Νομίζω ότι απέτυχα ως πατέρας και δεν μπορώ να ξεπεράσω τις ενοχές

Aυτές οι σκέψεις βαραίνουν την ψυχή μου και τον τελευταίο καιρό δεν μπορώ να τις διώξω.

Όσο δεμένος κι αν είμαι τώρα με την κόρη μου, όσα κι αν περάσαμε μαζί και όσο κι αν ξέρω ότι είναι αληθινά ευτυχισμένη, υπάρχει αυτό το συνεχές αίσθημα ενοχής και ντροπής που με στοιχειώνει.

Οι ενοχές προέρχονται από τόσα πολλά και διαφορετικά πράγματα.

Ενοχή που ενώ ήταν στην εφηβεία δεν ήξερα τι στο καλό έπρεπε να κάνω.

Άντεξε να μετακομίζει από το ένα μέρος στο άλλο, να ζούμε με την ξαδέρφη μου και τα πέρα ​​δώθε στη μαμά μου καθώς εγώ εργαζόμουν σε δουλειές μερικής απασχόλησης που μετά βίας μπορούσα οικονομικά να υποστηρίξω κάτι περισσότερο από τα απαραίτητα. Δεν μπορώ καν να σκέφτομαι εκείνες τις στιγμές. Πονάει η καρδιά μου.

Νιώθω ενοχές που την άφησα για τέσσερα χρόνια και δέχτηκα μια πανεπιστημιακή υποτροφία εκατοντάδες μίλια μακριά από το σπίτι. Ήταν μόλις ενός έτους.

Την έβλεπα για μερικές εβδομάδες το καλοκαίρι και την άκουγα στο τηλέφωνο κάθε εβδομάδα από το δωμάτιο του κοιτώνα μου αλλά δεν ένιωθα καν γονιός. Αυτή η ενοχή με στοιχειώνει ακόμα γιατί θα μπορούσα να ήμουν σπίτι βοηθώντας τη να έχει μια καλύτερη ζωή. Ακόμη και όταν ήταν νήπιο έπρεπε να είναι ανθεκτική.

Νιώθω ενοχές τώρα που είναι 16 ετών και εγώ μόνο τα τελευταία χρόνια έχω καταφέρει να ισορροπήσω τα οικονομικά μου.

Νιώθω ενοχές γιατί εξακολουθώ να κυνηγώ τα όνειρά μου αντί να τα ζήσω. Θα έπρεπε να είχα κάνει πολύ περισσότερα. Δεν θα έπρεπε να είμαι σε αυτό το μικρό διαμέρισμα παρόλο που βρίσκεται σε μια υπέροχη γειτονιά. Θα έπρεπε να ζούμε σε ένα άνετο σπίτι με ξεχωριστή κουζίνα και καθιστικό.

Δεν έχει σημασία τι κάνω - δεν μπορώ να γυρίσω τον χρόνο πίσω. Έτυχε... Ήμουν στο γυμνάσιο, ακόμα αφελής, ανώριμος και με υπερβολική αυτοπεποίθηση, θεωρώντας ότι το να μεγαλώνεις ένα παιδί σε ένα υπόγειο ήταν λογικό.

Ντρέπομαι που χρειάστηκε να δανειστώ χρήματα για να αγοράσω τα δώρα γενεθλίων της.

Ντρέπομαι όταν για κάποιο λόγο η μητέρα μου έφερε την κόρη μου στη δουλειά, ένα εκπτωτικό κατάστημα παπουτσιών. Η κόρη μου σκέφτηκε ότι ήταν τόσο ωραίο να βλέπει τον μπαμπά της να δουλεύει. Κόντεψα να κλάψω και μετά κατακεραύνωσα τη μαμά μου γι΄αυτό που έκανε.

Πάντα γνώριζα τις δυνατότητές μου. Και αυτό με κάνει να νιώθω ακόμα χειρότερα. Ήξερα ότι θα έφτανα εδώ που είμαι τώρα. Αλλά υπάρχει αυτό το κάτι που με τρώει, που μου υπενθυμίζει ότι είναι πολύ αργά.

Η κόρη μου θα πάει στο πανεπιστήμιο σε ενάμιση χρόνο και δεν μπορώ παρά να σκεφτώ: Τι έχω κάνει πραγματικά γι΄αυτήν; Τι πλεονέκτημα της έχω δώσει ώστε να γίνει επιτυχημένη;

Έπρεπε όμως να βάλω τον εαυτό μου πρώτο. Αυτή είναι η απόλυτη ενοχή και ντροπή μαζί. Δεν ήμουν εντελώς ανιδιοτελής. Μέχρι σήμερα, νιώθω περίεργα να ξοδεύω χιλιάδες δολάρια για να πάω σε ένα συνέδριο συγγραφής στη Νέα Υόρκη ή χιλιάδες δολάρια για να πετάξω στο Λος Άντζελες ή εκατοντάδες δολάρια για μάρκετινγκ — όταν θα μπορούσα να τα αποταμιεύσω για την κόρη μου.

Και ναι, έχω αρκετά χρήματα τώρα για να τη βάλω σε εβδομαδιαίο μάθημα ραπτικής και να τη στείλω σε κατασκήνωση μόδας στην Καλιφόρνια, όμως κάτι τέτοιο δεν με κάνει να αισθάνομαι καλύτερα.

Υποθέτω ότι θα είμαι πάντα ένα έργο σε εξέλιξη. Δεν πρέπει να υπάρχει καμία ντροπή σε αυτό. Και στις πιο θετικές μου στιγμές, λέω στον εαυτό μου ότι είναι η καλύτερη επειδή πέρασε όλο αυτό το χάος τα πρώτα χρόνια. Είμαστε καλύτερα. Σίγουρα είμαστε πιο κοντά, ειδικά τώρα που είμαι ο μόνος γονιός που έχει. Υπάρχει και ενοχή γύρω από αυτό, αλλά δεν είμαι έτοιμος να το αντιμετωπίσω...

Δεν είμαι σίγουρος γιατί αυτή η ενοχή και η ντροπή εμφανίζονται τόσο συχνά τώρα.

Δεν ξέρω τι είναι αυτό που το πυροδοτεί τα συγκεκριμένα συναισθήματα, ειδικά από τη στιγμή που, όπως ανέφερα, βρισκόμαστε και οι δύο σε ένα υπέροχο μέρος.

Στην πραγματικότητα δεν ξέρω πώς νιώθει η κόρη μου για την ανατροφή της. Κάνουμε συζητήσεις για μερικά από τα πράγματα που είδε ή έχει περάσει, αλλά ποτέ δεν βουτήξουμε βαθιά στο πώς την επηρέασαν. Όλη αυτή η ενοχή πηγάζει από τις δικές μου εικασίες.

Αυτό που πρέπει να κάνω είναι να καθίσω με την κόρη μου και να μάθω πώς νιώθει για την πρώιμη ζωή της. Θα έπρεπε να τη ρωτήσω πώς ένιωθε τότε και πώς νιώθει τώρα που είμαστε μόνο οι δυο μας. Φαίνεται αρκετά απλό αλλά στην εφηβεία όλα είναι πιο σύνθετα.

Είμαι χαρούμενος που αυτή τη στιγμή, είναι χαρούμενη. Συμβιβάζομαι με αυτό ενώ προσπαθώ να αποσιωπήσω τις αποτυχίες μου ως πατέρας.

Ελεύθερη απόδοση από fatherly.com