«Το κορίτσι μου έγινε 6 και με έχει γεμίσει μόνο χαρές!»
Και έρχεται αυτή η μέρα του χρόνου που νιώθω μεγάλη χαρά. Τα γενέθλια της κόρης μου. Κάθε φορά στις 2 Μαρτίου όλα τα υπόλοιπα έρχονται σε δεύτερη μοίρα. Ακόμη θυμάμαι τη μέρα που πήγα στο μαιευτήριο. Με προγραμματισμένο τοκετό γιατί το ατιμούτσικο πλασματάκι μου είχε βολευτεί μέσα στην κοιλίτσα μου και δεν ήθελε να βγει.
Γράφει η Μαργαρίτα Νικολάου
Και έρχονται οι πρώτοι τεχνητοί πόνοι. Στο μυαλό μου όμως δεν είχα τίποτε άλλο, παρά να διευκολύνω τον γιατρό μου όσο το δυνατόν περισσότερο για να γεννηθεί εύκολα και γρήγορα το λουλουδάκι μου. Το «γρήγορα», σε έναν τοκετό βέβαια είναι σχετικό. Μπήκα στις 8 το πρωί και γέννησα στις 5.10 το απόγευμα. Μετά από πολύ ζόρι, πολλά σφιξίματα – θυμάμαι τον άνδρα μου που μου έλεγε πώς το κεφάλι μου είχε γίνει κατακόκκινο και τεράστιο σαν καρπούζι- και ανάσες γεννήθηκε η Νικόλ μου. Το κορίτσι μου. Ο άνθρωπος που άλλαξε τον τρόπο σκέψης μου. Ο άνθρωπος που με ωρίμασε.
Έξι χρόνια μαζί της έμαθα τι πραγματικά σημαίνει μητρότητα. Τι πραγματικά σημαίνει να έχεις αγωνίες. Κατάλαβα όλους εκείνους τους λόγους για τους οποίους η δική μου μαμά, με φώναζε και με μάλωνε. Δεν ξέρω αν είμαι καλή μαμά εγώ αλλά προσπαθώ. Προσπαθώ να την ακούω όταν με φωνάζει. Προσπαθώ πριν της πω «μη» ή «όχι», να σκεφτώ τι θα ήθελα εγώ αν ήμουν στη θέση της να μου πει η μαμά μου. Πάντα το κάνω αυτό. Πάντα μπαίνω στη θέση της.
Αυτός είναι και ο λόγος που έχω μια καλή σχέση μαζί της. Αν και σε πολλά πράγματα είμαι ο «Τρελή του δάσους» στο σπίτι εν συγκρίσει με τον σύζυγό μου, όσον αφορά το θέμα «ύπνος», το θέμα «μπάνιο» και το θέμα «γάλα», μπορώ να πω ότι διαχειρίζομαι αρκετά καλά το ρόλο μου ως μαμά!
Η Νικόλ από την άλλη είναι ένα πανέξυπνο πλάσμα (αν δεν παινέψω το παιδί μου ποιον θα παινέψω). Όχι, αλήθεια σας λέω, ξέρει όλα τα δικά μου κουμπιά όσο και του μπαμπά της βέβαια, αυτός είναι και ο λόγος που αν δεν περάσει το δικός της, θα βάλει μπροστά τα μεγάλα μέσα, που στη δική μας περίπτωση είναι τα κροκοδείλια δάκρυά της. Θα τρέξει στον μπαμπά της και ό,τι θέλει θα γίνει στο λεπτό. Και ποιος μπαμπάς άλλωστε δεν γίνεται χαλι να τον πατήσει η κόρη του;
Για του λόγου το αληθές, προχθές ξέχασε ένα παραμύθι στο αυτοκίνητό μου. Το βράδυ, θυμήθηκε πώς θέλει να το διαβάσουμε. Όταν της εξήγησα ότι δεν γίνεται να κατέβω στην πυλωτή να το πάρω και ότι θα διαβάσουμε άλλο, πήγε στο δωμάτιό της, έβαλε τα κλάματα και ο μπαμπάς πήγε μέχρι το αυτοκίνητο, για να φέρει στο κοριτσάκι του το πολυπόθητο παραμύθι. Περιττό να σας πω, ότι τα κλάματα σταμάτησαν αμέσως μόλις είδε το παραμύθι, λες και έχει ένα κουμπάκι on/off!
Αν και προσπαθώ σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις να μην γελάω για να μην δείξω ότι το διασκεδάζω, δεν μπορώ. Την αγαπώ. Μου ‘ρχεται να «την πνίξω» στα φιλιά και τα χάδια. Είναι το μωρό μου. Πάντα θα είναι το μωρό μου. Όσο και αν μεγαλώνει στα ματάκια της και τα χειλάκια της θα βλέπω πάντα εκείνο το νεογέννητο πλασματάκι που με έκανε να δακρύσω από χαρά την πρώτη στιγμή που την αντίκρισα!
«Αγάπη μου, νεραιδούλα μου όμορφη, να είσαι πάντα ευτυχισμένη και καλότυχη στη ζωή σου. Ο Θεός να κάνει πραγματικότητα όλα σου τα όνειρα και όλες τις επιθυμίες σου. Πάντα να χαμογελάς γιατί το χαμόγελό σου, δίνει δύναμη σε εμένα και τον πατερούλη σου. Χρόνια σου πολλά, Σ’ αγαπώ! Η μανούλα σου!»
