«Τα γενέθλια των παιδιών μου!», η συντάκτρια του Mothersblog Εύη Ματίεβιτς, περιγράφει την πιο όμορφη μέρα της ζωής της!

Της Εύης Ματίεβιτς

Ο Σεπτέμβρης είναι ο μήνας μας κι αυτό γιατί και τα δύο μου παιδιά έχουν γενέθλια. Ο μεγάλος μου γιος γεννήθηκε Σεπτέμβρη. Και το «Χριστοφορίνι» μου πλέον είναι 7 ετών... Το λέω και δεν μπορώ να το πιστέψω!

Την μικρή μου, το Μιλάκι μου, την προγραμματίσαμε κατά κάποιο τρόπο. Μου άρεσε που πέρασα το καλοκαίρι έγκυος και γέννησα Σεπτέμβρη. Μετά όλο το χειμώνα στο σπίτι μας μεγαλώναμε το μωρό και το καλοκαίρι ξανά στις παραλίες.
Οπότε όταν ήρθε η ώρα για το δεύτερο παιδί μας, ήθελα αν γίνεται να γεννηθεί την ίδια περίοδο με το πρώτο. Και να που τα καταφέραμε!

Στις 8 Σεπτεμβρίου έχει γενέθλια η Μίλα και στις 21 ο Χριστόφορος. Από τότε λοιπόν που γεννήθηκε η μικρή γιορτάζουμε μια φορά τα γενέθλια των παιδιών. Συμπτωματικά και η πεθερά μου έχει γενέθλια τον Σεπτέμβρη οπότε γιορτάζει κι αυτή μαζί με τα παιδιά. Όπως καταλαβαίνετε, ο Σεπτέμβρης είναι ο μήνας με τις πιο σημαντικές γιορτές για την οικογένειά μας!

Κάθε Σεπτέμβρη σκέφτομαι τα ίδια. Αρχίζω και αναπολώ τις μέρες που ήμουν έγκυος και περίμενα να γεννήσω. Στον μεγάλο μάλιστα που ήταν το πρώτο μου, δεν είχα ιδέα για το πώς θα ήταν οι πόνοι της γέννας. Μέχρι που έφτασε η ημέρα και το κατάλαβα για τα καλά.

Στην μικρή μου πάλι, για μήνες είχα συσπάσεις, άγχος και αγωνία. Γεννάω, δεν γεννάω..

Η κάθε γέννα είναι τόσο διαφορετική αλλά ταυτόχρονα και τόσο ίδια. Εγώ τις ημέρες των γενεθλίων δεν σκέφτομαι ότι τα παιδάκια μου μεγάλωσαν ακόμα ένα χρόνο. Εγώ γιορτάζω την ημέρα που έγινα μαμά! Μία φορά, και έπειτα ακόμη μία.

Πιο μικρή αν με ρώταγες για παιδιά θα σου έλεγα «Είσαι τρελή; Εγώ παιδιά;». Και τώρα; Τώρα είναι εντελώς διαφορετικά. Το να είμαι μαμά, είμαι εγώ! Έννοια ταυτόσημη για μένα! Και αν και ήδη έχω δύο παιδιά ακόμα δε νιώθω πως έχω «κλείσει» σαν μάνα.

Το συναίσθημα του να φέρνεις στον κόσμο ένα παιδί είναι μοναδικό και γι' αυτό και το γιορτάζω κάθε χρόνο στα γενέθλια των παιδιών μου. Μπορεί να πέρασαν 7 χρόνια από την γέννηση του πρώτου μου παιδιού, όμως όλα τα θυμάμαι με λεπτομέρεια και πλέον τα διηγούμαι και στον γιο μου. «Μαμά, εγώ γιατί δεν το θυμάμαι;», μου λέει. «Μα αφού ήσουν στην κοιλιά μου Χριστόφορε και ήσουν μωρό!». «Ναι μαμά, της Μίλας όμως το θυμάμαι». «Ναι αγάπη μου γιατί ήσουν μεγάλο παιδί τότε!». Του αρέσει να ακούει την ιστορία. Πάντα την ευχαριστιέται ενώ ταυτόχρονα γελάει αμήχανα. Όσο για τον ίδιο, το ότι έχει γενέθλια σημαίνει πάρτι και δώρα. Για την Μίλα, που είναι μικρούλα, γενέθλια σημαίνει «Τούρτααα»!

Από την αρχή του μήνα μέχρι και τώρα που πλέον περάσανε τα γενέθλια, η Μίλα τραγουδάει το τραγούδι που λένε εδώ στα Σερβία πριν σβήσει ο εορτάζων το κερί και μας ζητάει τούρτα. Στα δώρα και φέτος, δεν έδωσε και μεγάλη σημασία. Στα φαγητά όμως ναι!

