Η άλλη άποψη: «Νομίζω ότι δε θέλω να γίνω μητέρα και αυτό δε θα έπρεπε να σοκάρει»

Πριν βιαστείτε να την κρίνετε, αξίζει να διαβάσετε τι έγραψε στο μπλογκ Thoughtcatalog.com, για την απόκτηση παιδιών. Η λεπτομέρεια που κάνει τη διαφορά: Η Λέιφολτζ όπως σημειώνει και η ίδια, λατρεύει τα παιδιά, δουλεύει μαζί τους και έχει και τέσσερα αδέρφια τα οποία υπεραγαπά.

«Λατρεύω τα παιδιά. Σχεδόν πεθαίνω γι'αυτά, αρκεί να μην είμαι υποχρεωμένη να ασχολούμαι μαζί τους ως το τέλος της ζωής μου. Και νομίζω ότι πρόκειται για μια εξαιρετικά λογική άποψη. Ωστόσο, κάθε φορά που εξηγώ ότι δεν αισθάνομαι μεγάλη επιθυμία να γίνω μητέρα και ότι δεν έχω το μητρικό ένστικτο, οι άνθρωποι δείχνουν σοκαρισμένοι, σαν να είναι το μοναδικό πράγμα που αξίζει για μια 20χρονη γυναίκα.

Μου απαντούν συνήθως: «Μα, εσύ δουλεύεις με παιδιά, έχεις τόσο καλή σχέση μαζί τους! Επιπλέον έχει τέσσερα αδέλφια!».
Η ακόμη: «Πίστεψέ με, θα αλλάξεις γνώμη». Μπορώ να καταλάβω την πρώτη αντίδραση γιατί βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα. Δουλεύω πράγματι με μικρά παιδιά, τα οποία με λατρεύουν και έχω τέσσερα αδέλφια και αδελφές.

Η δεύτερη φράση είναι που με βγάζει εκτός εαυτού. Πράγματι, είναι πιθανόν να αλλάξω γνώμη. Ίσως κάποια μέρα ερωτευθώ έναν άνδρα με τον οποίο θα θέλω να κάνω παιδί. Θα μείνω ίσως έγκυος χωρίς να το έχω αποφασίσει και θα κρατήσω το παιδί. Και ξέρω ότι θα το αγαπούσα το παιδί μου. Αλλά όταν οι άνθρωποι μου λένε ότι θα μου συμβεί σε κάθε περίπτωση για τον απλό λόγο ότι οι γυναίκες δίνουν ζωή από την αρχή αυτού του πλανήτη, δυσκολεύομαι να το δεχτώ.

Φυσικά έχω κι εγώ ήδη σκεφθεί, για λίγο, πώς θα μοιάζει η ζωή μου στο μέλλον, όπως το κάνουν οι νέες γυναίκες στην ηλικία μου. Το σκέφτομαι όταν καταλαβαίνω πόσο μου αρέσει να εργάζομαι σε παιδικό σταθμό ή όταν παίρνω ένα μωρό στην αγκαλιά μου και παρατηρώ τις γραμμές του προσώπου του ενώ οι ήχοι που βγάζει με κάνουν και τρεμουλιάζω από χαρά. Δεν είμαι αναίσθητη.

Αλλά όταν φαντάζομαι τον εαυτό μου με ένα νεογέννητο, με το δικό μου παιδί, όταν ξέρω ότι θα είμαι υπεύθυνη για τη ζωή και το μέλλον του, αυτό με τρομοκρατεί. Χάνω αυτόματα κάθε όρεξη να γίνω μητέρα.

Δεν θα έπρεπε να δικαιολογούμαι αλλά δείχνει απαραίτητο. Πιστεύω ότι το γεγονός να αγαπάς τα παιδιά και να είσαι ικανός να δώσεις ζωή δεν σημαίνει αυτόματα ότι είσαι φτιαγμένος για μητρότητα. Δεν έχω διάθεση να αφοσιωθώ αποκλειστικά σε ένα άτομο και να του δώσω όλα όσα μπορώ αν πρόκειται στο τέλος να αντιληφθώ ότι αυτό δεν είναι αρκετό στη ζωή.

Την ίδια στιγμή λατρεύω τη μητέρα μου. Είναι η καλύτερή μου φίλη και αναγνωρίζω τις θυσίες που υπέστη για να μας μεγαλώσει, παρατώντας τη δουλειά της. Έκανε πάντα αυτό που έπρεπε και για να είμαι ειλικρινής πιστεύω ότι ποτέ δεν θα είμαι στο ύψος των περιστάσεων απέναντί της.

Όσο περίεργο κι αν ακούγεται εξαιτίας αυτής της τέλειας διαπαιδαγώγησης είναι που δεν θέλω να γίνω μητέρα. Ίσως γιατί απέκτησα όσα ήθελα μεγαλώνοντας θα συγκρίνω πάντα τον εαυτό μου με τους γονείς μου. Θα αισθάνομαι υποχρεωμένη να εγκαταλείψω τη δουλειά μου για να γίνω καλή μητέρα και αυτό είναι κάτι που δεν μπορώ να το κάνω.

Υπάρχουν κι άλλοι λόγοι που δεν θέλω να γίνω μητέρα. Μου αρέσουν για παράδειγμα οι στιγμές που είναι μόνη. Αφήνω τότε τις συγκινήσεις μου να με κατακλύζουν, σκέφτομαι την καριέρα μου. Εξάλλου οι ερωτικές σχέσεις που έχω δεν είναι ποτέ τόσο μακρόχρονες ώστε να σκέφτομαι το γάμο ή τα παιδιά. Δεν μπορώ να φάω σωστά τρεις φορές την ημέρα, δεν μου αρέσει να ξυπνάω το πρωί και δεν μου αρέσει να ξεκινάω τη μέρα μου πριν τις 9.

Μου αρέσει να γράφω. Γιατί λοιπόν θα έπρεπε να εγκαταλείψω αυτό το πάθος επειδή υποτίθεται ότι θα ήμουν αναγκασμένη; Όλα αυτά δεν μου φαίνονται πολύ λογικά. Θέλω απλά να μου δοθεί επιλογή, να μη δείχνουν σοκαρισμένοι όταν λέω ότι δεν θέλω να γίνω μητέρα και να σταματήσουν να μου λένε ότι θα αλλάξω γνώμη.

Ξέρω ότι όλα όσα σκέφτομαι στα 21 χρόνια μπορεί να μην ισχύουν αργότερα. Ίσως συναντήσω κάποιον που θα ερωτευθώ και η ιδέα να αποκτήσω μαζί του παιδί θα μου φανεί τότε το φυσικότερο πράγμα στον κόσμο. Αλλά δεν είναι αυτό το ζήτημα.

Το ζήτημα είναι ότι όλες οι γυναίκες δεν ονειρεύονται να ζήσουν σε μια μικρή φωλίτσα με τον ιδεώδη σύζυγο. Αν προτιμώ να ζήσω μόνη μου σε ένα ωραίο διαμέρισμα με το σκύλο μου, είναι δικαίωμά μου. Και ελπίζω μια μέρα αυτό να μη σοκάρει πια κανέναν».