Όσο υπάρχουν άνθρωποι - Ένα βίντεο που όλοι πρέπει να δείτε (vid)

Πριν αρκετά χρόνια βρισκόμουν στο αυτοκίνητο του άνδρα μου, συνοδηγός. Στο πίσω κάθισμα βρισκόταν η κόρη μου. Τότε πρέπει να ήταν 5 ετών (τώρα είναι 9).

Ανεβαίνοντας την Ηρακλείου (Αττική) από μακριά είδα μια μαύρη σκιά πεσμένη καταμεσής στο δρόμο. Τα αυτοκίνητα έκαναν σλάλομ και προσπερνούσαν το ενοχλητικό εμπόδιο που βρισκόταν μπροστά τους. Πλησιάζοντας και εμείς, είδα ότι το ενοχλητικό αυτό εμπόδιο ήταν ένας άνθρωπος. Πεσμένος και αναίσθητος στον δρόμο. Αντανακλαστικά και μόνο φώναξα στον άνδρα μου να σταματήσει αμέσως το αυτοκίνητο. Εκείνος τρόμαξε από τον τρόπο που του φώναξα και τράβηξε το χειρόφρενο δίχως να σκεφτεί κάτι άλλο.

Πετάχτηκα έξω και έτρεξα προς το μέρος του. Ήταν ένας άνδρας, περίπου στα 40 λιπόθυμος. Κανείς δεν τον βοηθούσε. Κανείς δεν τον σήκωνε. Τα αυτοκίνητα τον προσπερνούσαν. Άρχισα να προσπαθώ να τον γυρίσω τραβόντας τον παράλληλα στην άκρη του δρόμου.

Φώναζα στους ανθρώπους που βρισκόντουσαν γύρω μου, «Είστε απάνθρωποι, πού πήγε η ανθρωπιά σας;» και έκλαιγα βλέποντας να μην μπορώ μόνη μου να κάνω κάτι. Η Νικόλ τρόμαξε που με είδε να κλαίω. Φώναξα στον άνδρα μου να βγει να με βοηθήσει. Τον σηκώσαμε και τον βάλαμε στην άκρη του πεζοδρομίου. Είχαμε κλείσει την Ηρακλείου. Οι οδηγοί με έβριζαν. Συνέχισα να φωνάζω ότι όλοι τους ήταν απάνθρωποι.

Η Νικόλ προσπαθούσε και εκείνη να βοηθήσει. Μου έδωσε το μπουκάλι με το νερό που κρατούσε. Το δώσαμε στον άνδρα που σιγά σιγά είχε αρχίσει να βρίσκει τις αισθήσεις του. Καλέσαμε το 166 για να του παράσχουν τις πρώτες βοήθειες.

Ένιωθε χαμένος. Δεν μιλούσε. Έδειχνε σαν να μην γνώριζε πού βρισκόταν και τι του συνέβαινε. Με ευχαρίστησε με δάκρυα στα μάτια όταν ήρθε το ασθενοφόρο και φύγαμε.

Από τη μία ένιωθα όμορφα που βοήθησα έναν άνθρωπο και άσχημα που λεγόμουν άνθρωπος. Πάνω από 20 άτομα ήρθαν γύρω μας για να δουν τι συμβαίνει και κανείς δεν βοήθησε.

«Μαμά, γιατί ήταν πεσμένος αυτός ο άνδρας;»
«Δεν ξέρω αγάπη μου»
«Γιατί δεν τον βοηθούσε κανείς;»
«Γιατί ο κόσμος έχασε το νόημα της ζωής»
«Τι εννοείς;»
«Δεν μας νοιάζουν πια οι γύρω μας, κοιτάμε μόνο τον εαυτό μας»
«Και αυτό είναι κακό;»
«Κάποιες φορές ναι. Πρέπει να νοιαζόμαστε για τους ανθρώπους. Για όλους. Και πρέπει να τους βοηθάμε»
«Μαμά, θέλω και εγώ να βοηθάω τον κόσμο!»
«Σήμερα βοήθησες. Έδωσες το νερό σου!».

Αυτό ήταν ένα περιστατικό που με σημάδεψε. Δεν το ξεχνώ. Θέλω το παιδί μου να μάθει να σέβεται τους ανθρώπους. Να έχει ανθρωπιά μέσα της. Με ό,τι συνεπάγεται αυτό.

Δεν σας είχα γράψει ποτέ ξανά γι' αυτό το περιστατικό. Ίσως γιατί η γιαγιά μου με έμαθε να κάνω το καλό και να το ρίχνω στο γιαλό. Δεν μου αρέσει να μιλάω για τις καλές πράξεις που κάνω και που μαθαίνω το παιδί μου να κάνει. Ωστόσο, το παρακάτω βίντεο με καθημερινές πράξεις καλοσύνης μου έδειξε ακόμη μια φορά τι σημαίνει να έχεις έστω και λίγη ανθρωπιά μέσα σου.

Δείτε το: