Ηρώ Σαΐα - Σταύρος Ξαρχάκος: Υπέροχες φωτογραφίες των 6χρονων διδύμων τους

Η Ηρώ Σαΐα αρκετά συχνά δημοσιεύει φωτογραφίες των παιδιών της στον προσωπικό της λογαριασμό στο Instagram.

Μάλιστα με αφορμή τα γενέθλια των διδύμων την 1^η Νοεμβρίου είχε αναρτήσει για πρώτη φορά φωτογραφίες από το μαιευτήριο. Στο πλευρό της ήταν ο σύζυγός της Σταύρος Ξαρχάκος.

«01-11-2016 ⭐️⭐️⭐️⭐️⭐️⭐️
Πέρασαν κιόλας 6 χρόνια από τότε που δυο άγγελοι μπήκαν στη ζωή μας !!
Χρόνια πολλά Αστέρια μας !
Πάντα να λάμπετε !!!», έγραψε η ερμηνεύτρια στην ανάρτησή της.

15 χρόνια μαζί– Δύο παιδιά

Το ζευγάρι τον περασμένο Οκτώβρη συμπλήρωσε 15 χρόνια κοινής ζωής και 7,5 χρόνια γάμου.

«Ακριβώς 15 χρόνια μαζί και ακριβώς 7,5 χρόνια γάμου σήμερα και η ζωγραφιά αυτή είναι η κατάληξη . Υγεία να έχουμε μαέστρο , να παίρνουμε δύναμη από τις ομορφιές , να αντέχουμε !» είχε ευχηθεί η Ηρώ Σαΐα σε ανάρτησή της.

Ο Σταύρος Ξαρχάκος και η Ηρώ Σαΐα είναι παντρεμένοι από το 2015 και το 2016 ήρθαν στον κόσμο τα δίδυμα παιδιά τους, ο Σταύρος και η Μαρία Ιζόλδη.

Ο πρόωρος τοκετός και οι δύσκολες στιγμές

Η σύ­ζυγος του Σταύρου Ξαρχάκου σε συνέντευξή της στη Secret είχε μιλήσει για τις δύσκολες στιγμές της εγκυμοσύνης της όταν της ανακοίνωσαν ότι παρουσίασε χολόσταση, μια ασθένεια κατά την οποία υπήρχε κίνδυνος να γεννηθούν νεκρά τα δίδυμα παιδιά της.

«Παρουσίασα χολόσταση, μια ασθένεια κατά την οποία υπήρχε κίνδυνος να γεννηθούν νεκρά τα παιδιά. Είχε πειραχτεί και το ισχίο μου, οπότε με μια τεράστια κοιλιά έπρεπε να μετακινούμαι με πατερί­τσες κάθε μέρα μέχρι το νοσοκομείο για να κάνω εξετάσεις και για να παρακολουθούμε την κατάσταση, των παιδιών. Γέννησα πρόωρα, τα παιδιά έμειναν στην εντατική γύρω στις 25 μέρες, εγώ έπρεπε να πηγαίνω πρωί και απόγευμα -με τις πα­τερίτσες μου- για να τα βλέπω και να δίνω γάλα. Και φυσικά να ξυπνάω κάθε τρεις ώρες στο σπίτι για να βγάζω γάλα...

Όλα αυτά φυσικά δεν ήταν τίποτα μπροστά στην αγωνία μας για το αν θα τα καταφέρουν τα παιδάκια μας να βγουν καλά από την εντατική. Η εικόνα του διασωληνωμένου νεαγνού δεν θα φύγει ποτέ από το μυαλό μου, δεν θα ξεχάσω την αγωνία των γονιών που, αντί να έχουν τα παιδιά στην αγκαλιά τους, τα βλέπουν σε έναν γυάλινο θάλαμο με σωληνάκια. Δεν θα ξεχάσω όμως και τον καθημερινό αγώνα που δίνουν οι γιατροί και όλο το προσωπικό των νοσοκομείων για να ξεπεράσουν τα παιδάκια τα προβλήμα­τα τους. Όλα αυτά, ευτυχώς, γίνονται μια μακρινή ανάμνηση όταν τα παιδιά έρθουν στην αγκαλιά της μάνας. Το χαμόγελο τους σβήνει κάθε ταλαιπωρία και στενοχώρια».