«Βοήθεια για την Σερβία»: Μια προσωπική ιστορία από κάτοικο της χώρας για το πώς βίωσαν τις καταστροφικές πλημμύρες

Της Εύης Ματίεβιτς

Πρωτοείδα μια λακούβα με νερό πίσω από το σπίτι της πεθεράς μου και μου φάνηκε περίεργο, καθώς ενάμιση χρόνο που ζω στη Σερβία, δεν είχα ξαναδεί κάτι τέτοιο! Περπατώντας αντίκρισα μια μεγάλη -σχεδόν σαν λίμνη- νερολακούβα, στο δρόμο κοντά στο σπίτι μου. Έπρεπε να πάω στην δουλειά, δεν μπορούσα όμως να την περάσω. Μάλιστα τα αμάξια που προσπάθησαν, είχαν εγκλωβιστεί στο νερό.

Ξεκίνησα άλλη διαδρομή, όμως παντού υπήρχαν λακούβες με νερό, όπου περνούσαν τα αυτοκίνητα και με έβρεχαν... Ο δυνατός αέρας, σε συνδυασμό με την δυνατή βροχή, σε έκανε -κυριολεκτικά- ό,τι ήθελε! Όλα αυτά με έβαλαν σε σκέψεις πως σε κάτι τέτοιες νεροποντές ακούμε ότι πεθαίνει κόσμος, ότι πνίγηκαν άνθρωποι και ένα σωρό άλλα... Τελικά κατάφερα να φτάσω στην δουλειά, αλλά το μόνο που σκεφτόμουνα είναι πώς θα γυρίσω πάλι πίσω στο σπίτι μου.

Όταν κατάφερα να γυρίσω σπίτι, άρχισα να διαβάζω στα μέσα για τις πρώτες καταστροφές από τις πλημμύρες, που όμως έλεγαν ότι δεν υπήρχαν νεκροί και όλα ήταν υπό έλεγχο! Τα σχολεία όμως θα έπρεπε να παραμείνουν κλειστά. «Αν όλα είναι καλά, γιατί τα σχολεία θα πρέπει να είναι κλειστά», αναρωτήθηκα. Η δικαιολογία ήταν ότι επειδή τα περισσότερα παιδιά πάνε σχολείο με τα πόδια, δεν είναι σωστό να βραχούν και μείνουν βρεγμένα στο μάθημα. «Χμ λογικό, σκέφτηκα, από την μία, αλλά από την άλλη κήρυξαν την χώρα σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης»!

Καθίσαμε σπίτι μας, «στεγνά και ήρεμα», βλέποντας έξω τον αέρα και την βροχή και ακούγαμε σιγά σιγά για το μέγεθος της καταστροφής. Έπρεπε την επόμενη μέρα να πάω ξανά για δουλειά, όμως και πάλι είχε γεμίσει ο δρόμος με νερά και προσπαθούσαν να τα τραβήξουν ώστε να μην δημιουργηθεί πρόβλημα.

Άνοιξαν τα φρεάτια και το νερό έπεφτε με τόση μανία μέσα, ενώ τα λεωφορεία δεν εκτελούσαν τις διαδρομές τους εκείνη την ώρα. Όταν γύριζα σπίτι και εφόσον οι αρμόδιοι είχαν καταφέρει να αντλήσουν τα νερά, στο δρόμο υπήρχαν απομεινάρια από αυτοκίνητα που εγκλωβίστηκαν στα λασπώδη νερά. Ζάντες, προφυλακτήρες υπήρχαν σκορπισμένα εδώ και εκεί.

Η χειρότερη ημέρα ήταν η Παρασκευή. Τότε συνειδητοποιήσαμε ότι πραγματικά η χώρα είναι σε έκτακτη ανάγκη και όσο και αν στο σπίτι σου είσαι στεγνά και καλά με την οικογένεια σου, δεν μπορεί όλο αυτό που συμβαίνει γύρω σου να μην σε επηρεάσει.

Πηγαίνοντας στο σούπερ μάρκετ για να ψωνίσω βλέπω ουρές από κόσμο. «Μπα, λέω, σιγά δεν έχουμε και πόλεμο»! Είχα όμως ξεχάσει. Μας κήρυξαν σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης και αν κάτι ξέρει καλά ο λαός της Σερβίας είναι τι σημαίνει έκτακτη ανάγκη.

Μετά άρχισαν τα τηλέφωνα από γνωστούς. Φίλες και συνάδελφοι που έμεναν στην πόλη Ομπρένοβατς, μόλις λίγο έξω από το Βελιγράδι, μας έλεγαν ότι είχαν πλημμυρίσει τα διαμερίσματά τους και είχαν εγκλωβιστεί μαζί με τους γείτονες και ζητούσαν βοήθεια.

