Δημήτρης Χατζής: Το «παιδί-θαύμα» που στην εφηβεία του έφτιαξε 3D εκτυπωτή και ανθρωπoειδές ρομπότ

Ήταν πίσω στο 2015 όταν το όνομα του Δημήτρη Χατζή έγινε ευρέως γνωστό στο Πανελλήνιο. Σε ηλικία μόλις 15 ετών, ο έφηβος από την Καβάλα έφτιαξε ένα ανθρωποειδές ρομπότ, τον «Troopy» και αυτόματα συγκαταλέχθηκε στους έξι κατασκευαστές ρομποτικού ανθρωποειδούς «ΙnMoov» στον κόσμο.

Η ενασχόληση του Δημήτρη με την ρομποτική ξεκίνησε στην ηλικία των δέκα ετών και η πρώτη αναγνώριση, σε τοπικό κυρίως επίπεδο, ήρθε το 2014 όταν βραβεύτηκε στο Φεστιβάλ Βιομηχανικής Πληροφορικής του ΤΕΙ Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης για τον οικιακό 3D εκτυπωτή που κατασκεύασε μόνος του. Η Πανελλήνια αναγνώριση ήρθε έναν χρόνο αργότερα, τον Νοέμβριο του 2015, όταν έλαβε τον Έπαινο Νεανικής Πρωτοβουλίας και Επιχειρηματικότητας, μία ξεχωριστή απονομή που θέσπισαν τα βραβεία Κούρος.

^{Πηγή φωτογραφίας: dimitrischatzis.com}

Σήμερα, το «παιδί-θαύμα» από την Καβάλα δεν είναι πια παιδί. Είναι 22 ετών, φοιτητής Πληροφορικής στο Πολυτεχνείο του Βερολίνου και συνεχίζει να μας κάνει περήφανους με τα επιτεύγματά του.

Λόγω κορονοϊού, από τον Μάρτιο του 2020 βρίσκεται στην Καβάλα και είχαμε την ευκαιρία να μιλήσουμε μαζί του για το πώς προέκυψε το ενδιαφέρον του για τη ρομποτική, τα παιδικά του χρόνια, τα όσα έχει καταφέρει μέχρι στιγμής και τους επόμενους στόχους του.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Το ενδιαφέρον σου για τη ρομποτική πώς προέκυψε;

Με τη ρομποτική και γενικά με τον κλάδο των υπολογιστών, είχα μία κλίση από την πολύ μικρή μου ηλικία. Δεν ήξερα το λόγο, αλλά η έμπνευση ήρθε και από επιστημονικής φαντασίας ταινίες που έβλεπα στον κινηματογράφο. Θυμάμαι ήμουν στο Δημοτικό όταν είδα το «Real Steal», μία ταινία με ρομπότ που πάλευαν μέσα σε ρινγκ και την ίδια μέρα πήγα και ρώτησα τον πατέρα μου αν μπορούμε εμείς οι άνθρωποι να φτιάξουμε τέτοιου είδους ρομπότ. Μου είπε ότι γίνεται και τότε ήταν που μπήκε ένα μικρόβιο μέσα μου. Ήξερα ότι μπορώ να τα φτιάξω και κάπως έτσι ξεκίνησα να μαθαίνω μόνος μου ρομποτική.

Πόσο εύκολο ήταν σε αυτήν την ηλικία να μάθεις μόνος σου ρομποτική; Να βρεις δηλαδή τις κατάλληλες πληροφορίες χωρίς να έχεις κάποια καθοδήγηση ή βοήθεια από το σχολείο;

Η ενασχόλησή μου ήταν εξ ολοκλήρου προσωπική δουλειά και έρευνα που έκανα μόνος μου. Έτσι και αλλιώς η Ρομποτική τότε ήταν ακόμα σε εργαστηριακό στάδιο κι άρχισα να ψάχνω μόνος μου πληροφορίες στο διαδίκτυο. Έβλεπα βίντεο, έμπαινα σε forums, διάβαζα άρθρα κτλ.

Στην έκτη δημοτικού έκανα και το πρώτο μου ολοκληρωμένο project. Ήταν ένας ρομποτικός βραχίονας, τον οποίο είχα παρουσιάσει και σε μία έκθεση εδώ στην πόλη μου, την Καβάλα.

