Βαγγέλης Λιακόγκονας: Ο δημοσιογράφος του Mega μας μιλάει για το bullying που είχε υποστεί μικρός

Αμέσως επικοινώνησα μαζί του προκειμένου να μου απαντήσει σε κάποιες ερωτήσεις σχετικά με την άσχημη εμπειρία που δέχθηκε σε τρυφερή ηλικία και με αφορμή την παγκόσμια ημέρα σχολικού εκφοβισμού του ζήτησα να στείλει το δικό του μήνυμα στα παιδιά εκείνα που έχουν βιώσει κάτι ανάλογο αλλά και στους γονείς τους.

Από τη Μαρκέλλα Σαράιχα

1. Σε τι ηλικία δήχθηκες για πρώτη φορά σχολικό εκφοβισμό από τους συμμαθητές σου και με ποιον τρόπο;
Στα 8-9 μου χρόνια εξαιτίας των παραπανίσιων κιλών μου και του στραβισμού που είχα, για τη θεραπεία του οποίου έπρεπε να κλείνω το ένα μάτι μου με γάζα ακόμη και εν ώρα μαθήματος. Λίγο αργότερα και επειδή έκανα παρέα με κάποια κορίτσια επειδή δεν συμμετείχα σε αθλοπαιδίες. Κάποιοι συμμαθητές με έβριζαν, άλλοι με χτύπησαν είτε, δύο φορές, μου έσπασαν τα γυαλιά...

2. Πόσο καιρό διήρκησε; Το μοιράστηκες με τους γονείς σου ή τους φίλους σου;
Συνολικά διήρκησε γύρω στα δύο έτη, ωστόσο εξαρχής μιλούσα σε γονείς και φίλους, με αποτέλεσμα οι πρώτοι να προβούν σε "κινήσεις διάσωσης", κι έτσι το φαινόμενο έπαψε για μένα πριν το Γυμνάσιο.

3. Σου δημιούργησε πρόβλημα στις διαπροσωπικές σου σχέσεις αλλά και στην επιλογή του επαγγέλματος σου;
Σαφώς. Θέλω να υπογραμμίσω ότι με έφτασε στο σημείο να το θεωρήσω, προς στιγμήν, τρόπο λειτουργίας της σχολικής κοινωνίας. Έφτασα, δηλαδή, στο σημείο να γίνω μια φορά ο ίδιος θύτης προς μικρότερο συμμαθητή μου, θέλοντας ανώριμα να "ξεπληρώσω" σε τρίτο παιδί το κακό που ο ίδιος είχα βιώσει... Ζητώ συγνώμη, εκ των υστέρων, από τον Βασίλη γι' αυτό...

4. Τι μήνυμα θέλεις να δώσεις στα παιδιά που πέφτουν θύματα bullying και στους γονείς των παιδιών;
Στα παιδιά: ΜΙΛΗΣΤΕ. Σκεφτείτε ότι τίποτα δεν μπορεί ουσιαστικά να σας βλάψει, αν έχετε τόλμη να μοιράζεστε ότι σας φοβίζει...

Στους γονείς: ΜΙΛΗΣΤΕ με τα παιδιά περισσότερο, επιστρατεύοντας ακόμα και πλάγιες μεθόδους... Εκμαιεύστε σκέψεις "καταχωνιασμένες", τις οποίες από μόνα τα παιδιά σπανίως ξεστομίζουν. Προσεγγίστε γονείς παιδιών που αλληλεπιδρούν με τα δικά σας... Εν ανάγκη γίνετε αυτοσχέδιοι ντετέκτιβ... Δείτε το, ψύχραιμα πάντα, σαν "επιχείρηση διάσωσης"...

5. Έχεις συναντήσει από τότε το παιδί ή τα παιδιά που σε εκφόβιζαν; Αν ναι τι τους είπες και ποιες οι αντιδράσεις. Αν όχι τι θα τους έλεγες αν τους συναντούσες τυχαία;
Ναι, αλλά δεν ωφελεί σε κάτι να μιλήσουμε πλέον, κατόπιν εορτής, δεδομένου ότι ο καθένας μας έχει διαγράψει ήδη μέρος της όποιας πορείας του και δύσκολα αλλάζει...

Στην περίπτωση που, για κάποιο λόγο, έβλεπα πως υπάρχει "εύφορο έδαφος", αν και δεν είμαι γονέας, θα επιχειρούσα -πάντα ως μη ειδικός- να συμβάλλω στο να τους δείξω ότι, εφόσον γίνουν οι ίδιοι γονείς, θα πρέπει να μην μεταλαμπαδεύσουν σε απογόνους τους, ούτε κατά λάθος, ακόμη και ψήγματα τέτοιων πρακτικών ούτως ώστε λ.χ. αυτά να διαφυλαχθούν από επιπόλαιες συμπεριφορές. Χρειάζεται νηφαλιότητα & ψυχραιμία...

*Επί τη ευκαιρία θέλω να υποσχεθώ -με αφορμή το άρθρο γνώμης μου που συνέταξα ορμώμενος από την ιστορία του 20χρονου συνονόματου- ότι ως δημοσιογράφος θα συμβάλλω τα μέγιστα ώστε να "φωτιστεί" όσο γίνεται περισσότερο το εν λόγω πρόβλημα και η πρόληψή του...

Θα το κάνω με όλες μου τις δυνάμεις και με κάθε ευκαιρία σχετικού ρεπορτάζ που θα βρίσκεται στα χέρια μου προς ψηλάφηση...

Το υπόσχομαι ως προσωπική δέσμευση...