...και αυτοί είναι οι λόγοι
Γράφει η Σοφία Μαυραντζά
ΚΑΙ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΑΥΤΗΣ... ΣΟΦΟΚΛΗΣ
Με φωνάζει Σοφοκλή. Όχι ανέκαθεν. Αν προσπαθήσω να το τοποθετήσω χρονικά, νομίζω αυτό το κακό -κατά τα άλλα- αστείο ξεκίνησε περίπου στα 10 μου. Αν επιχειρήσω να δώσω μία εξήγηση, νομίζω ότι είναι το εξής απλό: Απηύδησε με τρεις γυναίκες μέσα στο σπίτι, οπότε διάλεξε την πιο δυναμική και προσπάθησε να… ξηγιέται μαζί της πιο «αντρίκια». Έκτοτε, το «Σοφοκλής» εναλλάσσεται με το «Σόφη» (μπροστά σε τρίτους) και το «αγαπούλα μου» (σε στιγμές ευτυχίας). Σοφοκλής οπότε, Σοφία ποτέ.
Θα τα πάρω από την αρχή, χωρίς ωστόσο πολλές λεπτομέρειες διότι δημοσιογράφοι είμαστε, θα χρειαστεί κάποια στιγμή να ξαναγράψουμε και daddy είναι μόνο ένας, δεν θα βγάζουμε ιστορίες από το κεφάλι μας.
ΠΟΛΥ ΜΕΛΑΧΡΙΝΟΣ ΓΙΑ ΝΑ 'ΝΑΙ ΑΛΗΘΙΝΟΣ
Γεννήθηκα όταν ο μπαμπάς μου ήταν 21 χρονών. Πολύ μικρός για να είναι έτοιμος να μεγαλώσουν, μαζί με τη 18χρονη μητέρα μου, ένα παιδί, όπως φάνηκε στην πορεία. Έξι ολόκληρα χρόνια κάθε βράδυ το περνούσαμε μόνο οι δυο μας. Καθόταν σε μία πολυθρόνα σταυροπόδι και το κενό που δημιουργούσε αυτό το σταυροπόδι ήταν η δική μου φωλιά. Μετά γεννήθηκε η αδερφή μου και μου χάλασε το σκηνικό. Αλλά κι αυτό θα το γράψω άλλη φορά.
Του μπαμπά μου δεν του μοιάζω. Είναι μελαχρινός. Πολύ. Τόσο πολύ που μια φορά ένας τον ρώτησε: «Αδελφέ, Συρία κι εσύ;». Εντάξει, ήταν καλοκαίρι και η μελανίνη δεν τον λυπήθηκε.
ΜΕ & ΜΥ DADDY
Ο μπαμπάς μου με έμαθε να ακούω μουσική. Τα πρωινά της Κυριακής μας ξυπνούσε με παραδοσιακή μουσική. Αλήθεια τώρα. Στα 8 μου ζήτησα -από μόνη μου- να παρακολουθήσω μαθήματα παραδοσιακών χορών. Έφτασα να του μαθαίνω εγώ τραγούδια και ρυθμούς από διάφορες περιοχές της Ελλάδας. Για 10 ολόκληρα χρόνια ερχόταν πρώτη σειρά στις παραστάσεις μου.
Και τα βράδια… Τα βράδια ακούγαμε Τσιτσάνη, Βαμβακάρη και πολύ Άκη Πάνου. Και έπρεπε να είμαι πολύ προσεκτική γιατί ήταν συχνά τα τεστ: «Ποιος το έχει γράψει αυτό;». Τις υπόλοιπες ώρες με έβαζε με το ζόρι να ακούω τζαζ. Πού κολλάει; Όλα κολλάνε. Η πρώτη συναυλία που πήγα ποτέ ήταν των Blues Brothers στο Λυκαβηττό. Οι δυο μας -φυσικά.
Ο μπαμπάς μου με άφηνε να φοράω ό,τι θέλω. «Όχι αυτή τη φούστα, είναι πολύ κοντή» έλεγε η μαμά μου. «Άσε το παιδί να φορέσει ό,τι θέλει, να μην έχει απωθημένα» έλεγε εκείνος. Βέβαια, κάθε πρωί που μπαίναμε στο ασανσέρ, μέχρι που τελείωσα το σχολείο, με ρωτούσε: «Φοράς φανελάκι;». Και έπρεπε να του το δείξω. Αν δεν, γυρίζαμε πίσω για να φορέσω.
