Ο μπαμπάς δεν είναι babysitter

«Κάνεις babysitting σήμερα;»

Όχι.

Προσέχω το παιδί μου.

Δεν κρατώ τον γιο μας ζωντανό μέχρι να γυρίσει η μαμά στο σπίτι ώστε να γυρίσω στη ζωή μου ως άνδρας.

Το να είσαι μπαμπάς, είναι αρκετά ανδρικό.

Χθες πήγα τον γιο μου στο μάθημα χορού. Την περηφάνια που έλαβα για αυτό το απλό πράγμα που έκανα για το μονάκριβο παιδί μου με γέμισε με συναισθήματα που δεν μπορώ να περιγράψω.

Ξέρω ότι αν τον πήγαινε η γυναίκα μου δεν θα σήμαινε τίποτε για εκείνη. Και μάλιστα ίσως να την σχολίαζαν αρνητικά επειδή θα μιλούσε στο κινητό της τηλέφωνο.

Αυτό με κάνει να πω κάποια πράγματα.

1. Γιατί κρίνουμε τις μαμάδες την ίδια για τις ίδιες πράξεις που χειροκροτούμε τους μπαμπάδες;

2. Γιατί δεν περιμένουμε περισσότερα από τους μπαμπάδες; Γιατί τους λέμε «μπράβο» όταν αλλάζουν μια πάνα ή παίρνουν τα παιδιά από το σχολείο; Είναι επειδή πιστεύουμε ότι δεν είναι ικανοί στην πραγματικότητα να το κάνουν ή επειδή δεν περιμένουμε να το κάνουν καλά;

3. Πρέπει οι απόντες πατεράδες να είναι ο σταθερός μετρονόμος για το πώς συγκρίνουμε τους μπαμπάδες ή ο πήχης πρέπει να ανέβει πιο ψηλά;

4. Πρέπει αυτές οι απλές πράξεις πατρότητας να γιορτάζονται ή είναι αναμενόμενες;

Δεν πρέπει να γιορτάζονται και ναι πρέπει να είναι αναμενόμενες.

Ένας σωστός πατέρας, ένας καλός πατέρας, ένας πατέρας παρόν αλλάζει πάνες, ξυπνάει μέσα στη νύχτα για να ταΐσει το μωρό του, το πηγαίνει στις δραστηριότητές του, το κάνει μπάνιο, το χτενίζει, διαβάζει μαζί του. Και όχι, δεν περιμένει να του πουν μπράβο.