Όπου υπάρχουν παιδιά, υπάρχει ελπίδα

Παρότι σπανίως διαβάζω μέχρι τέλους όλα τα ΔΤ που λαμβάνω καθημερινά στο γραφείο μου, για έναν μυστήριο λόγο ένιωσα την ανάγκη να διαβάσω όλο το κείμενο για την δράση αυτής της ΜΚΟ την οποία γνώριζα για πρώτη φορά. Ίσως αυτό είχε να κάνει με την ευαισθησία μου γύρω από τα θέματα παιδιού – εγκυμοσύνης – τοκετού, ίσως και με τη σημειολογική ύπαρξη κλειδιού που κρατούσα στα χέρια μου.

Το θέμα είναι ότι για ακόμη μία φορά ήρθα αντιμέτωπη με έναν τεράστιο κίνδυνο που απειλεί τη χώρα μας. Έναν κίνδυνο που οι περισσότεροι γνωρίζουμε αλλά στην καθημερινότητά μας ξεχνάμε ότι υπάρχει. Την υπογεννητικότητα.

Η Ελλάδα έχει τον χαμηλότερο δείκτη γεννήσεων στην Ευρώπη. Αν δεν αναστραφεί η τάση, το 2050 ο ελληνικός πληθυσμός προβλέπεται ότι θα περιοριστεί στα 6 εκ. από τα οποία το 40% θα είναι ηλικίας άνω των 60 ετών. Συγκεκριμένα, η Ελλάδα βρίσκεται σε ένα δημογραφικό αδιέξοδο. Η πορεία της ελληνικής γονιμότητας μεταπολεμικά χαρακτηρίστηκε από άνθηση με ιδιαίτερα παραγωγική περίοδο αυτή μεταξύ 1960-1980. Από το 1980 και μετά όμως η ελληνική γονιμότητα κατέρρευσε φτάνοντας στο 2011 όταν οι γεννήσεις ήταν λιγότερες από τους θανάτους (αρνητικό ισοζύγιο γεννήσεων και θανάτων), για πρώτη φορά από το 1944.

Η οικονομική κρίση που ξεκίνησε το 2008, η δυσκολία των γυναικών που ζουν σε απομακρυσμένες νησιωτικές και ηπειρωτικές περιοχές της Ελλάδας να λαμβάνουν ολοκληρωμένες μαιευτικές και γυναικολογικές υπηρεσίες και η μετανάστευση, είναι τρεις από τις βασικότερες αιτίες της υπογεννητικότητας, άρα και της γήρανσης του μέσου όρου του πληθυσμού της χώρας μας η οποία σε συνδυασμό με την αργή ανάπτυξη του εργατικού δυναμικού, επιβραδύνουν το ΑΕΠ και οι νέοι σε ηλικία εργασίας καλούνται να στηρίξουν οικονομικά τους ηλικιωμένους με αποτέλεσμα οι δημόσιοι προϋπολογισμοί να καταπονούνται κάτω από το βάρος του υψηλότερου κόστους των προγραμμάτων υγείας και συνταξιοδότησης των ηλικιωμένων.

Διαβάστε περισσότερα στο Queen.gr