Όλα όσα νιώθω σαν μάνα για την Κάρολαϊν και τη δολοφονία της

Χθες βράδυ και στο άκουσμα της είδησης ότι ο σύζυγος της Κάρολαϊν είναι ο δολοφόνος της, μούδιασα. Από την αρχή πίστευα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με αυτή τη δολοφονία. Δεν είμαι ειδικός, δεν το παίζω έξυπνη. Μια γυναίκα είμαι και μια μάνα συνάμα.

Από την πρώτη στιγμή που είδα αυτόν τον άνθρωπο να βγαίνει ψύχραιμος από το σπίτι του, κάτι μέσα μου μου έλεγε ότι με κάποιον τρόπο ευθύνεται για την δολοφονία του άτυχου κοριτσιού. Κορίτσι το έβλεπα. Ένα κορίτσι που είχε όλη τη ζωή μπροστά του. Ένα κορίτσι που ήθελε να ρουφήξει όλα όσα της πρόσφερε η ζωή απλόχερα. Σε αυτό το κορίτσι είδα την κόρη μου μερικά χρόνια αργότερα. Ένα κορίτσι γεμάτο όνειρα.

Από χθες νιώθω αηδία, πόνο στο στομάχι, δάκρυα έχουν γεμίσει τα μάτια μου, έχουν μουδιάσει τα άκρα μου και ένα "γιατί" στριφογυρίζει στο μυαλό μου.

Λένε ότι δεν υπάρχει το τέλειο έγκλημα και αυτό επιβεβαιώθηκε για ακόμη μια φορά. Πίστευε ότι όλα τα είχε σχεδιάσει τέλεια. Σοκαρίστηκα σαν άνθρωπος όταν σκέφτηκα την κοροϊδία τόσων ημερών. Την υποκρισία και το ποσό μεθοδευμένα ήταν όλα. Τα δεμένα χέρια, το καλυμμένο κεφάλι, ο κρεμασμένος σκύλος, η λιποθυμία του και φυσικά ο θρήνος στον ανατριχιαστικό επικήδειο που εκφωνούσε "συντετριμμένος" για την "αγαπημένη του" Καρολαϊν.

"Είμαι πολύ τυχερός που τη γνώρισα"... έλεγε... "Πάρα πολύ τυχερός που με αγάπησε κι είναι η μητέρα του παιδιού μου. Είμαι πολύ τυχερός για τις στιγμές που περάσαμε μαζί. Ένα πράγμα με θλίβει περισσότερο απ’ όλα. Δεν είναι πια εδώ και δεν θα ξαναδώ την αγάπη μου"... έλεγε..."Η κόρη μας θα μεγαλώσει και δεν θα θυμάται πόσο υπέροχη ήταν η μανούλα της. Η Κάρολαϊν ήταν η χαρά της ζωής, η χαρά για όλο τον κόσμο η χαρά για το σπίτι μας, η χαρά για την κόρη της. Μέσα από τη Λυδία θα είναι για πάντα μαζί μου. Να είστε καλά να προσέχετε τους ανθρώπους που σας αγαπάνε". Αηδία. Σκέτη αηδία.

Τι να πω σαν γυναίκα γι' αυτόν; Για αυτόν τον άνθρωπο που με το έτσι θέλω, εξαιτίας του εγωισμού του και της ανασφάλειάς του, έκοψε το νήμα της ζωής της κοπέλας που αποφάσισε να περάσει το υπόλοιπο της ζωής της μαζί του. Της κοπέλας που δημιούργησε οικογένεια κοντά του, που έφερε στον κόσμο τον καρπό του έρωτά τους, που τον είχε εμπιστευτεί και τον είχε δίπλα της από την εφηβεία.

Δεν ξέρω πώς να εξηγήσω στο παιδί μου όλα αυτά που συμβαίνουν από χθες γύρω μας. Τι να της απαντήσω στο "Γιατί τη σκότωσε μαμά;". Τι να της πω για τον άνθρωπο που νόμιζε ότι έστησε το τέλειο σκηνικό για να κάνει τους πάντες να πιστέψουν ότι είναι αθώος. Που μεθοδευμένα σκότωσε τη γυναίκα που ο ίδιος διάλεξε για σύντροφο και συνοδοιπόρο του, που μεθοδευμένα τοποθέτησε την κόρη του δίπλα στο άψυχο κορμί της. Που μεθοδευμένα χρησιμοποιούσε "και καλά" ψυχολόγους για να πουν το ποσό τέλεια ήταν η ζωή τους.

Δεν ξέρω τι να πω σαν μάνα. Σαν μάνα που μεγαλώνει μια κόρη και που θα φοβάται να μην πέσει το παιδί της σε τέτοια χέρια. Σε έναν άνθρωπο που πλασματικά θα την αγαπάει, θα τη χειραγωγεί, που θα την κάνει να κρύβει πράγματα από τους γονείς της για να μην τους στενοχωρήσει. Δεν θέλω καμία μάνα να βρεθεί στη θέση της κ. Θεοδώρου, που μέχρι την τελευταία στιγμή αγκάλιαζε τον δολοφόνο της κόρης της και τον παρηγορούσε. Σαν μάνα δεν γνώριζε ότι το παιδί της ζούσε έναν εφιάλτη. Ότι δεν περνούσε καλά. Ότι δεν άντεχε. Ότι ήθελε να φύγει.

Χθες ήταν το μνημόσυνο 40 ημερών της άτυχης Καρολαϊν και λένε ότι στις 40 αυτές ημέρες η ψυχή "ελευθερώνεται" και φεύγει.

Μπορεί να "βασανιζόταν" η ψυχή της όλες αυτές τις μέρες αλλά λίγο πριν φύγει κατάφερε όλα να βγουν στο φως. Όλα όσα έζησε. Φεύγει ήρεμη, γαλήνια και ξέροντας ότι το παιδί της δεν θα μεγαλώσει δίπλα στον δολοφόνο της αλλά στο πλευρό της μητέρας που μεγάλωσε την ίδια και γνωρίζοντας ότι θα πάρει όλη την αγάπη που πήρε εκείνη μεγαλώνοντας και ακόμη περισσότερη.