«Τα αξέχαστα χρόνια μου στο Μουσικό!» Το πιο ξεχωριστό σχολείο έχει γενέθλια! (εικόνα)

Της Ελένης Κεχαγιά

Φέτος κλείνει τα 25 του χρόνια. Εχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που έκλεισα τη σχολική πόρτα του Μουσικού πίσω μου. Το να είσαι μαθητής στο Μουσικό στα μετέπειτα χρόνια της ζωής είναι κάτι σαν να έχεις πάρει το... χρίσμα!
«Είσαι από το Μουσικό;», «Τον βλέπεις αυτόν στην ορχήστρα; Είναι από το μουσικό!», «Γνώρισα μια κοπέλα σήμερα, και η φίλη της ... μάντεψε! Είναι συμμαθήτριά μου από το μουσικό!».

Αυτά και άλλα πολλά ακούν οι κοντινοί και αγαπημένοι, οι οποίοι πολλές φορές κοιτούν με περίεργεια. Αλλά τους καταλαβαίνω. Δεν ξέρουν πώς είναι να είσαι από το Μουσικό!

Το Μουσικό καταρχήν δεν είναι σχολείο. Είναι ιδέα! Ένα σχολείο όπου έκανες, εννιάωρα και δεκάωρα τα πρώτα χρόνια, και όμως όταν ερχόταν η ώρα να φύγεις έλεγες «Κιόλας;». Ένα σχολείο γεμάτο παιδιά με ταλέντο και δημιουργία. Άλλα περισσότερο, άλλα λιγότερο αλλά πάντως κάποιος τους έδωσε την ευκαιρία να το καλλιεργήσουν. Δε χρειάζοταν και δε χρειάζεται να ξέρεις μουσική στην πρώτη γυμνασίου. Όλα ξεκινούν από την αρχή. Χρειαζόταν όμως να αντιλαμβάνεσαι την μουσική.

Ένα σχολείο που περπατούσες και άκουγες τραγούδια και νότες. Ένα σχολείο που τα παιδιά μαζεύονταν στο διάλλειμα και τραγουδούσαν. Μαζί και οι καθηγητές. Ένα σχολείο που το πιάνο υπήρχε μέσα στην τάξη. Ένα σχολείο που σου άνοιγε τους ορίζοντες. Ευρωπαϊκή, παραδοσιακή, βυζαντινολογία, όργανα επιλογής, μουσικά σύνολα, πιάνο, θεωρία, αρμονία, ορχήστρα, καλλιτεχνικά, θέατρο, φωτογραφία, τζαζ, μουσική κινηματογράφου...

Ένα σχολείο που από τότε που άνοιξε ακούω ότι θα το κλείσουν. Ένα σχολείο που στις λιακάδες βγαίναμε στην εξοχή και κάναμε μάθημα.
Ένα σχολείο που ακόμα και οι κοπάνες είχαν άλλη χάρη! Ένα σχολείο όπου ακόμα και οι καθηγητές των κανονικών μαθημάτων αγαπούσαν και γνώριζαν μουσική. Ένα σχολείο που ωριμάζει τα παιδιά. Πρέπει να συνεργαστείς, να αφήσεις πίσω σου το πόσο μεγάλο ταλέντο είσαι. Πρέπει να δουλέψεις σε ομάδα, πρέπει να συνεργαστείς γιατί έχεις συναυλία μπροστά σου!

Σήμερα, υπάρχουν πολλοί σπουδαίοι μουσικοί ανάμεσά μας. Τους βλέπετε στην τηλεόραση, ακούτε τη μουσική τους και τα τραγούδια τους στο ραδιόφωνο, αγαπάτε τα έργα τους. Μπορεί να μαθαίνουν τα παιδιά σας μουσική. Είναι μέλη κάποιας μπάντας ή κάποιας ορχήστρας.
Ναι! Είμαστε παντού, είναι αλήθεια! Σχεδόν το 50% αυτών των ανθρώπων είναι παιδιά του Μουσικού. Και το αγάπησαν πολύ αυτό το σχολείο. Κάποιοι μάλιστα επέστρεψαν πίσω, αυτή τη φορά ως καθηγητές. Κάποιοι, όπως εγώ, τους παρακολουθώ από μακριά ή από κοντά (δεν έχει σημασία), και χαίρομαι τόσο γι' αυτούς. Κάνω κι εγώ ό,τι μπορώ για να προβάλλεται η δουλειά τους. Όχι γιατί πρέπει, αλλά γιατί το αξίζουν.

Αρκετοί από εμάς δεν γίναμε ούτε μουσικοί, ούτε τραγουδιστές, ούτε μαέστροι, ούτε συνθέτες. Όμως όλοι γίναμε άνθρωποι που η μουσική, μας ορίζει. Γιατί ο άνθρωπος κάνει τη μουσική και η μουσική τον άνθρωπο!

Εύχομαι κι ελπίζω ότι αυτό το σχολείο- που έχει αρκετά προβλήματα αλλά δεν είναι της παρούσης- να συνεχίζει να υπάρχει, να μεγαλώνει, να δημιουργεί και να γεννά πολιτισμένους ανθρώπους. Α! Εύχομαι επίσης και τα παιδιά μου να πάνε εκεί!

Χρόνια πολλά ΠΜΓΛΠ!
Χρόνια πολλά καθηγητές που αγαπάτε τόσο πολύ αυτό το σχολείο!
Χρόνια πολλά μαθητές, να προσέχετε το σχολείο σας και αυτά που σας μαθαίνουν. Κάποια στιγμή θα καταλάβετε γιατί!
Χρόνια πολλά παλιοί συμμαθητές που ακόμη κι αν έχουμε χαθεί, έχουμε κάτι που μας ορίζει και κρατά τη σχέση μας ζωντανή!
Χρόνια πολλά Μουσικό! Συνέχισε να ανοίγεις τους ορίζοντες στα παιδιά!
Χρόνια πολλά Δημήτρη Αντωνιάδη! Ξέρεις εσύ!

«Το τραγούδι θα πω του σχολειού που μιλά,
του σχολειού που τραγουδά,
κάτι ντο ρε μι, κάτι a b c, θα ακούσετε εκεί,
ήχους, λέξεις, συλλαβές, από παιδικές φωνές,
ντο ρε μι φα σολ λα σι ντο, ούτε μέρα δεν περνά,
δίχως μελωδίες να ακουστούν, στο σχολείο μας που τραγουδά!»