Ελιάνα Χρυσικοπούλου: «Έχω κόρες ή δύο Σπάιντερμαν;»
H Ελιάνα Χρυσικοπούλου κρατά ένα λουλουδένιο στεφάνι.
Η ανάρτηση της παρουσιάστριας στο Instagram.
Η Ελιάνα Χρυσικοπούλου αρκετά συχνά μοιράζεται στα social media πράγματα που κάνει τις κόρες της στον ελεύθερο χρόνο τους.
Προσπαθεί να είναι μια μαμά που δεν καταπιέζει τις κόρες της, καθώς βασική της επιθυμία είναι η ευτυχία τους.
«Θέλω όπως κάθε γονιός, να είναι ευτυχισμένες. Το μόνο που εύχομαι είναι η ευτυχία τους ποτέ να μην επιβαρύνει κάποιον άλλο», είχε πει σε παλιότερη συνέντευξή της στο Οκ.
Οι δραστηριότητες με τις κόρες της
Τα ενδιαφέροντα της Βικτώριας και της Ισαβέλλας δεν περιορίζονται μόνο στα παιχνίδια με κουκλάκια, στο μπαλέτο ή τις κατασκευές. Λατρεύουν το κολύμπι, την τοξοβολία, το paintball, το πατίνι, την αναρρίχηση.
Είναι σχεδόν …ατρόμητες καθώς δεν φοβούνται τα ύψη – σε αντίθεση με τη μαμά τους – και ενθουσιάζονται κάθε φορά που δοκιμάζουν κάτι καινούργιο.
Τις προάλλες η Ελιάνα Χρυσικοπούλου απαθανάτισε τις κόρες της να κάνουν αναρρίχηση και αναρωτήθηκε: « 'Εχω κόρες ή 2 Σπάιντερμαν;»
Οι μικρές έχουν μια άνεση στο σκαρφάλωμα. Πρόσφατα είχαν πάει σε γνωστό πάρκο αναψυχής και τα κορίτσια πραγματικά ενθουσιάστηκαν.
Τον ενθουσιασμό τους δεν συμμερίστηκε η δημοσιογράφος καθώς έχει ακροφοβία. Έκανε όμως την προσπάθειά της και όπως έγραψε:
«Αυτό το κλισέ «κάνε κάθε μέρα κάτι που σε φοβίζει», μην το παίρνεις τοις μετρητοίς. Σου μιλάει ένας άνθρωπος ακροφοβικός, που έχει περάσει τον ξύπνιο του να βαστιέται από κουπαστές και τον ύπνο του να βλέπει (μέχρι και πρόσφατα) εφιάλτες ότι πέφτει από μπαλκόνια και (τι ειρωνία) δεντρόσπιτα.
Και να ‘μαι τώρα στο δάσος, σκαρφαλωμένη σε σχοινιά και (ασταθέστατες) σκάλες και γέφυρες, επειδή οι κόρες ζήτησαν να ανέβω κι εγώ διότι «έλα, μαμά, θα είναι ωραία».
Καθόλου ωραία δεν ήταν η ταχυπαλμία, ούτε το πλάκωμα στον θώρακα, ούτε ο πόνος στις ιδρωμένες παλάμες από το σφίξιμο στα σύρματα, απ’ τα οποία κρατιόμουν σαν να ήταν η τελευταία μου ελπίδα. Ωραία ήταν όμως να τις βλέπω να γυρίζουν πίσω για να δουν πως τα πάω, να μου λένε «μαμά, μπορείς!», να με περιμένουν, να τους χαμογελάω και να μου χαμογελάνε πίσω με κατανόηση και υπομονή.
Κανέναν φόβο δεν ξεπέρασα σήμερα, ωστόσο το ψυχικό όφελος της ημέρας κρίνεται ως ανεκτίμητο».
