Κι ένα χαρτόκουτο μου φτάνει...
Λοιπόν νομίζω οτι έχετε καταλάβει οτι είμαι μικρό παιδί. Και όπως όλα τα μικρά παιδιά τα πράγματα που μου κάνουν εντύπωση και "κολλάω" μαζί τους συνήθως είναι μια έκπληξη για όλους όσοι είναι γύρω μου. Παλιότερα είχα "κόλλημα" με τα χαρτιά που τυλίγουμε τα δώρα και τις σακούλες. Τώρα τελευταία τρελαίνομαι για ένα χαρτόκουτο!
Βέβαια δεν είναι οποιοδήποτε χαρτόκουτο, είναι αυτό που είχε μέσα τις πάνες μου και η μαμά το χρησιμοποιεί για να μην χάνω τα τουβλάκια μου. Εγώ όμως βρήκα άλλο τρόπο να το κάνω πιο χρήσιμο. Το έκανα παιχνίδι και το λατρεύω. Το γυρνάω ανάποδα, το αδειάζω και μετά το σπρώχνω γύρω γύρω στο σπίτι φωνάζοντας. Άλλες πάλι φορές το βάζω για σκαμνάκι για να σκαρφαλώνω στο καλοριφέρ. Το βάζω και στο κεφάλι μου και κρύβομαι. Χτες μάλιστα έβαλα μέσα και το κεφάλι της μαμάς μου. Και χωρούσαμε και οι δύο!!! Κάθομαι πάνω του, μπαίνω μέσα του και πραγματικά δεν θέλω να το χάσω. Γιατί κάτι οπήρε το αυτί μου που έλεγαν οτι έχει αρχίσει να σκίζεται. Δεν πειράζει, εμένα μου αρέσει κι έτσι!
