«Μαμά, δεν κάνουμε αγώνα, κάνουμε παρέα», μια αναγνώστρια γράφει!
Ήταν ένας ζόρικος χειμώνας. Περάσαμε οικογενειακά όλες τις πιθανές ασθένειες, παιδικές και μη, κολλήσαμε με όλους τους πιθανούς συνδυασμούς ανά δύο, ξενυχτήσαμε, κουραστήκαμε, πληρώσαμε πολλά σε φάρμακα και γιατρούς και μας στοίχισε και συναισθηματικά. Και μέσα σε όλα, εγώ τον χαβά μου.
Ήθελα να τρέξω. Να τρέξω στον Ημιμαραθώνιο. Τον Μάρτιο δεν τον πρόλαβα. Είχα διαγνωστεί με Η1Ν1 και περνούσα δύσκολα. Όταν έμαθα για τον Ημιμαραθώνιο του Απριλίου δεν είχα κάνει καμία προπόνηση σε τόσα χιλιόμετρα, μέχρι 10 είχα τρέξει.
Την Τετάρτη πριν τον αγώνα, έβγαλα το πρώτο μου 17άρι. Και την Κυριακή πήγα να τρέξω τα 21. Με τις δυσκολίες της ζέστης, της μη επαρκούς ετοιμασίας και της κούρασης που κουβαλούσα γιατί δύο βράδια πριν είχα ξενυχτήσει στο Παίδων με αλλεργικό σοκ του ενός μου παιδιού, τερμάτισα.
Κατάφερα να τερματίσω περισσότερο χάρη στο πείσμα μου παρά στην αντοχή μου. Πριν λήξει το τρίωρο. Λίγο πριν, αλλά πριν. Και τα φύλλο ελιάς πήρα, και το μετάλλιο φόρεσα, και τα κλάματα έβαλα. Και έχω λίγες φορές νιώσει τέτοια μεταίσθηση σαν εκείνη της Κυριακής, γεμάτη λυγμούς, περηφάνια, συγκίνηση, εξάντληση και ανάγκη για μια μεγάλη, τεράστια, σφιχτή αγκαλιά.
Κάποιος λοιπόν μου είπε εκεί σε ένα πηγαδάκι ότι το «"2winis2participate" το λέτε εσείς οι losers επειδή δεν κάνατε καλό χρόνο». Άκου να δεις τώρα. Εμείς οι losers φίλε, τουλάχιστον προσπαθήσαμε. Μας βγήκε η ψυχή. Με κόστος. Κι όταν στο τέλος, (όποιο τέλος) θα μετράω μετάλλια, δε θα είναι υλικό το θέμα μόνο, ούτε για φιγούρα όπως έλεγες. Προσπάθειες και κόπους θα μετράω. Εντός ή εκτός χρόνου. Και στοιχήματα. Απέναντι στον εαυτό μου. Τα ξέρεις; Είναι αυτά τα δύσκολα και τα αυστηρά. Κι αν είσαι κάπου εκεί κοντά ξανά για να μου κάνεις λύπη τη χαρά μου μετά από κάποιον άλλο αγώνα –γιατί θα ξανατρέξω-, δε θα βρεις αυτιά ανοιχτά να ακούσουν τη χολή που βγάζει η ψυχή σου.
Και να σου πω και κάτι; Τα 3χρονα αγόρια μου που με περίμεναν σπίτι, με μερική συνείδηση του τι είχα καταφέρει, για να με αγκαλιάσουν και να μου πουν "μπράβο μαμά που έτρεξες τόοοοσο μακριά", αξίζει όλες τις θυσίες του κόσμου. Και όλες τις συμμετοχές.
Ακόμη κι αν λόγω κακής οικονομικής συγκυρίας, δεν έχω τίποτα να τους αφήσω, θα τους φορέσω τα μετάλλια στα λαιμουδάκια τους και θα τους πω ότι για μένα αυτοί θα είναι πάντα νικητές. Αρκεί να προσπαθούν. Χαμένος δεν είσαι όταν έρχεσαι τελευταίος μετά από μια προσπάθεια. Χαμένος είσαι όταν δεν προσπαθείς. Και νικητής όταν συμμετέχεις.
Είτε σ΄ αρέσει εσένα φίλε, είτε όχι.
Και αν ακόμη καταφέρεις να με κάνεις να μην είμαι περήφανη για τον χρόνο μου, τότε να ξέρεις ότι πάντα θα είμαι περήφανη που τα μικρά μου έχουν μάθει πως αγωνιζόμαστε για τον εαυτό μας και όχι απαραίτητα για να βγούμε πρώτοι. Γι αυτό και γέμισαν τα μάτια μου δάκρυα χθες, όταν ένας από τους δύο ήπιε πρώτος το γάλα του, και μετά μου ζήτησε λίγο ακόμη, για να περιμένει τον αδερφό του να πιει και το δικό του, να το τελειώσουν μαζί... "Γιατί μαμά, δεν κάνουμε αγώνα, κάνουμε παρέα"...
Εβελίνα Σαρρή
