε να ακούει για αγκαλιές δεν θέλει.
Κι αν διαβάσεις το γράμμα αυτό μια μέρα και δεν με πεις γραφική, να ξέρεις πως είμαι περήφανη για σένα. Αχ αυτή η τρυφερότητά σου κάνει ακόμα και τις πιο δύσκολες μέρες, παιχνιδάκι.
Καλή μας Αρχή Πρωτάκι μου!
Περιμένω τα σχόλια και τις παρατηρήσεις σου στο a.Patoulia@queen.dpg.gr και στο Instagram https://www.instagram.com/katiepatoulia/
