Τραγική ιστορία: Εχασε το παιδί της και θα αναρωτιέται μια ζωή αν ήταν δικό της λάθος

Η Λούσι δεν είχε κανένα πρόβλημα με την αυξητική στήθους που είχε κάνει. Ούτε όταν γέννησε το πρώτο της παιδί, τον Αλντο, ο οποίος σήμερα είναι 8 ετών αντιμετώπισε κάποιο πρόβλημα. Οταν όμως γέννησε το δεύτερο παιδί της, τη Λούνα, παρατήρησε κάποια αλλαγή στο στήθος της. Ο ένας μαστός ήταν πιο «ξεφουσκωμένος» από τον άλλον.

Ο γιατρός που την εξέτασε, της συνέστησε να συνεχίσει να θηλάζει και όταν σταματήσει με τον θηλασμό να πάει να αφαιρέσει το εμφύτευμα και να το αντικαταστήσει. Στο διάστημα όμως που θήλαζε έμεινε έγκυος στο τρίτο της παιδί τον Ενζα όποτε δεν μπόρεσε να κάνει την επέμβαση.

Πέντε βδομάδες μετά την γέννηση του Ένζα, η μικρή Λούνα άρχισε να είναι σε λήθαργο και να κοιμάται συνέχεια.

Οι γονείς θορυβήθηκαν και έτσι μετά από πολλά ιατρικά τεστ οι γιατροί ανακάλυψαν πως η μικρή Λούνα είχε έναν όγκο στον εγκέφαλο. Για όλο τον επόμενο χρόνο μπαινόβγαιναν στα νοσοκομεία. Δεν πέρασε ποτέ από το μυαλό της Λούσι ότι υπάρχει περίπτωση η ασθένεια της κόρης της μπορεί να είχε σχέση με το εμφύτευμα.

Και τότε ήταν που άκουσε για την έρευνα που αφορά στα φτηνά εμφυτεύματα και τηλεφώνησε στον γιατρό της ο οποίος της είπε ότι υπήρχε μεγάλη πιθανότητα και τα δικά της εμφυτεύματα να ανήκαν στην κατηγορία των «ελαττωματικών».

Η Λούσι προέβη σε άμεση επέμβαση αντικατάστασης. Οσο για τη μικρή Λούνα, ενώ έκανε συνεχείς ραδιοθεραπείες, χημειοθεραπείες και επεμβάσεις για την αφαίρεση του όγκου, οι γιατροί ανακάλυψαν ότι ο όγκος εμφανίστηκε και πάλι και μάλιστα σε σημείο που πλέον δεν μπορούσε να αφαιρεθεί. Το μικρό κορίτσι τελικά έχασε τη μάχη με τη ζωή.

Η μαμά της, Λούνα, θα ζει πάντα με την απορία αν τελικά η ίδια προκάλεσε το θάνατο του μικρού της κοριτσιού. «Λένε, πως ο χρόνος γιατρεύει.. πώς όμως να γιατρευτείς όταν ξέρεις ότι τόσο καιρό είχες μέσα κάτι τοξικό το οποίο έρεε μέσα στο στήθος και μάλιστα πολλές φορές έτρεχε κιόλας ενώ ταυτόχρονα θηλάζεις το παιδί σου; Εγώ τελικά προκάλεσα στην Λούνα να έχει καρκίνο; Δε θα το μάθω ποτέ και πραγματικά δε ξέρω πια τι να σκεφτώ».