Μία φωτογραφία, δεκάδες συναισθήματα

Αυτό το Σαββατοκύριακο παραδόξως δεν πήγα για μπάνιο. Για την ακρίβεια, δεν ξεμύτισα από το σπίτι. Κάτι οι εικόνες με τις γεμάτες πλαζ στις ειδήσεις, κάτι αυτό το 30+°C που έβλεπα στην οθόνη του κινητού μου, αποφάσισα να μείνω σπίτι αγκαλιά με το air condition.

Είδα ταινίες -τρεις παρακαλώ- χαλάρωσα και πέρασα αρκετή ώρα στο κινητό χαζεύοντας χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον, αναρτήσεις στα social media από θάλασσες και ακτές.

Μέχρι που είδα αυτή τη ΜΙΑ φωτογραφία. Ανακάθισα και για τουλάχιστον 10 δευτερόλεπτα την κοίταζα χαμογελώντας. Ήταν η φωτογραφία που ανέβασε η Ευτυχία Μανωλαράκη, η κόρη της Πόπης Τσαπανίδου, αγκαλιά με το νεογέννητο ανιψάκι της.

Σε περίπτωση που δεν το έχετε ήδη ακούσει ή διαβάσει, η Πόπη Τσαπανίδου έγινε για πρώτη φορά γιαγιά δύο μέρες πριν. Η μία από τις δίδυμες κόρες, η Μαρινα, έφερε στον κόσμο ένα αγοράκι και σύσσωμη η οικογένεια βρίσκεται στην Ολλανδία για το ευτυχές γεγονός.

Μόλις είδα τη φωτογραφία της Ευτυχίας ταυτίστηκα. Έγινα κι εγώ θεία για πρώτη φορά πριν από οκτώ μήνες και δώδεκα ημέρες ακριβώς. Ακόμα μητέρα δεν είμαι, αυτά όμως αυτά που ένιωσα όταν πρωτοαντίκρυσα τον νεογέννητο ανιψιό μου, ήταν μοναδικά και πρωτόγνωρα. Μπορεί να ακούγεται κλισέ, αλλά δεν ξέρω πώς αλλιώς να το περιγράψω. Δεν κρατούσα στην αγκαλιά μου απλά ένα μωρό, κρατούσα το παιδί της αδερφής μου, το εγγόνι της μητέρας και του πατέρα μου, το ανιψάκι μου.

Τις πρώτες μέρες μετά τη γέννησή του είχα πάρει άδεια από τη δουλειά για να βοηθήσω την αδερφή μου. Κάθε φορά που αυτό το μικροσκοπικό πλασματάκι κούρνιαζε και κοιμόταν στην αγκαλιά μου, ένιωθα ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στη γη.

Εννέα μήνες μετά και ακόμα να το πιστέψω. Η πανδημία και η δύσκολη περίοδος της καραντίνας, δε βοήθησαν και πολύ. Εγώ Αθήνα, η αδερφή μου Κρήτη, έκανα μήνες ολόκληρους να τους δω από κοντά.

Τελευταία φορά τους είδα σαράντα ημέρες πριν. Δεκαπέντε Ιουνίου επετράπη η μετακίνηση από νομό σε νομό, δεκαέξι βρισκόμουν στο καράβι για Κρήτη. Για μία εβδομάδα, δεν ήθελα να τον αφήσω από την αγκαλιά μου. Είναι σε μία ηλικία που γελάει, ανακαλύπτει τον κόσμο γύρω του, περιεργαζεται πρόσωπα και αντικείμενα. Πέρασε παραπάνω από ένας μήνες και ήδη, από την πρώτη μέρα μετά τον αποχωρισμό μας, μου έλειπε αφάνταστα.

Βλέποντας τη φωτογραφία της Ευτυχίας, ένιωσα νοσταλγία, συγκίνηση, τρυφερότητα. Θυμήθηκα τις φωτογραφίες που έχω κι εγώ με τον νεογέννητο ανιψιό μου. Είχα το ίδιο χαμόγελο, την ίδια χαρά και εκείνες οι στιγμές είναι η αρχή μίας σχέσης δυνατής και ιδιαίτερης.

Μικρούλη μου, σου υπόσχομαι ότι σύντομα θα έρθω να σε ξαναδώ.