Νάσος Γουμενίδης: «Το παιδί μου… η ζωή μου!»
Ο Νάσος Γουμενίδης σε μία συγκινητική εξομολόγηση για τον... "έρωτα της ζωής του", όπως αποκαλεί ο ίδιος την κόρη του Φαίδρα. Μία εξομολόγηση που μοιράζεται αποκλειστικά στο Mothersblog.gr !
«Έχετε νιώσει ποτέ τον χρόνο να σταματά; Έχετε αισθανθεί να ξεκινάτε και πάλι από την αρχή τη ζωή σας; Εγώ το ζω από τις 14 Δεκεμβρίου του 2010 και ώρα 13:16 ακριβώς. Τι συνέβη τότε;
Ξαναγεννήθηκα. Έπιασα στα χέρια μου τη γυναίκα που μου άλλαξε την κοσμοθεωρία. Τη γυναίκα που μου άλλαξε τη ζωή. Η γέννηση της κόρης μου είναι αποτυπωμένη μέσα μου. Η στιγμή που η νοσηλεύτρια μου έφερε αυτό το «μαυράκι» με τα πολύ έντονα μάτια και χείλη, είναι κάθε μέρα στο μυαλό μου. Είναι η πρώτη μου εικόνα με το που ξυπνάω και η τελευταία πριν κοιμηθώ.
Μαζί με αυτήν, τρέχουν μέσα μου χιλιάδες στιγμές. Χιλιάδες εικόνες μπλέκονται με τέτοια ισορροπία και τελειότητα όπως το ψηφιακό αποτύπωμα του DNA. Άλλωστε το 'χει μέσα της...
Χρωστάω στη Φαίδρα την ηρεμία μου... παρά την ζωηράδα της. Χρωστάω την ευτυχία μου, παρά την γκρίνια της. Χρωστάω την ισορροπία μου, παρά την «βαριά» ευθύνη της ανατροφή της. Και ναι. Μπορεί το κείμενο μέχρι τώρα να είναι «εγωιστικό» και να μιλάω για μένα, όμως πιστέψτε με. Δεν έχω λόγια, δε φτάνουν οι λέξεις όλων των λαών για να περιγράψω το παιδί μου.
Η επιρροή της πάνω μου με μια λέξη; Απόλυτη. Και το συναίσθημα; Ένα εκατομμύριο φορές πιο πάνω-και βάλε-από την απόλυτη καψούρα που έχω νιώσει για άλλη γυναίκα.
Η γυναίκα αυτή κατάφερε να με βγάλει από τις «γραμμές» μου. Να αφήσω λίγο πίσω την δουλειά και την τρέλα που έχω με τη δημοσιογραφία και να αφοσιωθώ σ' εκείνη. Στο πιο μεγάλο και ουσιαστικό στοίχημα της ζωής μου.
Δε με απασχολεί πλέον το «αποκλειστικό» ή ένα ακόμη μεγάλο θέμα...
Αυτό που με απασχολεί στο τέλος της ημέρας, είναι να την κάνω μπανάκι, να φάει στην αγκαλιά της μαμά της και να κοιμηθεί πάνω μου. Όπως από την πρώτη μέρα που την πήραμε στο σπίτι μέχρι και χθες! Μέχρι όσο πάει... Παρά το γεγονός ότι φτάνει κοντά στο ένα μέτρο στο ύψος και τα μακριά πόδια της κρέμονται σαν σταφύλια έτοιμα ν΄ ακουμπήσουν τη γη ...εκείνη δε φεύγει από την αγκαλιά μου. Βολεύει με έναν τρόπο μαγικό το κεφάλι της στον ώμο μου και κοιμάται ακουμπώντας κάθε μέρα την ανάσα της στον λαιμό μου.
Υπάρχει πιο σημαντικό δέσιμο στη ζωή; ΟΧΙ...
Η Φαίδρα, η κόρη μου είναι απλά η ζωή μου! Είναι το νόημα, η τρυφερότητα, η ευθύνη και η καψούρα που μου έλειπε...
Εύχομαι όλοι εσείς εκεί έξω που με διαβάζετε να το ζήσετε.
Τότε μόνο θα καταλάβετε...»