Και στο Γυμνάσιο και μετέπειτα στο Λύκειο που είχες ήδη δείξει μία κλίση σε αυτόν τον τομέα, συνέχισες και τότε μόνος σου;

Ναι, μόνος μου, δεν είχα κάποια βοήθεια. Στο γυμνάσιο έκανα τον εκτυπωτή για τρισδιάστατες εκτυπώσεις και στο Λύκειο έφτιαξα το ρομπότ Troopy, το οποίο και παρουσίασα σε εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.

Οι γονείς σου σε στήριξαν σε όλο αυτό. Πόσο σημαντικό ήταν αυτό για σένα και για όλα όσα πέτυχες ως έφηβος;

Οι γονείς μου ήταν αρωγοί σε όλο αυτό από την αρχή. Με τον μπαμπά μου ουσιαστικά ξεκινήσαμε μαζί να μαθαίνουμε Ρομποτική. Στη συνέχεια δεν μπόρεσε να με ακολουθήσει στον προγραμματισμό, αλλά στο κατασκευαστικό κομμάτι με βοήθησε πολύ. Πιστεύω ότι το «κλειδί» σε όσα έχω καταφέρει ήταν ότι, ό,τι κι αν σκεφτόμουν, ανεξαρτήτου κόστους και δυσκολίας, οι γονείς μου δεν μου είπαν ποτέ «όχι». Δεν υπήρχε περίπτωση να βάλουν κάποιο εμπόδιο ούτε καν στην φαντασία μου, για να το θέσω έτσι. Ό,τι πρόβλημα προέκυπτε το αντιμετωπίζαμε όλοι μαζί. Ήταν και μία εποχή που οικονομικά ήταν δύσκολα για όλους. Στη συνέχεια με βοήθησαν να δούμε και πώς μπορούμε να το εξελίξω και σε όλες τις εκθέσεις και στο εξωτερικό ο πατέρας μου ήταν πάντα δίπλα μου και η μητέρα μου όποτε μπορούσε με τη δουλειά.

^{Πηγή φωτογραφίας: dimitrischatzis.com}

Γυρνώντας πίσω στον χρόνο, πόσες ώρες θυμάσαι εσένα ως παιδί να ασχολείσαι με την ρομποτική;

Η ρομποτική ξεκίνησε ως χόμπι και αυτή τη στιγμή είναι μέρος των σπουδών μου και της δουλειάς μου. Δεν κρατούσα ποτέ ώρες θυμάμαι. Μπορεί και όλη μέρα να ασχολούμουν με αυτό εάν δεν είχα κάποια άλλη «υποχρέωση», να το θέσω έτσι. Υπήρχαν μέρες που έβαζα τους εκτυπωτές να δουλεύουν πριν πάω στο σχολείο και όταν γυρνούσα, συνέχιζα να ασχολούμαι με αυτό. Και ακόμα έτσι κάνω. Βέβαια, πλέον είναι και η δουλειά μου.

Σήμερα είσαι φοιτητής στο Πολυτεχνείο του Βερολίνου. Πώς και αποφάσισε να σπουδάσεις έξω; Ήταν κάτι που ήθελες από μικρός;

Πάντα ήθελα να φύγω έξω. Είχα βλέψεις να ταξιδέψω και να πάρω εμπειρίες και από το εξωτερικό. Βέβαια έχω και διπλή υπηκοότητα, την ελληνική και τη γερμανική, κάτι το οποίο βοήθησε ακόμα περισσότερο. Ήθελα να το κάνω ήδη από τα 18 και όχι μετέπειτα για κάποιο μεταπτυχιακό για παράδειγμα. Είχα την επιλογή της Γερμανίας λόγω υπηκοότητας έτσι και αλλιώς, σκέφτηκα όμως να πάω και Αμερική, αλλά ήταν μία δύσκολη περίοδος για τους international φοιτητές και δεν έδιναν πολλές υποτροφίες εκείνα τα χρόνια. Έτσι, είπα να ξεκινήσω από Ευρώπη και για αρχή από τη Γερμανία με ένα προπτυχιακό στην ηλεκτρολογία, το οποίο τελειώνω τώρα, το επόμενο εξάμηνο. Είναι τρία χρόνια συνολικά εκεί.

