«Άθληση» πολύτιμη για τα παιδιά!

Γράφει η Ελία Κωνσταντινίδη

Η έννοια της συνεργασίας, της ευγενούς άμιλλας, η κοινωνικοποίηση, η μεθοδικότητα και η αφοσίωση, είναι μερικά από αυτά. Το ποιο άθλημα θα ταιριάξει τελικά στην προσωπικότητα και ιδιοσυγκρασία του κάθε παιδιού, απαιτεί μια διαδικασία ίσως χρονοβόρα, αλλά αρκετά διασκεδαστική και για τις δύο πλευρές.

Ας μου επιτραπεί λοιπόν να παραθέσω μια προσωπική εμπειρία, που ίσως δώσει κουράγιο -ή και όχι- στους γονείς των πιο αναποφάσιστων παιδιών.

Πάει πολύς καιρός από τότε που οι δύσμοιροι γονείς μου ξεκίνησαν τον γολγοθά "άθληση της μικρής Έλιας", αλλά ακόμα θυμάμαι τις απέλπιδες προσπάθειές τους και φρούδες ελπίδες τους, να μείνω σε κάτι από όλα αυτά που ξεκινούσα, για περισσότερο από ένα εξάμηνο. Είμαι σίγουρη ότι παίζονταν στοιχήματα στην οικογένειά μου γι' αυτόν τον λόγο, αλλά τους έβγαζα όλους φάουλ, με περίτεχνα "τζαρτζαρίσματα".

Αποτελούσα μια αρκετά ζόρικη περίπτωση -έως και εξουθενωτική- μικρού παιδιού που ψάχνει αυτό που αγαπά -δίδυμος γαρ. Την πρώτη ιδέα την έριξα εγώ στο τραπέζι στα 2.5 μου χρόνια. "Μαμά, μπαμπά, θέλω να ξεκινήσω μπαλέτο. Τα πρόσωπά τους έλαμψαν. Πήραμε κορμάκια, πουέντς, φρου-φρου κι αρώματα. Και το μπαλέτο ξεκίνησε. Και συνεχίστηκε. Και βαρέθηκα. "Φτάνει τώρα αυτό, άλλο. Βαρέθηκα". Κι αμέσως η καριέρα μου στα Μπολσόι σβήστηκε άτσαλα και συνοπτικά. Τα μα - μου των γονιών μου που προσπάθησαν να δώσουν μια παράταση σε αυτό που με περίσσεια χαρά ξεκίνησα, δεν έφεραν καρπούς.

"Κλακέτες! Αυτό θέλω!". "Κλακέτες;" αναφώνησε η μάνα, σίγουρη ότι αφού δεν με κράτησε το μπαλέτο, οι κλακέτες ήταν καμμένο χαρτί. "Ναι κλακέτες!". Ξανά μανά αγορές. Και οι κλακέτες ήταν μια ιδιάζουσα όντως περίπτωση για μένα, αφού έληξαν στον μήνα. Δεν θυμάμαι ούτε καν τι είναι κλακέτες.

Μετά οι γονείς μου, βλέποντας με τί πλάσμα έχουν να κάνουν, πήραν την κατάσταση στα χέρια τους και άρχισαν να ρίχνουν οι ίδιοι ιδέες στο τραπέζι. Τέννις. Ρακέτες, σορτσάκια, πολάκια, φουστάκια, περικάρπια, πλήξη, τελος. Κολύμβηση. Σκουφάκια, μαγιουδάκια, σανίδες, τεράστια ατσαλοσύνη του μικρού τους "δέλφινα" μέσα στο νερό, μελάνιασμα επίσης του "λιθρινιού" τους απ' το κρύο, πανικός της αθάνατης ελληνίδας μάνας "χήνας" για το χηνόπουλο που θα πουντιάσει, σε συνδυασμό και με την πλήξη του χηνόπουλου, τέλος κι αυτό. Και κάπως έτσι, συνεχίστηκε αυτό το μακρύ ταξίδι αναζήτησης με άλλα αθλήματα, που απαιτούσαν λιγότερο εξοπλισμό -καθότι αν συνεχίζαμε έτσι, θα πουλούσαμε τα νεφρά μας για να αθληθώ εγώ - και γενικά στεριωμό δεν είχαμε. Όμως ακόμα και στη γύρα επάνω, την έκανα την άσκησή μου και παιδάκια γνώριζα, αλλά από αφοσίωση τζίφος.

Έμαθα όμως απ' όλα αυτά. Έμαθα ότι ούτε το μπαλέτο, ούτε οι κλακέτες, ούτε η κολύμβηση, ούτε ο στίβος, ούτε κι άλλα πολλά μου ταίριαζαν, μέχρι που έφτασα αισίως και μετά από πολλά χρόνια, στην αναρρίχηση. Έμαθα επίσης, ότι οι γονείς μου, ήταν διατεθειμένοι, δίχως να το βάλουν ποτέ κάτω, μέχρι τα βαθιά τους -και μου- γεράματα, να ψάχνουν μέχρι να βρουν στην μικρή -με κάμποσες άσπρες τρίχες- Έλια, αυτό που θα την κάνει ευτυχισμένη. Και η μακροχρόνια αυτή διαδικασία θα μείνει και στους τρεις μας αξέχαστη.