Ο DADDY ΕΙΝΑΙ COOL
Ο μπαμπάς μου δεν με έχει χτυπήσει ποτέ. Εντάξει, ήμουν καλό παιδί -και δεν περιαυτολογώ. Και αν έκανα κάτι που έχρηζε τιμωρίας μου έλεγε: «Δώσε μου το χέρι σου». Άπλωνα το πάνω μέρος της παλάμης και ίσα που με ακουμπούσε, τάχα μου ότι με τιμωρούσε. Έκλαιγα μία ώρα από το παράπονο, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα…
Ο μπαμπάς μου με έμαθε να αγαπώ το ψάρεμα. Μου έταζε ό,τι μπορείς να φανταστείς, για να πηγαίνω μαζί του, να κάνω τιμόνι όσο εκείνος μάζευε ή έριχνε παραγάδι. Έχουμε βγάλει 10κιλες σφυρίδες παρέα. Όντως τώρα, όχι κλασικές ψαράδικες μούφες.
Ο μπαμπάς μου με έμαθε να πίνω τσίπουρα. Ναι, πάμε οι δυο μας και τα πίνουμε. Επίσης πιστεύει πως όλα τα προβλήματα λύνονται με ένα τσίπουρο δίπλα στην ακροθαλασσιά. Γιατί τι θα ήταν η ζωή χωρίς αλκόολ;
Ο μπαμπάς μου ήταν πάντα open minded τύπος. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, να με καλύπτει στο σχολείο όταν έκανα κοπάνα: «Το πρωί γιατί δεν μπήκες για μάθημα;». «Είχα διαγώνισμα τη δεύτερη ώρα και ήθελα να κάνω επανάληψη. Εσύ πού το ξέρεις;» του είπα. «Με πήραν τηλέφωνο να μου πουν πως ενώ ήσουν στο σχολικό δεν μπήκες για μάθημα» απάντησε. «Αλλά τους είπα ότι ήδη γνώριζα» συνέχισε. Κοπάνα Γ’ Γυμνασίου σε ιδιωτικό σχολείο και με κάλυψε. Daddy cool.
Ο ΜΠΑΜΠΑΣ, Ο ΠΑΟ, ΤΑ ΣΚΥΛΙΑ &... ΤΑ ΑΓΟΡΙΑ
Ο μπαμπάς μου με έκανε Παναθηναϊκό. Περισσότερο από ό,τι είναι ο ίδιος. Όταν βλέπουμε την ομάδα μπορώ να εκφράζομαι ελεύθερα. Και αυτό είναι κάτι.
Ο μπαμπάς μου έχει γνωρίσει ένα αγόρι μου. Με βαριά καρδιά και χωρίς περαιτέρω σχόλια.
Ο μπαμπάς μου με έμαθε να αγαπώ τα σκυλιά. Ο πρώτος μας σκύλος, στα 6 μου, ήταν ο Μπλακ. Ζήλευε τόσο που ο μπαμπάς διαρκώς με χαϊδολογούσε, που όταν ήμασταν οι δυο μας όπου με πετύχαινε, με δάγκωνε. Τον αγαπούσα όμως. Γενικώς, δεν μπορώ χωρίς να έχω σκύλο, ενώ χαϊδεύω όλα τα αδέσποτα και θέλω να τα πάρω σπίτι μου. Οι φίλοι μου μπορούν να το επιβεβαιώσουν.
«ΕΔΩ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙΣ, ΝΑ ΜΕ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ»
Ο μπαμπάς μου ήταν «μπάτσος». Ή μήπως όχι; Ο μπαμπάς μου δεν ψηνόταν και πολύ για το επάγγελμά του, γι’ αυτό και προτίμησε να πάει στην Αντιτρομοκρατική Υπηρεσία, στα Κ9, εκπαιδευτής σκύλων για ανίχνευση εκρηκτικών. Θυμάμαι που κάποια βράδια, επειδή η μαμά εργαζόταν στην εφημερίδα, με έπαιρνε μαζί του στη δουλειά. Απειλή για βόμβα. Με 17Ν να μεσουρανεί. Με άφηνε στο αυτοκίνητο, με φιλούσε, με κοιτούσε στα μάτια και μου έλεγε: «Εδώ θα μείνεις, να με περιμένεις».
Ο μπαμπάς μου δεν θα κατάφερνε τίποτα από όσα είμαι σήμερα, αν δεν είχε τη μαμά μου.
Και είμαι τυχερή που με μεγάλωσαν μαζί.
