Πώς ένα βίντεο με έκανε να θυμηθώ το παιδί που ήμουν κάποτε

Τις περισσότερες φορές παίρνω το κινητό στα χέρια και ρίχνω μία κλεφτή «ματιά» στον κόσμο των social media. Σπάνια τυχαίνει να δω στην οθόνη κάτι που «κεντρίζει» ουσιαστικά το ενδιαφέρον μου και με βάζει σε σκέψεις. Από το βράδυ της περασμένης Τρίτης όμως, δεν μπορώ να «ξεκολλήσω» από ένα βίντεο που παρακολούθησα στο Διαδίκτυο και συγκεκριμένα από το παρακάτω video της Generali που θέλω να μοιραστώ μαζί σας:

Το βίντεο της Generali «παίζει» συνεχώς στο μυαλό μου και οφείλω να ομολογήσω πως μέσα σε λίγες μόνο ημέρες, κατάφερε να με κάνει να δω τον κόσμο γύρω μου… αλλιώς. Όχι, δεν άλλαξε την κοσμοθεωρία μου, απλά άνοιξε τα μάτια μου και με έκανε να δω ορισμένα πράγματα λίγο πιο καθαρά, φέρνοντας παράλληλα στον νου μου αναμνήσεις που πίστευα πως είχα ξεχάσει.

Ξαφνικά, κάθε μικρή κίνηση, κάθε καθημερινή απόφαση, κάθε συνήθεια είχε ακόμη μεγαλύτερη αξία και σημασία. Το συνειδητοποίησα βλέποντας τις προάλλες την Αναστασία να μοιράζεται γλυκά, σπιτικά κεράσματα με τους συναδέλφους στο γραφείο για την «καλημέρα» -όπως, άλλωστε, κάνει σχεδόν κάθε μέρα εδώ και πέντε χρόνια. Το βλέπω στο πρόσωπο του Πέτρου κάθε φορά που μου μιλάει για την κόρη του. Το παρατηρώ, επίσης, στη γεμάτη αγωνία φωνή της μητέρας μου η οποία κάθε απόγευμα με παίρνει τηλέφωνο για να με ρωτήσει τι έφαγα και τι μαγείρεψα (ακόμη και αν πλησιάζω πλέον τα δεύτερα «-άντα»). Το αντιλαμβάνομαι και κάθε φορά που η κολλητή μου η Ελένη «φοράει» το τυχερό της κολιέ και νιώθει πως μπορεί να «κατακτήσει» τον κόσμο όλο αλλά και τις μέρες εκείνες που ο άντρας μου με καλεί στο τηλέφωνο, μόνο και μόνο για να μου πει να προσέχω.

Το ίδιο ακριβώς αισθάνθηκα όταν προχθές το μεσημέρι είδα τον αδερφό μου να δείχνει στα παιδιά του πώς να κάνουν τα βοτσαλάκια να «πηδούν» στη θάλασσα αλλά και την περασμένη Πέμπτη, τότε που η φίλη μου η Πέννυ πήρε στην αγκαλιά της τον γιο της, όταν εκείνος αποκοιμήθηκε λίγο προτού φύγουμε από το ταβερνάκι. Και έτσι ακριβώς ένιωσα προχθές τα ξημερώματα όταν χρειάστηκε να πάω την κόρη μου στο νοσοκομείο λόγω μιας αλλεργίας και παρά τα κλάματα της μικρής, κατάφερα να μείνω ψύχραιμη μου και να νιώσω σιγουριά και ασφάλεια από τη στιγμή που έκλεισα την πόρτα του σπιτιού μέχρι την ώρα που μας είδε ο γιατρός. Διότι γνώριζα πως είχα δίπλα μου κάποιον που μπορούσε να μου προσφέρει ασφάλεια και ποιοτικές υπηρεσίες υγείας κάθε λεπτό. Και αυτό ήταν κάτι περισσότερο από σημαντικό για εμένα και την οικογένειά μου.

Όλες αυτές οι απλές καθημερινές κινήσεις, εκείνες οι μικρές «ιεροτελεστίες» που συχνά δεν συνειδητοποιούμε πως ακολουθούμε, αποτελούν τις συνήθειες που μας κάνουν τους ανθρώπους που είμαστε σήμερα και τελικά, μας καθορίζουν. Και όλες αυτές οι συνήθειες «πηγάζουν» από τα βιώματα και τα συναισθήματα που αισθανθήκαμε κάποια στιγμή κατά τη διάρκεια της ζωής μας.

Η ασφάλεια που θέλουμε πάντα να νιώθουμε

Το καταλαβαίνω σκεπτόμενη απλώς το δικό μου παρελθόν. Τώρα εγώ προσφέρω στα παιδιά μου την αγάπη, τη φροντίδα και φυσικά, τις αγκαλιές που κάθε μέρα μου έδιναν και εξακολουθούν να μου δίνουν οι γονείς μου. Και μπορεί οι συνήθειες αυτές να διαφέρουν για τον καθένα μας όμως, όλες έχουν ένα κοινό σημείο αναφοράς: Τις έχουμε συνδέσει με ένα αίσθημα απόλυτης ασφάλειας, της ασφάλειας εκείνης που ακόμη και σήμερα που έχουμε πια μεγαλώσει, θέλουμε να νιώθουμε!

Διότι μπορεί να έχουμε δημιουργήσει πλέον τις δικές μας οικογένειες αλλά η αλήθεια είναι πως αισθανόμαστε ακόμη την ανάγκη να έχουμε δίπλα μας κάποιον που μπορεί να μας εγγυηθεί ότι όλα θα πάνε καλά, που μας κάνει να νιώθουμε εκείνο το πολύτιμο αίσθημα της πραγματικής ασφάλειας και κυρίως, που μας βοηθά να γνωρίζουμε ότι έχουμε τη δυνατότητα να φυλάσσουμε και να προστατεύουμε όλα όσα αγαπάμε.

Αυτό ακριβώς είναι το αίσθημα και το βασικό μήνυμα το οποίο αξίζει να συγκρατήσεις από το βίντεο που τόσο πολύ με συγκίνησε. Όλα βγάζουν νόημα και τα πάντα συνδέονται στις μικρές, καθημερινές συνήθειες που μας χαρακτηρίζουν και όλοι (μα όλοι) έχουμε ανάγκη από έναν συνοδοιπόρο στη ζωή που μας καταλαβαίνει, που είναι πραγματικά εκεί για εμάς και προσπαθεί να μας προσφέρει ό,τι καλύτερο, σε κάθε τομέα.

Και ναι, αυτό το βίντεο με έκανε να αισθανθώ μία γλυκιά νοσταλγία και μου θύμισε πως το παιδί που ήμουν κάποτε, δεν «έφυγε» πότε. Όλα αυτά τα χρόνια ήταν συνοδοιπόρος μου και από κορίτσι, έγινε γυναίκα και μία μητέρα που θέλει να προσφέρει ασφάλεια στην οικογένειά της και κυρίως, να φυλάσσει ό,τι αγαπά και έχει αξία για τη ζωή της.

Δες το βίντεο, λοιπόν, και νιώσε όσα ένιωσα. Κυρίως όμως, άρχισε να δίνεις και εσύ στο εξής προσοχή σε όλες εκείνες τις μικρές, καθημερινές συνήθειες που έχουν τελικά αξία για τη ζωή μας και κάνουν τον καθένα από εμάς, τον άνθρωπο που είναι!