Το γράμμα ενός μπαμπά στη σύζυγό του μετά τη γέννηση του γιου τους με καισαρική

Το γράμμα ενός πατέρα στη σύζυγό του, μετά τη γέννηση του γιου τους, με καισαρική τομή, κάνει το γύρο του Διαδικτύου τις τελευταίες μέρες και συγκινεί όσους το διαβάζουν. Ο άνδρας θέλησε να ευχαριστήσει δημοσίως τη σύζυγό του, για το δώρο που του χάρισε, το παιδί τους, αλλά και για το πόσο υπέροχη και δυνατή ήταν η ίδια. «Είσαι υπέροχη», τονίζει ξανά και ξανά στο γράμμα του και όπως εξηγεί δεν θα σταματήσει να το λέει, ούτε φοβάται πως με την επανάληψη θα χάσει η λέξη την ουσία της. Γιατί, η σύζυγός του, όπως τονίζει, το αξίζει.

«Είσαι υπέροχη,

Αυτή τη φράση την επαναλαμβάνω τόσες φορές, τις τελευταίες 72 ώρες, από τότε δηλαδή που γεννήθηκε ο γιος μας, που μου έχει γίνει συνήθεια. Θα σκεφτόσουν, ότι επαναλαμβάνοντάς την τόσες φορές, η λέξη θα χάσει το νόημά της, ότι οι ήχοι και οι συλλαβές θα μπερδευτούν, και θα μετατρέπονταν σε άγνωστες ανοησίες. Αλλά ποτέ δεν ένιωσα έτσι. Ποτέ δε σκέφτηκα με αυτόν τον τρόπο. Την εννοώ κάθε φορά που τη λέω, και δεν θα χάσει ποτέ το βάρος της, τη σημασία της, την αξία της.

Ήξερα, ότι ήσουν υπέροχη από την πρώτη στιγμή που σε γνώρισα. Η δύναμη σου και η υπομονή σου δεν θα σταματήσουν ποτέ να με εκπλήσσουν. Ξέρω ότι θα «γυαλίσει» το μάτι σου, διαβάζοντας αυτές τις γραμμές, αλλά ναι, με εμπνέεις. Καμιά φορά εκπλήσσομαι πώς με αντέχεις. Με εκπλήσσεις πως προστατεύεις τη σχέση μας. Πώς με βοηθάς πώς μας βοηθάς. Έχεις καταφέρει να μας εκπλήσσεις κάθε φορά, από την πρώτη μέρα που σε γνώρισα. Και το εννοώ.

Το εννοούσα, όταν στο είπα στην αίθουσα του τοκετού, όταν πονούσες. Το εννοούσα όταν για 13 ώρες πονούσες και δε μπορούσα να σε βοηθήσω. Το εννοούσα όταν ο γιατρός είπε ότι πρέπει να κάνεις καισαρική. Το εννοούσα, όταν είπες ότι δε φοβάσαι να κάνεις την επέμβαση και ας έμαθες ότι τελικά θα γεννήσεις με καισαρική, μόλις μισή ώρα πριν σε βάλουν στο χειρουργείο. Το εννοούσα όταν κρατούσα το χέρι σου, πριν μπεις στο χειρουργείο και έγειρες το κεφάλι σου προς εμένα και αντίκρυσα το γενναίο σου πρόσωπο.

Το εννοούσα, όταν αντίκρυσα για πρώτη φορά το πρόσωπο του παιδιού μας. Και είδα ότι είναι το ίδιο υπέροχος με εσένα. Το εννοούσα όταν έδωσε το πρώτο φιλί στο μωρό μας, ενώ ήσουν ακόμη ταλαιπωρημένη από την επέμβαση. Το εννοούσα όταν σε είδα να τον κρατάς στην αγκαλιά και να τον θηλάζεις για πρώτη φορά. Πόσο υπέροχη, αλήθεια, εικόνα. Το εννοούσα, όταν επέμενες να ξαπλώσω στο κρεβάτι του μαιευτηρίου μαζί σας – και ας ήξερα ότι πονούσες – προκειμένου να έχουμε την πρώτη μας κοινή στιγμή. Την πρώτη μας στιγμή, ως οικογένεια.

Είναι δύσκολο να εξηγήσω την όλη διαδικασία του τοκετού, της γέννησης ενός παιδιού, και πώς σε μία στιγμή περνάς στην πατρότητα. Γίνεσαι πατέρας. Αυτός είναι ο γιος μου. Είναι το παιδί μας. Είναι η χαρά μας. Σου είμαι τόσο ευγνώμων, που σε αυτή τη μοναδική στιγμή για εμένα, είσαι δίπλα μου. Και ας μην κατάφερα να είμαι εγώ δίπλα σου την ώρα του τοκετού. Να συνεχίζω να σου κρατάω το χέρι. Όμως, από εδώ και πέρα δεν θα σου αφήσω ξανά το χέρι και μαζί με το γιο μας, θα ξεκινήσουμε το κοινό μας υπέροχο ταξίδι. Και σου είμαι ευγνώμων! Γιατί είσαι, απλά, υπέροχη. Και δε θα σταματήσω ποτέ να στο λέω».

του Frank Kobola