Οι ετοιμασίες για το πάρτι μας ήταν πολλές. Διάφορες αλμυρές λιχουδιές για μεγάλους και μικρούς όλα φτιαγμένα από την πεθερά μου και φυσικά δύο τούρτες τις οποίες έφτιαξα με τα χεράκια μου.

Μία για τον καθένα. Και φυσικά δε θα μπορούσαν να λείπουν τα αναψυκτικά, τα γαριδάκια, τα πατατάκια και όλες οι υπόλοιπες λιχουδιές των παιδικών πάρτι.

Η τούρτα του Χριστόφορου ήταν φυσικά Μακουίν, μια και ο Χριστόφορος λατρεύει τον Κεραυνό Μακουίν. Έχει τέτοια τρέλα με τον συγκεκριμένο ήρωα που κάθε χρόνο ζητάει την ίδια τούρτα (από φέτος ξέρω τι τούρτα πρέπει να ετοιμάσω για του χρόνου). Αλλά και τα ρούχα, τα παπούτσια, η τσάντα, οι κουρτίνες, η κολόνια, το σαμπουάν και ό,τι άλλο φαντάζεστε είναι και αυτά Μακουϊν. Και φυσικά την ημέρα του πάρτι φόρεσε μπλούζα και παπούτσια Μακουϊν.

Η Μίλα από την άλλη, η μικρή μου μπαλαρίνα, είναι λίγο πιο εύκολη στις επιλογές της, αφού είναι μικρή ακόμα και ζήτησε να φορέσει φόρεμα. Ήδη από το καλοκαίρι είχαμε αγοράσει ένα υπέροχο φόρεμα, από την «La petit boutique» στην Σαντορίνη, μαζί με κορδέλα για τα μαλλιά και επιτέλους έφτασε η στιγμή να το φορέσει! Και όπως καταλαβαίνεται δεν σταμάτησε να κάνει πασαρέλα μέσα στο σπίτι! Ήταν υπέροχη! Ένα πραγματικό μοντελάκι! Όσο για την τούρτα... Ήταν ροζ με παράσταση επάνω την Πέπα το γουρουνάκι, που είναι ένα από τα αγαπημένα της παιδικά!

Φέτος δεν θα κάναμε πρόγραμμα στα παιδιά με παιχνίδια και μαγικά όπως κάθε χρόνο. Ο γιος μου μεγάλωσε και δεν θέλει. Από την μια αυτό με στεναχωρεί, από την άλλη έρχομαι και εγώ στην θέση του. Όταν ήμουν παιδί, υπήρξαν φορές που ένιωθα κι εγώ ντροπή, χωρίς να υπάρχει λόγος. Έτσι χωρίς πρόγραμμα αφήσαμε τα παιδιά να κάνουν ό,τι πραγματικά ήθελαν μέσα στο δωμάτιο. Η ημέρα τους ήταν και έπρεπε να την ευχαριστηθούν.

Εγώ βυθισμένη στις δικές μου σκέψεις, «κολλημένη» μπορώ να πώ στην ημέρα των τοκετών μου... ανατρέχοντας νοερά σε όλα τα γεγονότα (τα μισά ο άντρας μου ήδη τα έχει ξεχάσει) και φέρνοντας πάλι στην επιφάνεια όλα όσα αισθανόμουν εκείνες τις ημέρες!

Στον πανικό όμως των ετοιμασιών έπρεπε να αφήνω λίγο τις σκέψεις μου και να ετοιμάζω... Ήρθαν τα παιδιά που είχαμε καλέσει, παίξαμε, γελάσανε, κάνανε το δωμάτιο άνω κάτω ..χαχα.. κι αφού φάγανε, άρχισε το γνωστό τροπάρι: «Τούρτα! Τούρτα! Τούρτα!». Δεν μπορούσαμε να κάνουμε χώρο στο τραπέζι για την τούρτα! Ήδη είχαν πάρει τις θέσεις τους ενώ ένα κοριτσάκι, η κόρη μιας φίλης μας, είχε τρυπώσει μέσα στην κουζίνα και έτρωγε την τούρτα!

