«Μάνα μην με συμβουλεύεις, είμαι μεγάλος πια…»
Παραδοσιακό, με alternative στοιχεία. Ένα υπέροχο τραγούδι-ύμνος στην αγάπη της μάνας.
Υπάρχουν τραγούδια που τα ακούς και «γράφουν» μέσα σου. Η μουσική; Οι στίχοι; Η φωνή; Το timing; Και γιατί όχι όλα;
Χθες, άκουσα για πρώτη φορά το τραγούδι «Μάνα». Συνθέτης-στιχουργός-τραγουδιστής, ο Λεωνίδας Μπαλάφας. Εμφανίστηκε σε μία ατελείωτη playlist στο Youtube που άκουγα για ώρες. Είχα χαμηλώσει την ένταση και τα περισσότερα τραγούδια διαδέχονταν το ένα το άλλο, χωρίς να τα προσέχω και πολύ-πολύ.
Όταν μπήκε αυτό το τραγούδι, δεν πέρασε απαρατήρητο. Διήρκησε τρία λεπτά και δεκαεπτά δευτερόλεπτα. Ανατρίχιασα.
Οι στίχοι μιλούν για τη διαρκή και ισόβια ανησυχία μιας μάνας, δεν είναι όμως γραμμένοι από αυτήν. Είναι γραμμένοι από έναν γιο, ο οποίος με απόλυτο ρεαλισμό, προσπαθεί να καθησυχάσει την μητέρα του, εξηγώντας της ότι στη ζωή είναι θεμιτό να τολμούμε. Να μην επιλέγουμε τον εύκολο ή ασφαλή δρόμο. Να κάνουμε όνειρα και να παλεύουμε για αυτά. Και αν κάποιες φορές τρώμε τα μούτρα μας, θα περιμένουμε υπομονετικά μέχρι να γιάνουν οι πληγές μας και θα ξανασηκωθούμε πιο δυνατοί, για να συνεχίσουμε να προσπαθούμε με το ίδιο πάθος. Στην πραγματικότητα έτσι είναι η ζωή. Με όμορφες και άσχημες στιγμές και -όσο κλισέ και αν ακούγεται- για καλό δικό μας πρέπει να τις «αγκαλιάζουμε» και να τις ζούμε όλες.
«Μάνα μην με συμβουλεύεις είμαι μεγάλος πια,
έχω ανοίξει τα φτερά μου ανεβαίνω τα σκαλιά μου
χάραξα τα όνειρα μου κι έχει μάνα μου ουσία
μη σε πιάνει απελπισία.
Θα 'χω μάτια και στη πλάτη και ένα καλό σκοπό.
Κάθε ένα μονοπάτι θα 'χει να μου δώσει κάτι
κάτι για να συνεχίζω και ποτέ να μην λυγίζω,
Ως το τέλος να ελπίζω.
Και αν έρθουν στεναχώριες, θα έρθουν και χαρές.
Έχει μάνα μου ουσία, μην σε πιάσει απελπισία.
Ό,τι βρέξει ας κατεβάσει, έχω χρόνια για να πάθω.
Αν δεν πάθω πως θα μάθω;
Και αν η μοίρα πει αντίο κι είμαι εγώ ο τυχερός
είχε μάνα μου ουσία, μη σε πιάσει απελπισία»
Όσο για τη μουσική, δεν χρειάζεται να πω κατί, παρά μόνο να πατήσετε το play παρακάτω και να το ακούσετε.
Χθες, το άκουσα 15 φορές τουλάχιστον (χωρίς υπερβολή). Μου αρέσει γιατί είναι ένα τραγούδι απλό, ταυτόχρονα όμως ιδιαίτερο, ή τουλάχιστον έτσι το νιώθω εγώ.
Σκέφτηκα τη δική μου μητέρα, που πολλές φορές με παίρνει δύο και τρία τηλέφωνα την ίδια μέρα, απλά για να ακούσει τη φωνή μου. Απλά για να βεβαιωθεί ότι είμαι καλά, γιατί με άκουσε «πεσμένη» στο προηγούμενο τηλεφώνημα. Και ποια μητέρα δεν το κάνει, όμως; Άλλωστε, ακόμη και αν εκνευρίζομαι ή δυσανασχετώ κάπου-κάπου, αυτό της το χαρακτηριστικό με κάνει να την αγαπώ λιγάκι παραπάνω. Ξέρω ότι ό,τι και να γίνει είναι πάντα εκεί και ότι είναι διατεθειμένη να τα βάλει με Θεούς και δαίμονες προκειμένου να είμαστε καλά εγώ και οι αδερφές μου.
Το τραγούδι αυτό κυκλοφόρησε το 2010, αλλά παραδόξως δεν το είχα ακούσει μέχρι τώρα. Κάποιοι από εσάς μπορεί να το ξέρετε ήδη, ήθελα όμως να το μοιραστώ. Ελπίζω να σας αρέσει.