Προσπαθούσαμε όλοι να βοηθήσουμε. Ψάχναμε τα τηλέφωνα για τους διασώστες, στέλναμε μηνύματα σε κανάλια και ραδιοφωνικούς σταθμούς, σε άλλους γνωστούς και γείτονες, γιατί να πιάσουμε γραμμή για διάσωση ήταν πολύ δύσκολο. Στάτους μεταφέραμε στο facebook ώστε με κάποιο τρόπο να το μάθουν.

Στο σπίτι μου λέει ο σύζυγός μου ότι οι αρχές ενημέρωσαν να μην πίνουμε νερό από την βρύση, καθώς μπορεί να αρρωστήσουμε και πρέπει να πάρουμε εμφιαλωμένα. Βγαίνω αμέσως έξω και πάω στο μίνι μάρκετ της γειτονίας για να αγοράσω ,αλλά ακόμα και εκεί είχε ουρές από κόσμο και νερό δεν υπήρχε καθόλου.

Στο σπίτι μας είχαν κόψει το ρεύμα, αλλά πίστευα ότι θα έρθει γρήγορα, καθώς την ημέρα γίνονταν συχνές αλλά μικρές διακοπές ρεύματος. Φύγαμε από το σπίτι και πήγαμε στο σούπερ μάρκετ μέχρι να περάσει η ώρα και να επανέλθει το ρεύμα. Στο σούπερ μάρκετ γινόταν χαμός από κόσμο, ενώ τα ράφια με εμφιαλωμένο νερό, άδεια. Μερικά ανθρακούχα νερά είχαν μείνει μόνο -ζήτημα καμιά 15αρια- αλλά και αυτά τα αγόραζε ο κόσμος. Οι ουρές στα ταμεία μεγάλες ..

Όταν επιστρέψαμε σπίτι, το ρεύμα δεν έχει έρθει ακόμα. Ανάψαμε κεριά αλλά την μικρή μου κόρη την έπιασε υστερία, καθώς δεν έχει ξαναβιώσει διακοπή ρεύματος, ειδικά βράδυ. Δεν μπορούσαμε εύκολα να την ηρεμίσουμε και τελικά αποκοιμήθικε στον καναπέ. «Εμείς καλά είμαστε, σκέφτηκα, αλλά οι υπόλοιποι»; Σκέφτεσαι τους έξω ,τους δίπλα, τους φίλους σου, γνωστούς σου.

Το ρεύμα ήρθε το πρωί και ενημερώθηκα για όσα έγιναν το περασμένο βράδυ. Λεωφορεία γεμάτα άνδρες εθελοντές έφυγαν να πάνε σε πόλεις, όπως το Σάμπατς, για βοήθεια. Οι πλημμύρες ήταν τρομερές, κόντευαν να χαθούν ολόκληρες πόλεις. Σε διάφορα σημεία στο Βελιγράδι συγκέντρωναν είδη πρώτης ανάγκης για να βοηθήσουν τον κόσμο και σε πολλά σημεία είχαν στρωθεί κρεβάτια για όσους μείναν άστεγοι.

Πόσα δεινά έχει περάσει αυτός ο λαός, πόσα «χτυπήματα» ακόμα θα δεχθεί. Όμως υπερήφανοι προσπαθούν με κάθε τρόπο να βοηθήσουν. Ο κάθε ένας δίνει ό,τι τους περισσεύει και στέλνουν sms από τα κινητά για να συγκεντρωθούν χρήματα για βοήθεια. Ανακοινώθηκαν και διάφοροι τρόποι για το πώς ο κόσμος από το εξωτερικό μπορεί να βοηθήσει.

Η κατάσταση σε κάνει να αγχώνεσαι για εσένα, για τους δίπλα, για όλους και για όλα. Ναι, είμαστε καλά με την οικογένεια μου, το σπίτι μας δεν έχει πλημμυρίσει, αλλά δεν μπορείς να αγνοήσεις όλα όσα συμβαίνουν γύρω σου στην χώρα που μένεις..

Μια προσευχή και μια βοήθεια για τους Σέρβους που πραγματικά δίνουν ό,τι έχουν για να βοηθήσουν τους πληγέντες, αλλά χρειάζονται την βοήθεια του κόσμου.

ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ την βοήθεια του κόσμου. Γιατί η βροχή μπορεί αύριο να σταματήσει, η καταστροφή όμως είναι μεγάλη...