Ένα ζευγάρι με μωρό, δεκάδες ταξίδια, αμέτρητες εμπειρίες... ή αλλιώς «Make the Long Story Short»

Η Μαρία και ο Σπύρος είναι μαζί πάνω από δέκα χρόνια. Αγαπούν τα ταξίδια, την εξερεύνηση και είναι οι δημιουργοί του Make the Long Story Short, ένα Instagram προφίλ γεμάτο φωτογραφίες από όλον τον κόσμο και προτάσεις για φαγητό, αξιοθέατα και όχι μόνο.

Δύο χρόνια πριν γεννήθηκε η κόρη τους, Υβόννη. Μαζί της έχουν ταξιδέψει στην Ιρλανδία, το Κέιπταουν, τις Βρυξέλλες, το Κατάρ και αυτά είναι μόνο η αρχή.

Για τη Μαρία τα ταξίδια είναι μόρφωση, είναι στάση ζωής. Λίγο πριν το επόμενο ταξίδι τους, μίλησε στο Mothersblog.gr για εμπειρίες που της έχουν μείνει αξέχαστες, το αν και πόσο έχουν αλλάξει τα ταξίδια μετά τον ερχομό της κόρης της και δίνει τις δικές της συμβουλές για τα ταξίδια με παιδιά.

Πώς ξεκινάει η ιστορίας σας με τον Σπύρο;

Μ.Σ. Με τον Σπύρο γνωριστήκαμε στον αεροπορικό χώρο όπου εργαζόμασταν και οι δύο. Μας ένωσε η αγάπη μας για τα ταξίδια, τον αθλητισμό. Έχουμε γενικά κοινά χόμπι, μας αρέσει το διάβασμα. Ταξιδεύαμε και ο κάθε ένας μόνος του πριν γίνουμε ζευγάρι. Εγώ, δηλαδή, από 18 χρονών ήμουν σε ένα αεροπλάνο. Είμαστε μαζί περίπου 10 χρόνια, λίγο παραπάνω, και ξεκινήσαμε να ταξιδεύουμε μαζί αμέσως. Κάθε τρίμηνο, με κάθε ευκαιρία, πηγαίναμε κάπου.

Σε πόσες χώρες έχετε ταξιδέψει μέχρι σήμερα;

Μ.Σ. Έχουμε πάει συνολικά σε περίπου 60 χώρες. Πριν το παιδί, κάναμε σίγουρα έξι ταξίδια τον χρόνο. Δεν είναι πάρα πολλές, δεν είναι και λίγες. Αλλά όταν οι χώρες του κόσμου είναι 197, μόνο στην Ευρώπη να έχεις πάει, έχεις πάει σε πάρα πολλές. Ακόμα όμως έχουμε πολύ. Θέλουμε να πάμε στη Νέα Ζηλανδία, στην Αφρική, την Ανταρκτική, είναι πολλά αυτά που μας λείπουν.

Πώς αποφασίσατε να δημιουργήσετε το Make the Long Story short;

Μ.Σ. Ταξιδεύαμε πάντα πάρα πολύ και οι φίλοι μας μας ρωτούσαν πληροφορίες για κάποιον προορισμό, οπότε αποφασίσαμε να κάνουμε αυτό το προφίλ στο Instagram για να συγκεντρώσουμε και όλα μας τα ταξίδια και πληροφορίες. Έτσι αν κάποιος θέλει να πάει κάπου τον παραπέμπουμε στο ανάλογο story ή post, τα οποία και ανανεώνουμε συνεχώς.

Γιατί επιλέξατε να δώσετε αυτό το όνομα;

Μ.Σ. Όταν μιλούσαμε με τους συναδέλφους για το κάθε ταξίδι, τους φαίνονταν βουνό όλο αυτό. Η πρώτη αντίδραση ήταν πάντα «ποπο ρε παιδί μου, που πήγατε; Τι κάνατε;», οπότε θέλαμε να συμπυκνώσουμε τα ταξίδια μας μέσα από τις αναρτήσεις, να είναι απλά σε αυτόν που μας ακολουθεί και να μην του φαίνεται ένα ταξίδι δύσκολο και βουνό. Να μπορεί να βρει δέκα λεπτομέρειες βασικές που θα του κάνουν ένα ταξίδι απλό.

