Oh my dad! Τα πρώτα δειλά βηματάκια της κόρης του Θανάση Πάτρα (φωτό)

O παρουσιαστής έγραψε στο protagon:

«Ποτέ δεν ξέρεις ποια είναι η σημαντικότερη στιγμή της ζωής σου. Έρχεται η επόμενη και γίνεται παρελθόν και πρέπει να σου συμβεί κάτι, πολλές φορές οδυνηρό, για να κάνεις απολογισμό και να ιεραρχήσεις τις μεγαλύτερες. Έρωτες, επιτυχίες επαγγελματικές και μη, όσο είσαι ελεύθερος και μετά, γάμος, γέννηση του παιδιού σου και, φυσικά, ό,τι συνεπάγεται στη συνέχεια το μεγάλωμά του.

Ως νέος πατέρας προσπαθείς να προλάβεις τις μεγάλες στιγμές. Ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, η ανταλλαγή ενός βλέμματος με τη γυναίκα σου για το θαύμα της ζωής που ξετυλίγεται καθημερινά στα μάτια σου. Η αίσθηση καθήκοντος που αισθάνεσαι κάθε φορά που ακούς στην ενδοεπικοινωνία το κλάμα του και οι άσκοπες κουβέντες που κάνεις με το έκπληκτο μωρό σου προσπαθώντας να του εξηγήσεις ότι είσαι πολύ ευτυχισμένος που μοιράζεσαι τη ζωή σου μαζί του. Η ικανοποίηση που νιώθεις ξέροντας ότι για μια ακόμη ημέρα της ζωής σου έκανες το καλύτερο που μπορείς.

Ο καιρός περνάει πολύ γρήγορα. Σαν ποτάμι που δεν γυρίζει πίσω. Σαν όνειρο που δεν θυμόμαστε το πρωί. Σαν τα τρένα που χάσαμε και τα ραντεβού που δεν πήγαν όπως τα περιμέναμε. Οι άνθρωποι περνούν από δίπλα μας υπενθυμίζοντάς μας ότι τίποτα δεν κρατάει για πάντα. Οι καιροί αλλάζουν σαν τις μόδες της γκαρνταρόμπας και ο χρόνος αυλακώνει το πρόσωπό μας και φορτώνει τη μνήμη μας εκατομμύρια άχρηστες εικόνες.

Ο καιρός που περνάει μας υπενθυμίζει αδιάκοπα πόσο ασήμαντα είναι όλα όσα κάνουμε για το βιογραφικό μας μπροστά στη στιγμές που υποκλινόμαστε μπροστά στην πραγματική δημιουργία. Μπροστά στο θαύμα της ζωής. Μπροστά στη μοναδικότητα που μας δημιουργεί η επαφή μας, η τριβή και η σχέση μας με το αύριο.

Ο καιρός που περνάει και χάνεται όμως είναι γεμάτος μεγάλες στιγμές. Στιγμές που η καθημερινότητα δεν μας επιτρέπει να αξιολογήσουμε αναλόγως. Έχουμε ξεχάσει να είμαστε άνθρωποι, να χαιρόμαστε με το αυτονόητο, να διεκδικούμε και να κατακτούμε κάθε σπιθαμή στο χωράφι της ευτυχίας μας. Αυτό που δεν κοστίζει απολύτως τίποτα αλλά είναι εξαιρετικά ακριβό, αυτό που δεν προϋποθέτει κόπο αλλά έχει ανεκτίμητη αξία.

Η κόρη μου είναι σχεδόν 8,5 μηνών και έχει αρχίσει να επιχειρεί τα πρώτα της βηματάκια - με τη βοήθειά μου, φυσικά. Απλώνω τα χέρια μου και ενστικτωδώς πιάνεται και σηκώνεται με βιασύνη για να στυλώσει τα ποδαράκια της και να περπατήσει. Να κάνει δικό της το χώρο και να εξερευνήσει το ανεξερεύνητο. Σαν να βιάζεται να μεγαλώσει. Με ένα βλέμμα επιτυχίας και απορίας, ταυτόχρονα. Με αποφασιστικότητα και φόβο ανάκατο. Με ορμή και δισταγμό.

Μοναδικό συναίσθημα. Μεγάλη στιγμή. Όπως, φυσικά, καθεμία που έχει να κάνει με την ευλογημένη ύπαρξή της.

Την κοιτάζω και συγκινούμαι. Θέλω να της πω να μη φοβάται γιατί είμαι εκεί για να την κρατήσω. Με κοιτάει ικετευτικά με τα μικρά αθώα ματάκια της, σαν να μου το ζητάει. Ξέρω ότι αν είχε ήδη μιλιά θα το απαιτούσε. Και συγκινούμαι περισσότερο. Γιατί ξέρω ότι δεν ξέρει, πόσο μόνοι και φοβισμένοι είμαστε όλοι οι ενήλικες, εμείς που είμαστε πάντα εκεί για να συμπαρασταθούμε στα πρώτα βηματάκια τους. Με την ίδια απορία και εμείς στο βλέμμα. Ίσως και με ένα δάκρυ. Χαράς, για τις μεγάλες στιγμές που ζούμε. Που φεύγουν και δεν θα ξαναγυρίσουν. Ποτέ».