Πατέρας- γιος: Τρία σημαντικά στάδια της σχέσης τους

Ο γιος από πολύ νωρίς αναζητά την παρουσία του πατέρα, διεκδικώντας την προσοχή και την αγάπη του με διαφορετικούς τρόπους.

Παρότι οι περισσότεροι θεωρούν ότι η μητέρα έχει ένα στενότερο δέσιμο με τον γιο λόγω της καθημερινής του φροντίδας, ο ρόλος του πατέρα παραμένει εξίσου σημαντικός στην καθημερινότητα.

Τα στάδια της σχέσης πατέρα – γιου

Κάθε σχέση περνάει από διάφορα στάδια – φάσεις αν θέλετε- που σχετίζονται με την ανάπτυξη του παιδιού.

Παιδικό στάδιο: Ο πατέρας ως πρότυπο

Για το αγόρι μέχρι την ηλικία των 12 ετών, ο πατέρας έχει μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά του.

• Αν σπάσει το παιχνίδι, δεν πειράζει… θα το φτιάξει ο μπαμπάς μου.
• Αν πέσω, θα με σηκώσει ο μπαμπάς μου.
• Αν χρειαστώ βοήθεια, ο μπαμπάς μου θα είναι εκεί.

Κι αν οι μητέρες είναι πιο ευγενικές και ευαίσθητες, οι μπαμπάδες εμπνέουν εμπιστοσύνη και σιγουριά. Δημιουργούν την πεποίθηση ότι μπορούν να καταφέρουν τα πάντα. Αποτελούν πρότυπο, πυλώνα δύναμης, είδωλο.

«Επομένως, ο γιος θα μιμείται πάντα με κάποιο τρόπο τον πατέρα του γιατί είναι ο ήρωάς του», αναφέρει η οικογενειακή σύμβουλος Amelia Prinn στο herway.net

Εφηβικό στάδιο: «Δεν είμαι πια το αγοράκι σου»

Αυτή είναι ίσως η πιο δύσκολη φάση στη σχέση πατέρα-γιου.

Το αγοράκι πλέον είναι έφηβος, απορρίπτει κάθε μορφή εξουσίας, τον γονικό έλεγχο και θέλει να περνά τον ελεύθερο χρόνο του με συνομηλίκους και όχι με τον πατέρα του. Οι περισσότεροι μπαμπάδες δυσκολεύονται να αποδεχθούν ότι δεν είναι πια το νούμερο ένα στη ζωή του γιου τους κι ότι οι αγκαλιές έχουν «αντικατασταθεί» από τους καβγάδες και τις αψιμαχίες.

Όμως πρόκειται για ένα αναπτυξιακό στάδιο το οποίο θα περάσει και το αγόρι θα ωριμάσει και θα αναζητήσει ξανά την πατρική φιγούρα.

Στάδιο ενηλικίωσης: Επανακαθορισμός σχέσης

Πότε ο νεαρός επαναστάτης γίνεται ώριμος νέος; Όταν συμβεί αυτό, η σχέση πατέρα – γιου αποκαθίσταται - αν έχει υποστεί κλυδωνισμούς. Σε αυτό το στάδιο, οι ρόλοι αντιστρέφονται. Ένας ενήλικος γιος μπορεί πλέον να αναλάβει ευθύνες και να φροντίζει τον εαυτό του. Το κλειδί είναι να αφήσει ο πατέρας τον γιο να ανεξαρτοποιηθεί παραμένοντας διακριτικά στο πλευρό του και δίνοντας του την απαραίτητη ώθηση.

Γιατί ο ρόλος των γονιών, κι όχι μόνο του πατέρα ή της μητέρας, είναι ν΄αφήνουν τα παιδιά τους να πετάξουν κι όχι να κόβουν τα φτερά τους.