Το κάθε highlight, λοιπόν, αφορά σε έναν προορισμό και έχει stories που είναι ουσιαστικά ένα travel guide. Πού να πας, πού να μείνεις, πού να φας, τι να δεις. Για αυτό και το «make the long story short».

Σκέφτεστε να δημιουργήσετε και κάποιο blog;

Μ.Σ. Ναι, βέβαια έχουμε ακόμα αρκετό δρόμο γιατί με το παιδί δεν είναι εύκολο, είναι πιο γρήγοροι οι ρυθμοί, αλλά θα το φτιάξουμε σύντομα.

Πολλοί πάντως μας στέλνουν και μας γράφουν «θα πάω εκεί, τι να κάνω;», οπότε έχουμε ένα δίκτυο ταξιδιωτών μας που τους απαντάμε και τους συντροφεύουμε από εδώ. Κάνουμε δηλαδή και αυτό, εάν κάποιος πάει κάπου και δεν ξέρει τι να κάνει, πού να φάει, μας στέλνει και του δίνουμε συμβουλές.

Πλέον μαζί σας ταξιδεύει και η κόρη σας. Πόσο χρονών έκανε το πρώτο της ταξίδι;

Μ.Σ. Η κόρη μας είναι δύο χρονών και έχει πάει σε 10 χώρες. Το πρώτο της ταξίδι το έκανε σε ηλικία 9 μηνών. Ήθελα να έχει ολοκληρώσει τη μετάβαση στις στερεές τροφές, να μην περνάει δηλαδή κάποιο άλμα ανάπτυξης. Γενικά, προτείνω στους γονείς να μην ταξιδέψουν με το μωρό ενώ περνάει κάποιο αναπτυξιακό άλμα.

Το πρώτο ταξίδι ήταν στην Ιρλανδία. Ήταν μία ασφαλής επιλογής. Η πτήση ήταν 3 - 4 ώρες, βραδινή, κάτι που βόλευε γιατί το παιδί κοιμόταν. Πήραμε το βάπτισμα και μετά ξανοιχτήκαμε. Πήγαμε στις Σεϋχέλλες, πήγαμε στο Κατάρ, Ελσίνκι, Ταλίν, στις Βρυξέλλες, Κέιπταουν, Αλάσκα.

Πώς είναι να ταξιδεύεις με ένα μωρό; Ειδικά σε πιο μακρινούς προορισμούς.

Μ.Σ. Οι μεγάλες πτήσεις δεν πρέπει να τρομάζουν τους γονείς. Δεν είναι απαγορευτικές, το αντίθετο θα έλεγα. Στις μεγάλες πτήσεις το παιδί θα κοιμηθεί στην αγκαλιά του γονιού, γιατί μέχρι και την ηλικία των δύο ετών είναι στην αγκαλιά του γονέα που νιώθει όμορφα και ζεστά. Έχει πράγματα να ανακαλύψει στο αεροπλάνο. Τα πρόσωπα, το παιχνιδάκι που θα του δώσει η αεροσυνοδός, το φαγητό. Το παιδί περνάει όμορφα, δεν είναι δέκα ώρες μαρτυρικές για τον γονέα. Εγώ ποτέ δεν το έζησα αυτό και το προτείνω άνετα.

Φοβόσασταν ότι ο ερχομός του παιδιού θα επηρέαζε τα ταξίδια σας;

Μ.Σ. Ξέραμε ότι το παιδί θα έρθει και θα έχει εμάς για γονείς. Θα ήθελα πάρα πολύ να της μιλήσω και να της εξηγήσω όλα αυτά που έχουμε δει. Και αυτό μπορώ όσο συνεχίζουμε να ταξιδεύουμε. Δεν θα ήθελα να μιλάω για μία Μαρία που άνηκε στο παρελθόν και δεν υπάρχει πια. Φοβόμασταν, βέβαια, στην αρχή γιατί με τον ερχομό του παιδιού αλλάζουν τα δεδομένα σου και κάποια πράγματα εκ των πραγμάτων πάνε πίσω.