Παράλληλα δραστηριοποιείσαι επαγγελματικά και στην Καβάλα, έτσι δεν είναι;

Ναι τώρα ξεκίνησα και λόγω κορονοϊού. Δημιούργησα ουσιαστική την δική μου ατομική επιχείρηση και τους προηγούμενους μήνες, το καλοκαίρι του 2020, κατασκεύασα μία γραμμή παραγωγής και έχω φτιάξει ένα αυτοματοποιημένο εργαστήριο ρομποτικής που κατασκευάζουμε οικολογικά κουτιά υπολογιστών. Ουσιαστικά, αυτό που θέλω να πετύχω μέσα από αυτό το εγχείρημα είναι να αλλάξω τη φιλοσοφία, τόσο στη χρήση των κουτιών υπολογιστών και στις δυνατότητες που έχουν, όσο και στην παραγωγή τους.

Είναι τα Αscos Case, σωστά;

Ναι, ναι ακριβώς. Φτιάχνω κουτιά υπολογιστών κατασκευασμένα μόνο από φιλικά προς το περιβάλλον υλικά και ουσιαστικά και όλη η γραμμή παραγωγής τους είναι κατασκευασμένη και βασισμένη σε ανακυκλώσιμα και επαναχρησιμοποιημένα υλικά, όπως για παράδειγμα οι μηχανές που κατασκευάζουν τα ίδια τα κουτιά.

^{Πηγή φωτογραφίας: ascosdesign.com}

Είναι μία τρομερά καινοτόμα ιδέα. Υπάρχει ανταπόκριση από τον κόσμο;

Ναι, υπάρχει, βεβαία είναι και μία δύσκολη περίοδος γενικά. Τώρα έχουμε και το eshop μας, το ascosdesign.com και σιγά σιγά κι εμείς εξελισσόμαστε. Ξεκινήσαμε με το Ascos PC Case και τώρα θα βγάλουμε και μία αναβαθμισμένη έκδοσή του και ακόμα περισσότερα προϊόντα από Σεπτέμβρη.

Όλο αυτό το τρέχεις μόνος σου ή έχεις δημιουργήσει κάποια ομάδα;

Ουσιαστικά το ξεκίνησα μόνος μου, απλά στην Καβάλα βρήκα επαγγελματίες που με βοήθησαν να το στήσω. Γνωστοί και φίλοι από την πόλη και ήταν πραγματικά μία πολύ ωραία εμπειρία που συνεργαστήκαμε αυτούς τους δύσκολους μήνες της πανδημίας. Μπορέσαμε έτσι να μη βαρεθούμε στην καραντίνα, και για αυτό το έκανα κιόλας. Βρήκα λίγο παραπάνω χρόνο τώρα και ήθελα να το κάνω, γιατί γενικά με ενδιαφέρει να ασχοληθώ και επιχειρηματικά με τις ιδέες μου.

Kλείνοντας, ήσουν ένα παιδί που από την εφηβεία του ήξερε με τι ήθελε να ασχοληθεί, που κυνήγησε τα όνειρά του και τα κατάφερε. Τι θα συμβούλευες τα έφηβα παιδιά του σήμερα και αντίστοιχα τους γονείς;

Αυτό που λέω συνέχεια είναι ότι δυστυχώς στην Ελλάδα το εκπαιδευτικό σύστημα δε μας δίνει τόσα πολλά κίνητρα για να βρει ένα παιδί τι είναι αυτό που αγαπά να κάνει και πρέπει να το ανακαλύψει μόνο του. Για αυτό το λόγο προτρέπω τα παιδιά από τη μικρή τους ηλικία να δοκιμάσουν πάρα πολλά πράγματα για να μπορούν να δουν τι είναι αυτό που τους αρέσει και σε τι θα έχουν κλίση.

Όσον αφορά τους γονείς είναι σημαντικό να μην λένε πουθενά «όχι», ό,τι και αν είναι αυτό. Από το πιο εύκολο μέχρι και το πιο δύσκολο είναι σημαντικό να είναι αρωγοί στην προσπάθεια των παιδιών τους. Το πιο σημαντικό όμως, είναι τα παιδιά, από τη μικρή τους ηλικία, να καλλιεργήσουν μία φιλοσοφία με κίνητρα για να μπορέσουν να προχωρήσουν σε αυτά που τους αρέσουν.