Αυτό το μήνα, αποκαθιστούμε την ελπίδα!

Η Ελληνική Αντικαρκινική εταιρία έχει θεσμοθετήσει το μήνα Οκτώβριο ως «Μήνα Ευαισθητοποίησης για τον Καρκίνο του Μαστού», υπογραμμίζοντας με πράξεις, ξανά και ξανά, τη σημαντικότητα της άμεσης ενημέρωσης, αλλά και εξέτασης.

Κάθε χρόνο, αυτές τις ημέρες τα «νέα» κατακλύζονται από ελπιδοφόρες ειδήσεις για την εξέλιξη της θεραπείας, όταν η νόσος βρίσκεται ακόμη στο πρώιμο στάδιο. Μαθαίνουμε για το θάρρος γυναικών που έδωσαν μάχη για τη ζωή τους και σήμερα «επιβιώνουν» ελεύθερες νόσου, «αναμεταδίδοντας» το κουράγιο, τη δύναμή τους και το μήνυμα πως βασικός στόχος πρέπει να είναι το στάδιο της ίασης.

Στο αντίποδα βέβαια, μία άλλη ομάδα γυναικών, έρχεται αντιμέτωπη με την εξάπλωση της νόσου σε άλλα μέρη του σώματος που δεν είναι ιάσιμα, διανύοντας ουσιαστικά Μεταστατικό Καρκίνο του Μαστού (ΜΚΜ). Για αυτή την ομάδα γυναικών λοιπόν, τι ισχύει από την παραπάνω παράγραφο; Γιατί ναι μεν, σε αυτό το στάδιο λαμβάνουν την ανάλογη θεραπεία που θα σταθεροποιήσει τη νόσο αλλά επί της ουσίας την υπόλοιπη ζωή τους θα την περάσουν με κάποια μορφή καρκίνου.

Ακριβώς αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα για αυτές τις γυναίκες και για τους κοντινούς τους ανθρώπους: Να μη χαθεί η ελπίδα. Είναι στενόμυαλό και λανθασμένο να συνεπάγουμε στο μυαλό μας την έννοια της ελπίδας με την ίαση. Η ελπίδα πρέπει πάντοτε να υπάρχει, όχι σε συνάρτηση αποκλειστικά με την ίαση. Είναι πλέον καιρός να απορρίψουμε το λανθασμένο, στενό προσδιορισμό. Έφτασε η στιγμή να αναγνωρίσουμε την ελπίδα ως προσδοκία που μπορεί να αφορά σε πολλά πράγματα που δίνουν νόημα και ουσία στη ζωή!

Σε αυτά τα 3 πράγματα θα επικεντρώσουμε τις ελπίδες μας:

#1 Ελπίδα στο να θέτουμε ουσιαστικούς στόχους

Οι γυναίκες που προκύπτει και έρχονται αντιμέτωπες με Μεταστατικό Καρκίνο του Μαστού, όπως φυσικά και άνθρωποι που δίνουν τη δική τους μάχη με εξίσου σοβαρές ασθένειες, τείνουν να «ρίχνουν» όλο το βάρος και την προσοχή σε ό,τι σχετίζεται με την ασθένειά τους. Αναπόφευκτα είναι μία αντίδραση ανθρώπινη όμως, όλοι εμείς οι υπόλοιποι που είμαστε δίπλα τους, σύμμαχοι στη μάχη κατά της ασθένειας, πρέπει να τους υπενθυμίζουμε πως δεν πρέπει η ασθένεια να είναι κάτι που τους καθορίζει. Ακόμη και αν αυτές οι γυναίκες μαθαίνουν στην πορεία της ζωής τους να ζούνε με τη νόσο, σε καμία περίπτωση η νόσος δεν ορίζει αυτό που εκείνες στην πραγματικότητα είναι. Για την ακρίβεια, είναι «περισσότερο» γυναίκες, μητέρες, εργαζόμενες, κόρες, σύζυγοι, από ό,τι ασθενείς. Και σε αυτό το σημείο πρέπει να επικεντρωθεί η σκέψη τους και η δική μας. Οι στόχοι θα τις βοηθήσουν να δούνε τα πράγματα καθαρά και να έχουνε ένα σκοπό, να έχουνε ελπίδα!

#2 Ελπίδα στο να δίνουμε προτεραιότητα σε όσα έχουν σημασία

Ναι, μία ασθένεια, μια απώλεια ή οποιοιδήποτε άλλοι στρεσογόνοι παράγοντες μπορεί να καθηλώσουν τα πάντα, όμως παραμένουν και μία καλή ευκαιρία να επανεξετάσουμε τη σημασία της κάθε στιγμής και της ίδιας τη ζωής γενικότερα. Να δώσουμε ένα λεπτό στον εαυτό μας να σκεφτεί τι είναι αυτό που έχει πραγματικά αληθινή σημασία για μας. Η ελπίδα γεννάται αυτόματα, όταν βρίσκουμε το χρόνο, ώστε να εκπληρωθούν τα πράγματα που θέλουμε και έχουν σημασία για εμάς.

#3 Ελπίδα στο να αφήνουμε χώρο στη χαρά

Περιθώρια για την ευτυχία δεν υπάρχουν. Δεν υπάρχει πιο λανθασμένη αντίληψη, για το ευρύ κοινό, από το να πιστεύουμε ότι μία ασθένεια είναι ικανή να μην αφήσει κανένα περιθώριο στο φως και τη χαρά να τρυπώσουν στη ζωή μας. Υπάρχουν πολύ πιο όμορφα πράγματα να επικεντρωθούμε, όπως το να επιτρέψουμε σε όλες τις μικρές χαρές της ζωής να μας γεμίσουν ελπίδα για το μέλλον, να αγκαλιάζουμε τις ευχάριστες στιγμές, να γελούμε παρέα με τους αγαπημένους μας, να χαμογελάσουμε στην ίδια τη ζωή, ώστε να μας «χαμογελάσει» πίσω.