Τα ταξίδια για εσάς είναι στάση ζωής. Θεωρείς ότι έχουν θετική επίδραση και στο πώς μεγαλώνει η κόρη σας;

Μ.Σ. Ήδη το βλέπω. Στην Αθήνα είναι πιο εσωστρεφής, ενώ στο Κέιπταουν χόρεψε παραδοσιακούς χορούς με Αφρικανούς. Είδε μουσικά όργανα που δεν είχε ξαναδεί. Αυτό που λένε ότι το παιδί δεν καταλαβαίνει, δεν θυμάται, εγώ δεν το πιστεύω. Γιατί το παιδί προσλαμβάνει εικόνες, μυρωδιές, γεύσεις, πρόσωπα. Εξοικειώνεται με διαφορετικές φυλές και μπορεί να μην θυμάται όπως θυμάμαι εγώ τι έκανα το προηγούμενο Σαββατοκύριακο, αλλά έχει εικόνες και ακόμα και οι φωτογραφίες που έχει, θα δώσουν το έναυσμα να ανοίξουμε πάλι τη συζήτηση για το τι κάναμε εκεί. Και θα το θυμάμαι και εγώ μαζί με εκείνη.

Πήγαμε με το παιδί στην Αφρική, κάναμε σαφάρι και είδε από κοντά το λιοντάρι και τη ζέβρα, ενώ εδώ θα ταέβλεπε σε λούτρινα. Για εμένα ήταν μεγάλη συγκίνηση αυτό.

Για εμένα τα ταξίδια είναι μόρφωση. Και μόνο να πατήσεις σε έναν διαφορετικό τόπο, να δεις έναν διαφορετικό ουρανό, διαφορετικά πρόσωπα ακόμα και ένα διαφορετικό φαγητό γιατί είναι και αυτό κομμάτι του ταξιδιού, να μπορείς δηλαδή να γευτείς κάτι που μόνο εκεί θα το έχει, γιατί μόνο εκεί είναι αληθινό και μπορεί να συνδέσει με τη χώρα.

Η μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετωπίσατε ταξιδεύοντας με τη μικρή;

Μ.Σ. Το κουβάλημα. Είναι πολύ ρεαλιστικό αυτό που λέω και κάθε φορά που ταξιδεύουμε αφήνουμε όλο και περισσότερα πράγματα πίσω γιατί συνειδητοποιούμε ότι δεν χρειάζονται όλα αυτά που έχουμε συνηθίσει να χρειαζόμαστε στην Αθήνα. Δεν είναι βέβαια το ίδιο όπως όταν είσαι ζευγάρι, γιατί έχεις το άγχος να κοιμήσεις το παιδί, να το ταΐσεις, να το αλλάξεις. Αυτά γίνονται στο δρόμο. Είναι μία πραγματικότητα που σου δυσκολεύει το ταξίδι. Αλλά και πάλι, καλύτερα που πήγα και δυσκολεύτηκα παρά να πεις ότι δεν θα έχεις καμία ανάμνηση, καμία γεύση από τίποτα.

Επίσης, σε ένα ταξίδι θα έχεις βρει δέκα αξιοθέατα να δεις και με ένα παιδί θα καταφέρεις να δεις τα έξι. Υπάρχουν αυτές οι απώλειες και εκεί που λες ότι θα κάνεις μία ώρα δρόμο, θα κάνεις μίαμιση ώρα. Θέλει καλύτερη οργάνωση.

Συμβουλή που θα έδινες στους γονείς;

Μ.Σ. Αυτό που λένε «α έκανες παιδί και τώρα σε 5 χρόνια θα ξαναβγεις από το σπίτι δεν ισχύει». Τα παιδιά σε όλον τον κόσμο ταξιδεύουν. Τα παιδιά στον Καναδά ταξιδεύουν, τα παιδιά στη Σουηδία βγαίνουν μέσα στο κρύο, τα παιδιά στην Τανζανία βγαίνουν και παίζουν και δεν κολλάνε χίλιες αρρώστιες. Δεν πρέπει να είναι τρομακτικά τα ταξίδια.

Επίσης να σου πω ότι βοηθάει πάρα πολύ το πώς λειτουργεί όλο αυτό με ένα παιδί. Δηλαδή στο αεροπλάνο οι αεροσυνοδοί είναι πάντα πάρα πολύ εξυπηρετικοί με τη μικρή. Μας έχουν το κρεβατάκι του μωρού που είναι πάντα στην πρώτη σειρά, έχουμε προτεραιότητα, δεν έχω περιμένει σε ουρά από όταν έκανα το παιδί. Kαι στα ξενοδοχεία έχουν κρεβατάκι, έχουν καρεκλάκι για φαγητό. Δεν υπάρχει δηλαδή κάποια δυσκολία πρακτική. Γενικά, και στις χώρες που έχουμε πάει μέχρι τώρα τουλάχιστον, ο κόσμος αγαπάει πολύ τα παιδιά.

