Γιατί τα Κούλουμα στο πατρικό είναι - και θα παραμείνουν - σταθερή αξία!

Ποια είναι η πρώτη εικόνα που έρχεται στο μυαλό σου, όταν ακούς τις λέξεις «Καθαρά Δευτέρα»; Το δικό μου μυαλό «τρέχει» πολύ πίσω, στα ανέμελα χρόνια της παιδικής μου ηλικίας, ενώ η εικόνα έχει ως φόντο το πατρικό μου. Όσα χρόνια και αν έχουν περάσει από τότε, θυμάμαι ακόμη τον ήχο από το ποδοβολητό και τα γέλια των ξαδέρφων μου. Εγώ ως μεγαλύτερη προπορευόμουν στην ανηφόρα του βουνού, φορώντας μία μωβ αποκριάτικη φορεσιά, έχοντας στην αγκαλιά μου τον χαρταετό, τη φανταχτερή ουρά του και ένα χοντρό καρούλι από κόκκινο νήμα, ενώ οι μικρότεροι ακολουθούσαν ντυμένοι μασκαράδες. Λίγο πριν τις 14.00 δέναμε γερά το νήμα σε κάποια βαριά πέτρα, αφήναμε τον χαρταετό να «χορεύει» αδέξια στον ουρανό και γυρίζαμε πίσω λαχανιασμένοι με κόκκινα μάγουλα, παίρνοντας θέση στο οικογενειακό τραπέζι.

Οι μεγάλοι μιλούσαν για δουλειές, πολιτική και ποδόσφαιρο, τσουγκρίζοντας πού και πού τα ποτήρια τους, ενώ εμείς οι υπόλοιποι ανυπομονούσαμε για την εμφάνιση του αγαπημένου μας Μακεδονικού Χαλβά με Αμύγδαλα. Όλα αυτά, ενώ ο παππούς στεκόταν όρθιος στη μέση του τραπεζιού, κόβοντας με το χέρι μεγάλα κομμάτια λαγάνας και σηματοδοτώντας άτυπα την έναρξη του σαρακοστιανού τσιμπολογήματος. Χταποδάκι στα κάρβουνα, σπιτικός ταραμάς, τηγανιτά καλαμαράκια, γαρίδες, ντολμαδάκια, ελιές και τουρσί: Μία απολαυστική πανδαισία από παραδοσιακές γεύσεις και μυρωδιές μας έκανε να μην θέλουμε να σηκωθούμε από τις καρέκλες μας. Το απόγευμα μας έβρισκε χορτάτους και κουρασμένους στην κουζίνα, να ζυμώνουμε παρέα με τη γιαγιά την «κυρά Σαρακοστή» και να γκρινιάζουμε για την επόμενη μέρα, που θα γυρίζαμε στα θρανία, έπειτα από ένα απολαυστικό τριήμερο καθισιού και απόλυτης ξεγνοιασιάς.

Επιστρέφοντας στο σήμερα και «ξετυλίγοντας» αυτό το νοητό κουβάρι από ολοζώντανες εικόνες και αναμνήσεις, καταλαβαίνω για ποιον λόγο η Καθαρά Δευτέρα θα είναι πάντα για εμένα η πιο απολαυστική και αγαπημένη Δευτέρα του χρόνου. Διότι όλες αυτές οι στιγμές, οι γεύσεις και τα αρώματα που περιλαμβάνει, δημιουργούν ένα αόρατο νήμα αγάπης, το οποίο κάθε χρόνο με φέρνει πιο κοντά και με «δένει» με τους δικούς μου ανθρώπους.

Η Δευτέρα που μας «δένει» έχει αφράτη υφή, αυθεντική γεύση και άρωμα αμυγδάλου

Είναι αλήθεια πως από τότε έχουν αλλάξει πολλά στο καθιερωμένο τραπέζι της Καθαρά Δευτέρας. Πλέον, οι Απόκριες δεν με ενθουσιάζουν ιδιαίτερα, τα ξαδέρφια μου έχουν μεγαλώσει πολύ για να θέλουν να πετάξουμε χαρταετό με το σύμβολο της αγαπημένης τους ποδοσφαιρικής ομάδας, ενώ η γιαγιά είναι αρκετά κουρασμένη μετά το μάζεμα του τραπεζιού, για να ζυμώσει. Παρ’ όλα αυτά, υπάρχουν κάποια σημεία αυτής της διαχρονικής «ιεροτελεστίας», κάποια κομμάτια του νήματος, τα οποία έχουν αντέξει στον χρόνο και μας κρατούν «δεμένους». Είναι εκείνες οι μικρές αλλά σημαντικές λεπτομέρειες που μας κάνουν να ανανεώνουμε κάθε χρόνο το ραντεβού μας για Κούλουμα στο πατρικό μου. Ποιες είναι αυτές;

Η πρωινή βόλτα στο βουνό, το γενναιόδωρο μοίρασμα της λαγάνας από την «κεφαλή» της οικογένειας και η ακατανίκητη λαχτάρα για την εμφάνιση του «πρωταγωνιστή» της ημέρας, δηλαδή του Μακεδονικού Χαλβά με Αμύγδαλα, ο οποίος εδώ και πολλά χρόνια αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της μέρας αυτής και έχει «σφραγίσει» με τη γεύση και την αφράτη υφή του τη «Δευτέρα που μας δένει» και μερικές από τις πιο τρυφερές οικογενειακές αναμνήσεις μας. Άλλωστε, ποιος μπορεί να ξεχάσει τα παιδικά αστεία και τα ασταμάτητα γέλια που κάναμε, όταν έπρεπε να αποφασίσουμε ποιος θα είναι ο τυχερός που θα φάει το τελευταίο κομμάτι από τον χαλβά; Ποιος μπορεί να ξεχάσει τις μυστικές αποστολές που σκαρφιζόμασταν όλοι μαζί, για να καταφέρουμε να ανακαλύψουμε πού είχε κρύψει η μαμά το πολυπόθητο κουτί του Μακεδονικού Χαλβά;

Ένα αόρατο νήμα αγάπης που μεγαλώνει και ενώνει όλη την Ελλάδα για καλό σκοπό

Διαβάζοντας ξανά όσα έχω γράψει παραπάνω, καταλήγω στο συμπέρασμα πως αυτά που μας δένουν με τους δικούς μας ανθρώπους είναι πάντα εκεί, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, ακόμη και αν δεν φαίνονται. Διότι όσο υπάρχει αυτό το αόρατο νήμα ανάμεσά μας, μπορούμε να μοιραζόμαστε στιγμές, αγαπημένες γεύσεις, διαχρονικές μυρωδιές και ακόμη περισσότερη αγάπη. Αυτό το αόρατο νήμα, λοιπόν, θέλει φέτος να ξετυλίξει ο αγαπημένος μας Μακεδονικός Χαλβάς για να χωρέσει και να ενώσει όλη την Ελλάδα, όμως για να το καταφέρει, χρειάζεται τη βοήθειά μας.

Ακριβώς για αυτό, μέσα από την πλατφόρμα tonimatisagapis.gr, μας προσκαλεί να λάβουμε μέρος σε μία ξεχωριστή δράση, η οποία θα στηρίξει μικρά σχολεία που βρίσκονται σε απομακρυσμένες περιοχές σε όλη την Ελλάδα και θα τους προσφέρει από μία σχολική βιβλιοθήκη.