Oταν το ταπεράκι της Ελληνίδας μάνας έγινε ντοκιμαντέρ! (βίντεο)

Η αλήθεια είναι ότι ένα τάπερ, με το αγαπημένο φαγητό από τη μαμά, πάντα είναι καλοδεχούμενο ανεξαρτήτως της ηλικίας που βρίσκεται ο παραλήπτης γιατί πολύ απλά σαν της μαμάς του φαγητό δεν έχει!

Τα ταπεράκια λοιπόν, είναι οι αφανείς ήρωες. Πηγαινοέρχονται μέσα σε κτελ, τρένα, αεροπλάνα, αυτοκίνητα, ταξί, μέσα σε σακουλίτσες, σε τσάντες, βαλίτσες και έχουν τη δυνατότητα να βρεθούν αναπάσα στιγμή σε οποιοδήποτε σημείο της Ελλάδας αλλά και ολόκληρου του κόσμου.

Τώρα πια, με την κρίση να βρίσκεται στο μάξιμουμ, τώρα που ακόμα και η ξενιτειά είναι πιο κοντά από όσο φάνταζε στην γενιά των 30 η απελευθερωμένη μάνα αυτής ακριβώς της γενιάς, γίνεται πάλι παραδοσιακή Ελληνίδα μάνα, μπαίνει στην κουζίνα, και δημιουργεί προσπαθώντας να σταθεί στο πλευρό του παιδιού της.

Τη χαρακτηριστική αυτή σχέση της Ελληνίδας μαμάς με τα παιδιά της, που περνά ακόμα κι από το καλομαγειρεμένο της φαγητό, ερευνά το ντοκιμαντέρ «Food for love» της Μαριάνας Οικονόμου, που προβάλλεται την Τετάρτη 11 Δεκεμβρίου στο Cinedoc, του Γαλλικού Ινστιτούτου.
Η κάμερά της κατέγραψε τρεις μαμάδες, δύο στην Αθήνα και μια στο Αγρίνιο, την ώρα που ετοιμάζουν το τάπερ για τα παιδιά τους, που βρίσκονται σε Σκοτία, Ρουμανία και Γιάννενα. «Του λέω: σου έχω αγγινάρες, κρέας, μηλόπιτες, σταφίδες. Κι εκείνος αρχίζει και λέει, λέει, λέει, γκρινιάζει. Αλλά μόλις τα δει να δεις χαρά που κάνει», αφηγείται στην ταινία μια από τις μαμάδες, καθώς προσπαθεί να κρύψει τα τρόφιμα στη βαλίτσα.

Η Ελληνίδα μάνα είναι σπάνιο είδος, αλλά όχι υπό εξαφάνιση. «Αυτό με παρότρυνε να κάνω το ντοκιμαντέρ. Εγώ νόμιζα ότι ήταν κάτι πολύ παραδοσιακό, αλλά το αντίθετο», απαντά στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η Μαριάνα Οικονόμου. «Όταν άρχισα να βλέπω όλες μου τις φίλες να στέλνουν ταπεράκια με σπανακόπιτες στα κρυφά, ομολογώ ότι το φαινόμενο με ιντρίγκαρε και θέλησα να το διερευνήσω», μας λέει.
Το «Food for love» έκανε υψηλή τηλεθέαση, τον περασμένο Δεκαπενταύγουστο, στο γαλλογερμανικό κανάλι Arte, όπου προβλήθηκε στο πλαίσιο του ολοήμερου αφιερώματος για την Ελλάδα.

Και τα σχόλια, στα ξένα φεστιβάλ όπου έχει παιχτεί, είναι «κάτι μεταξύ πολύ αστείου και περίεργου», μας μεταφέρει η σκηνοθέτις και εξηγεί: «Απορούν οι ξένοι, πώς είναι δυνατόν οι Ελληνίδες μαμάδες ακόμα να αντιμετωπίζουν μ' αυτό τον τρόπο τα παιδιά τους, σε αυτή την ηλικία. Στην ταινία, προσπαθώ να διεισδύσω στη ψυχολογία αυτής της Ελληνίδας μάνας. Τι σημαίνει το φαγητό στη σχέση με το παιδί της. Ξέρουμε ότι το φαγητό έχει μια συμβολική διάσταση, και στην πραγματικότητα όλη η ελληνική οικογένεια συνδέεται μέσω του φαγητού».

Την κρίνετε αυτή τη σχέση στην ταινία; «Σαφώς υπάρχουν θέματα προς κρίση. Αλλά προσπάθησα να μην την κρίνω, γιατί τα μηνύματα, τα συναισθήματα, είναι πολυεπίπεδα. Θα ήταν πάρα πολύ εύκολο να έκανα μια ταινία και να έλεγα ότι όλο αυτό είναι καταπιεστικό, εξουσιαστικό, ότι καταστρέφει τα παιδιά, κλπ. Βεβαίως, είναι κάτι που ισχύει, αλλά υπάρχουν και πάρα πολλά άλλα που διαμείβονται».
Το «Food for love», δεν έχει σενάριο, συνεντεύξεις, ειδικούς. «Είναι όπως κάνω εγώ τα ντοκιμαντέρ- συνήθως παρακολουθώ όσα συμβαίνουν εκείνη την ώρα», μας θυμίζει η σκηνοθέτις της «οδού Σφακτηρίας» και άλλων βραβευμένων ντοκιμαντέρ.