Έχουμε πολλές μαμάδες που μας ρωτάνε για τα ταξίδια. Φοβούνται, έχουν αμφιβολία και τους ενθαρρύνουμε πολύ. Βέβαια, έχει σημασία και το πόσο εξοικειωμένος είναι και ο γονέας. Εάν δηλαδή δεν έχει ταξιδέψει ποτέ στη ζωή του και θέλει να πάει στο Λονδίνο με το παιδί, θα του φανεί πολύ πιο δύσκολο. Αυτός που έχει εξοικειωθεί με τα ταξίδια στο εξωτερικό, δεν έχει λόγο να τα φοβάται.

Αγαπημένος προορισμός;

Μ.Σ. Είναι δύο. Η Ισλανδία στην οποία έχουμε πάει πάρα πολλές φορές πλέον. Εκεί κάνουμε ταξίδια και μπαίνουμε πιο βαθιά στην κουλτούρα. Αν και είναι μία χώρα της Ευρώπης είναι ένας τόπος καταπράσινος ή κατάλευκος ανάλογα με την εποχή. Τα βουνά εναλλάσσονται συνέχεια με ποτάμια, με καταρράκτες. Αλλάζει συνέχεια το τοπίο. Τη μία είναι σεληνιακό, την άλλη μαύρο από τη λάβα, το βράδυ βλέπεις το βόρειο σέλας.

Ένα άλλο ταξίδι το οποίο είναι μάθημα ζωής είναι η Ιαπωνία. Οι άνθρωποι εκεί είναι πολύ διαφορετικοί, έχουν άλλη νοοτροπία τελείως, κάθε 5 λεπτά είναι και ένα μάθημα ζωής σε εκείνη τη χώρα. Θα σου πω ένα παράδειγμα για αυτό. Είδαμε στο δρόμο μία μαμά και ένα παιδί που του έπεσε το παγωτό. Η μαμά έβγαλε πανάκι το μάζεψε, φτυαράκι το σκούπισε, δικό της σακουλάκι για το πετάξει και μετά το σκούπισε ξανά με πανάκι για να μην αφήσει λεκέ. Ένα ακόμα περιστατικό θυμάμαι όταν περπατούσαμε στον δρόμο και ακούσαμε ξαφνικά μουσική, φωνές, τραγούδια. Στρίψαμε σε ένα σοκάκι και ήταν περίπου 15 γυναίκες πάνω από 70 χρονών που χορεύανε στον δρόμο και απλά διασκεδάζανε τους περαστικούς. Δεν ήταν στο σπίτι τους μπροστά από την τηλεόραση. Ήταν έξω και παρήγαγαν πολιτισμό.

Σχεδιάζετε ήδη το επόμενο ταξίδι;

Μ.Σ. Το επόμενο ταξίδι θα είναι κρουαζιέρα. Στην αρχή πίστευα ότι ταξίδι με κρουαζιέρα δεν θα μου ταιριάξει, όμως ειδικά με το παιδί είναι πολύ βολικό γιατί έχεις μία βάση και μετακινείσαι με τη βάση σε διαφορετικά μέρη. Είχαμε πάει με κρουαζιέρα τον περασμένο Μάιο στην Αλάσκα. Αλλάξαμε 4-5 πόλεις όντας μέσα στο κουραζιερόπλοιο. Ήταν πολύ πιο εύκολο με το παιδί γιατί είχαμε το καρότσι και σε κάθε προορισμό το βγάζαμε και πηγαίναμε.

Αυτή τη φορά θα πάμε στο Μαϊάμι και από εκεί θα κατέβουμε με κρουαζιέρα στην Κολομβία.

Στα stories βλέπουμε και μερικούς προορισμούς εντός Ελλάδας. Θα έχετε και περισσότερούς;

Μ.Σ. Ναι θα έχουμε. Έχουμε στο νου μας κάποια νησιά τα οποία είναι πραγματικά μαργαριτάρια.