Αναγνωρίζοντας τον μοναδικό ρόλο του πατέρα
Το να είσαι πραγματικά υπέρ του παιδιού σημαίνει να είσαι υπέρ του πατέρα. Σε μια πρόσφατη μελέτη, η επιτήρηση του πατέρα όχι μόνο βοήθησε τους μαθητές να τα πάνε καλύτερα στο σχολείο, αλλά τους βοήθησε και να διατηρήσουν καλύτερη συμπεριφορά ενώ ήταν στο σχολείο.
Πολύ συχνά στις μέρες μας, τείνουμε ως κοινωνία να υποβαθμίζουμε τα δυνατά σημεία των πατέρων ως γονέων και τον μοναδικό ρόλο που διαδραματίζουν στη ζωή των παιδιών, παρά τον αυξανόμενο όγκο ερευνών που δείχνουν στην αντίθετη κατεύθυνση. Η έρευνα του William Jeynes δείχνει ότι ο ρόλος του πατέρα είναι σημαντικός και δεν θα πρέπει να υποτιμάται.
Ο William Jeynes ενέλαβε μια μετά-ανάλυση 34 μελετών που βρήκαν στατιστικά σημαντικά αποτελέσματα που υπογραμμίζουν τον μοναδικό ρόλο του πατέρα στην ανατροφή των παιδιών. Αυτή η συσχέτιση ανάμεσα στην πατρική ανατροφή και στις μεταβλητές αποτελεσμάτων ήταν ανθεκτική έναντι κοινωνικών μετρήσεων, ψυχολογικών δεικτών και ακαδημαϊκών επιδόσεων. Ήταν, επίσης ανθεκτική για αγόρια και κορίτσια και σε όλο εύρος των ηλικιακών ομάδων.
Το πρώτο ερευνητικό ερώτημα που εξέτασε η μετά-ανάλυση είναι εάν οι πατέρες ασκούν μοναδική συμβολή στην ανατροφή των παιδιών, διακρινόμενη από την επίδραση των μητέρων στην ανατροφή των παιδιών. Η δεύτερη ερώτηση προσπάθησε να προσδιορίσει τι είδους αποτελέσματα προκύπτουν από την καλή πατρική ανατροφή. Ο William Jeynes έλαβε συνολικά 52 μελέτες που αντιμετώπισαν αυτά τα ερωτήματα και βρήκαμε 34 που είχαν επαρκή αριθμό ποσοτικών δεδομένων για να συμπεριληφθούν σε αυτήν τη μετά-ανάλυση. Σε αυτές τις 34 μελέτες, ο συνολικός αριθμός των συμμετεχόντων ήταν συνολικά, περίπου, 37.300. Στη μελέτη, όρισε τη μοναδική συμβολή της πατρότητας ως πατρική επιτήρηση, συμμετοχή και δραστηριότητες ανατροφής που μπορούν να διακριθούν από δραστηριότητες που αναλαμβάνει η μητέρα, άλλος κηδεμόνας, συγγενής ή φροντιστής.1
Με βάση τα αποτελέσματα, αναδύθηκε ένα ξεκάθαρο μοτίβο: ενώ οι μητέρες συχνά παρατηρούνταν ότι ήταν πιο προστατευτικές στη σχέση τους με τα παιδιά, οι πατέρες είχαν την τάση να συμμετέχουν περισσότερο στην προετοιμασία των παιδιών να αντιμετωπίσουν τη ζωή. Οι πατέρες φάνηκαν επίσης να έχουν μία περισσότερο ρεαλιστική αξιολόγηση των παιδιών τους. Δηλαδή, οι αξιολογήσεις τους χρησίμευαν ως καλύτεροι προγνωστικοί παράγοντες, από ό,τι οι αξιολογήσεις μητέρων, για προβληματική συμπεριφορά που θα προέκυπτε τελικά στη ζωή των παιδιών τους. Οι αξιολογήσεις του πατέρα ήταν, σε ορισμένες περιπτώσεις, επίσης καλύτεροι προγνωστικοί παράγοντες της μελλοντικής γνωστικής απόδοσης των παιδιών από ό,τι ίσχυε για τις αξιολογήσεις των μητέρων. Οι πατέρες έπαιζαν συχνά μοναδικούς ρόλους στο ότι η συμμετοχή ή / και η επιτήρηση τους συσχετίστηκε με χαμηλότερα ποσοστά παραβατικότητας και κατάχρησης ουσιών μεταξύ αγοριών και κοριτσιών. Η επιτήρηση του πατέρα όχι μόνο βοήθησε τους μαθητές να τα πάνε καλύτερα στο σχολείο αλλά τους βοήθησε και να διατηρήσουν καλύτερη συμπεριφορά ενώ ήταν στο σχολείο.
