Όλα θα ήταν διαφορετικά αν μεγάλωνα έχοντας δίπλα μου τη μητέρα μου

Η μητέρα μου αυτοκτόνησε όταν ήμουν τεσσάρων ετών. Έζησα με τον παππού μου έκτοτε. Ο πατέρας μου ζούσε σε άλλο μέρος. Συναισθηματικά δεν ήμουν ποτέ κοντά με τον παππού μου έτσι δεν είχα κανέναν γονιό για να μιλήσω σε καθημερινή βάση.

Πάντα ήθελα μια μητέρα.

Πάντα ήθελα μια μητέρα. Ως παιδί, υποκρινόμουν ότι υπήρχε μια μητέρα που με άκουγε και με καθησύχαζε κάθε φορά που ένιωθα μόνη. Τη φανταζόμουν να με κρατά στην αγκαλιά της, όσο έπαιζα με τα μαλλιά μου. Το έκανα αυτό κάθε βράδυ που έπεφτα στο κρεβάτι για ύπνο. Πάντα δυσκολευόμουν να κοιμηθώ αλλά τα όνειρα που έκανα (ότι είχα μητέρα) με ηρεμούσαν και κατάφερναν να με βάλουν για ύπνο.

Καθώς μεγάλωνα το πρόβλημα αυτό γινόταν όλο και πιο έντονο. Κάθε γυναίκα, που έμοιαζε με την ιδανική μητέρα που θα μπορούσα να έχω, τη φανταζόμουν για δική μου μαμά. Θα μπορούσα να κάνω ότι μου ζητούσε. Θα ήμουν υπάκουη και θα συμπεριφερόμουν σωστά.

Ως έφηβη, η λαχτάρα για μια μητέρα εντάθηκε. Ήταν τρελό. Κάθε γυναίκα που έβλεπα και μου άρεσε η προσωπικότητα και η συμπεριφορά της, τη φανταζόμουν ως μητέρα μου. Ένιωθα ηλίθια που το έκανα αυτό, αλλά ήμουν και τόσο απελπισμένη. Δεν μπορούσα να το σταματήσω. Ακόμα και σήμερα, εξακολουθώ να είμαι εκείνο το μικρό παιδί που λαχταρά να αποκτήσει μια μητέρα.

Μεγάλωσα μαθαίνοντας για πράγματα που μόνο μια μαμά θα μπορούσε να μιλήσει στην κόρη της, από περιοδικά και ταινίες ενώ από το σχολείο με απέβαλλαν επειδή ήμουν όπως ανέφεραν... «συναισθηματικά ασταθές παιδί».

Μεγάλωσα ως εγωίστρια. Αυτό που με ενοχλούσε περισσότερο ήταν η ερώτηση που μου έκαναν οι φίλες μου: «Πού είναι η μητέρα σου;». Έπρεπε να πω ένα ψέμα ενώ μέσα στο κεφάλι μου ξαναζούσα τη στιγμή που έπεφτε χωρίς αισθήσεις μπροστά στα μάτια μου. Δεν μπορούσα να πω σε κανέναν ότι η μητέρα μου αυτοκτόνησε.

Είχα κατάθλιψη για χρόνια και αποφάσισα να επισκεφτώ μια ψυχολόγο. Η γιατρός είναι μητέρα δύο αγοριών. Η συμπεριφορά της ταίριαζε με τη συμπεριφορά της μητέρας που θα ήθελα να είχα και εγώ. Θα ήθελα να ήμουν κόρη της. Αν και έχω σταματήσει να την επισκέπτομαι, όταν κλαίω, φαντάζομαι να με παρηγορεί και να μου λέει ότι «όλα θα πάνε καλά», όπως θα έκανε κάθε μάνα αν έβλεπε το παιδί της να στενοχωριέται.

Ξέρω ότι αυτό δεν θα τελειώσει ποτέ. Αυτή η λαχτάρα για μια μητέρα.

Είμαι 29 χρονών τώρα και ενώ θα έπρεπε να μπορώ να πάρω τη ζωή μου στα χέρια μου δεν μπορώ. Είμαι συναισθηματικά ασταθής.

Μέσα μου ζει ακόμη αυτό το μικρό κορίτσι που μεγάλωσε χωρίς μητέρα και που εξακολουθεί να ουρλιάζει για προσοχή. Η απουσία της μητρικής φιγούρας από τη ζωή μου, επηρεάζει την απόφασή μου για το αν θέλω ή όχι να δημιουργήσω μια δική μου οικογένεια. Φοβάμαι πολύ να κάνω δική μου οικογένεια.

Όλα θα ήταν διαφορετικά αν μεγάλωνα έχοντας δίπλα μου τη μαμά μου και αναρωτιέμαι συνέχεια: πώς θα ήταν η ζωή μου ή πώς θα ήμουν εγώ αν είχα την μητέρα που λαχταρούσα από μικρή...

^{*ελεύθερη μετάφραση}