Η δική μου έγραφε χωρισμός. Και τον χωρισμό αυτόν ούτε τον επέλεξα, ούτε τον θέλησα, ούτε προετοιμάστηκα για αυτόν, ούτε.. τελικά ούτε που με αφορούσε.
Την ημέρα που μας ανακοίνωσαν ότι δε θα ζούνε πλέον μαζί, εκείνη την ημέρα μεγάλωσα. Και μεγάλωσα τόσο απότομα. Μεγάλωσα και ξέχασα την ανεμελιά μου, άφησα πίσω την παιδικότητά μου, παράκουσα κάθε φωνή του παιδιού που μέσα μου έκλαιγε.
Ανέλαβα ρόλους που δεν έπρεπε να αναλάβω, ανέλαβα ευθύνες που δεν όφειλα να επωμιστώ, σήκωσα βάρη αλλωνών για να μην κουραστούν οι δικές τους πλάτες. Όμως, ξέρεις τι έγινε; Τα βάρη πλάκωσαν την παιδική μου πλάτη, παραμόρφωσαν τους νεανικούς μου ώμους και λίγο έλειψαν να καταστρέψουν μια για πάντα την θέληση που άνθιζε μέσα μου.
Και ξέρεις τι πιστεύω; Αυτή η θέληση δε σταματά ποτέ να ανθίζει. Ούτε μέσα μου, ούτε μέσα σου. Αυτή η θέληση μας ξυπνάει κάθε πρωί και συσσωρεύει όλη μας την δύναμη στα δύο μας άκρα: τα πόδια για να σηκωθούμε και το μυαλό για να δημιουργήσουμε.
Ό,τι κι αν γράφει η δική σου πόρτα, κλείσε την καλά. Κι αν ακόμα δεν κλείνει καλά, στρέψε το βλέμμα στην πόρτα που ήδη έχει αρχίσει να ανοίγει. Να είσαι σίγουρη πως ξέρει προς τα πού θα σε οδηγήσει.
Η δική μου, σίγουρα ήξερε.
Διαβάστε επίσης:
Δέκα πράγματα που τα παιδιά χωρισμένων γονιών ποτέ δεν θα σας πουν!
Όσα θα ήθελαν να πουν τα παιδιά στους χωρισμένους γονείς τους
Διαζύγιο και παιδί: Τι οφείλουν να κάνουν οι χωρισμένοι γονείς