Τα αποτελέσματα δείχνουν επίσης ότι συχνά δημιουργείται μια ισορροπία όταν ο μοναδικός ρόλος του πατέρα συνδυάζεται με τον ξεχωριστό ρόλο της μητέρας. Βεβαίως, υπάρχει σαφώς κάποια επικάλυψη στα πλεονεκτήματα που παρέχει η επιτήρηση από τον πατέρα και τη μητέρα. Παρ ‘όλα αυτά, οι μητέρες επέδειξαν σταθερά υψηλότερα μέσα επίπεδα υπομονής και φροντίδας από ό, τι οι πατέρες, αλλά οι πατέρες τείνουν να έχουν υψηλότερες προσδοκίες από τα παιδιά τους από τις μητέρες και τείνουν να τονίζουν την προπαρασκευαστική πτυχή της ανατροφής παιδιών περισσότερο από ό, τι οι μητέρες. Τα αποτελέσματα για την εμπλοκή του πατέρα ήταν μικρότερα από εκείνα που βρέθηκαν για την εμπλοκή των γονέων, γιατί εξετάζοντας συγκεκριμένα την επιρροή των πατέρων δεν προσμετρείται η συμβολή των μητέρων. Επιπλέον, δεν περιλαμβάνει την επίδραση μητέρων και πατέρων που εργάζονται από κοινού. Ωστόσο, αυτή η ανάλυση δείχνει ότι η σημασία της πατρικής ανατροφής είναι αναμφισβήτητη.
Σίγουρα, η συμμετοχή των πατέρων συνδέεται σε μεγάλο βαθμό με την οικογενειακή δομή. Η εμπλοκή του πατέρα διευκολύνεται καλύτερα σε οικογένειες δύο γονέων, κυρίως επειδή οι μονογονεϊκές οικογένειες τείνουν να διευθύνονται από μητέρες.2 Σύμφωνα με ένα άρθρο του 2015 που εμφανίζεται στο Education Next, τα παιδιά που ζουν σε οικογένειες δύο γονέων λαμβάνουν συνεχώς περισσότερη σχολική εκπαίδευση από εκείνα που είναι σε μονογονεϊκές οικογένειες, με το χάσμα να αυξάνεται με την πάροδο του χρόνου.3 Στο βαθμό που η εκπαίδευση είναι συχνά το εργαλείο που βοηθά στην πραγματοποίηση του αμερικανικού ονείρου, αυτό έχει σημαντικές συνέπειες για την κυβερνητική πολιτική, την προσωπική λήψη αποφάσεων και ακόμη και τη φιλοσοφία της ζωής κάποιου. Επιπλέον, οι στατιστικές αναλύσεις των δεδομένων σε εθνικό επίπεδο δείχνουν ότι, κατά μέσο όρο, τα παιδιά που μεγάλωσαν οι βιολογικοί γονείς τους σε άθικτες παντρεμένες οικογένειες ξεπέρασαν ακαδημαϊκά τα παιδιά, των οποίων οι γονείς ζούσαν σε οικογένειες συγκατοίκησης που δεν είχαν ποτέ παντρευτεί, και μονογονεϊκές οικογένειες με πάνω από 0.5– και περίπου 0,6- του βαθμού σε κλίμακα 4 βαθμών, αντίστοιχα, σε όλα τα σχολικά μαθήματα.4
Είναι προφανές ότι το να προέρχεσαι από μια άθικτη οικογένεια δύο γονέων συμβάλλει στην επίτευξη υψηλών επιπέδων συμμετοχής μητέρας και πατέρα, αν και το να προέρχεσαι από αυτό το περιβάλλον δεν εγγυάται την εμπλοκή της μητέρας και του πατέρα. Παρ’ όλα αυτά, το μεταβαλλόμενο προφίλ της οικογενειακής δομής τις τελευταίες δεκαετίες έχει τελικά καταστήσει την ενεργό συμμετοχή του πατέρα πιο δύσκολη. Μια από τις πιο ευαίσθητες πράξεις για τα παιδιά και τις οικογένειες που μπορεί κανείς να κάνει είναι να αναπτύξει μια μεγαλύτερη εκτίμηση της αξίας της πατρότητας Δεν είναι μόνο ανόητο να υποβαθμίσουμε την σημασία του πατέρα, είναι τελείως αστόχαστο. Επιπλέον, είναι κατάφωρα άσχημο για τα σημερινά και τα μελλοντικά παιδιά της Αμερικής να μειώνουν τον ρόλο του γονέα που είναι τόσο ζωτικής σημασίας για τη μελλοντική τους εκπλήρωση. Το να είσαι πραγματικά υπέρ του παιδιού σημαίνει να είσαι υπέρ του πατέρα.
Πηγή: Ενεργοί Μπαμπάδες, για τα δικαιώματα του παιδιού (ΑΜΚΕ)
Βασισμένο σε ανάλυση του William Jeynes*
Μετάφραση: Χρήστος Γκούβερης, Οδοντοτεχνίτης, BSc (Hons) & «Ενεργός Μπαμπάς»
*Ο William Jeynes ειναι καθηγητής στο CaliforniaStateUniversity, στο LongBeach, απόφοιτος του Harvardκαι ομιλητής/σύμβουλος τριών αμερικανών Προέδρων, πολλών χωρών του G20 και της ΕΕ.
1. Levine, S. Father courage: What happens when men put family first. (New York: Harcourt, 2000); Marsiglio, W., Amato, P. & Day, R. D. “Scholarship on fatherhood in the 1990s and beyond,”Journal of Marriage & the Family, 62 (2000):1173-1191.
2. Woessmann, L. “An international look at the single parent,” Education Next, 15 (2015): 42-49.
3. Ziol-Guest, K. M. Duncan, G. J. Kalil, A. “One-parent children leave school earlier: educational attainment widens,” Education Next, 15, no. 2 (2015): 36-41.
4. William Jeynes, Divorce, family structure, and the academic success of children(New York, NY: Routledge/Taylor & Francis, 2012).