Πρώτα ετοιμάσαμε την τούρτα του Χριστόφορου καθώς είναι και ο πιο μεγάλος! Ανάψαμε τα κεράκια και τα παιδιά άρχισαν να τραγουδάνε το τραγούδι των γενεθλίων στα Σέρβικα! Αφού τελείωσε το τραγούδι με κοίταξε άγρια και μου είπε να μην το πούμε στα Ελληνικά... Ήταν σα να προσγειώθηκε κεραμίδα στο κεφάλι μου! Με στεναχωρεί, δεν μπορώ να καταλάβω ακριβώς τι γίνεται και δεν θέλει, μου έχει πει κάποιες φορές ότι δε θέλει οι φίλοι του να ξέρουν ότι μιλάει ελληνικά. Δεν θέλω να γίνω πιεστική και να λέω ότι θα το κάνω παρά την πεισματική του άρνηση, αλλά ελπίζω να είναι μια φάση την οποία θα ξεπεράσει γρήγορα.

Και ήρθε η σειρά της μικρής η οποία έσβησε το κεράκι μαζί με την γιαγιά! Στη μικρή έβγαλα το άχτι μου και το είπαμε και στα ελληνικά το τραγουδάκι! Δεν ξέρω αργότερα τι θα γίνει, αλλά μέχρι τότε θα έχω αποκτήσει μάλλον κι άλλο παιδί και τότε στο πιο μικρό μου θα βγάζω το άχτι μου, ακόμη κι αν μου το αρνηθεί και η Μίλα!

Τελείωσαμε με τα κεράκια και τα παιδιά πήγαν στο δωμάτιο όπου περίμεναν την τούρτα τους! Εγώ έκοβα τα κομμάτια, η πεθερά μου ετοίμαζε πιάτα και κουτάλια, ενώ ο άντρας μου τα μοίραζε στους μικρούς μας καλεσμένους. Ήταν και αρκετά τα άτομα και τα παιδιά ειδικά δεν έχουν και ιδιαίτερη υπομονή! Οι τούρτες είχαν μεγάλη επιτυχία και κάποια παιδιά ζήτησαν και δεύτερο κομμάτι.Θα μπορούσα να γράψω και την συνταγή αλλά χρειάζονται υλικά τα οποία δεν υπάρχουν στην Ελλάδα!

Όταν έφυγαν όλοι οι καλεσμένοι, μπήκα πρώτα στο παιδικό δωμάτιο να το καθαρίσω ώστε να κοιμηθούν τα παιδιά και να μην το έχω για την επόμενη ημέρα. Ήταν λες και είχε πέσει βόμβα κυριολεκτικά! Σε αυτές τις περιπτώσεις δε σκέφτεσαι, μόνο λειτουργείς μηχανικά! Και τι δεν βρήκα! Φαγητά παντού! Χαλάλι τους όμως, καθώς όταν τελείωσα με τα μαζέματα και έβαλα τα παιδιά μου για ύπνο, ο Χριστοφορίνος μου, μου είπε πως ήταν τα καλύτερα γενέθλια της ζωής του! Τι άλλο θέλει ένας γονιός; Μόνο να είναι τα παιδιά του ευτυχισμένα!

Όταν κοιμήθικαν τα παιδιά και ξάπλωσα επιτέλους στο κρεβάτι μου, γιόρτασα κι εγώ τα γενέθλια των παιδιών μου με το δικό μου τρόπο! Έβαλα να δω το βίντεο από την γέννηση του γιου μου, φωτογραφίες από τις πρώτες του ώρες μέχρι σήμερα και μετά το μικρό μου Μιλάκι, που ναι μεν δεν έχω βίντεο τοκετού (δεν μας άφησαν να το τραβήξουμε στην κάμερα) αλλά έχω βίντεο πρίν που είχα κάνει επισκληρίδιο και φωτογραφίες από την στιγμή που βγήκα από την αίθουσα τοκετού μέχρι το δωμάτιο και φυσικά μέχρι σήμερα! Κάπου έχω γραμμένη και την ιστορία τοκετού μου την οποία έγραψα αμέσως μόλις γύρισα σπίτι, για να μοιραστώ την κάθε λεπτομέρια με τις μαμαδοφιλενάδες μου που κάποιες από αυτές είτε είχαν γεννήσει, είτε ήταν στις μέρες τους! Τι καλά που το έκανα! Έχω καταγεγραμμένη την κάθε λεπτομέρεια και δεν θα ξεχάσω ποτέ όλα όσα συνέβησαν εκείνη την ημέρα!

Η γέννηση των παιδιών μου είναι το θαύμα της ζωής μου! Τα γενέθλιά τους, είναι η δική μου ξεχωριστή γιορτή, γεμάτη συναίσθημα και συγκίνηση!

Ο Σεπτέμβρης είναι ο μήνας μας και νομίζω αυτό το συναίσθημα δεν θα το ξεπεράσω ποτέ!